Bebeğin 3 yaşına gelmesini bekleyin bence. Evde kaldığınız zamanı da hapis hayatı ya da zaman kaybı olarak görmeyin. Dışarıda çalışmıyor olabilirsiniz. Bu sizin yaptığınızı daha değersiz kılmaz. Bir şeyin değerli olması İçin parasal bir karşılığı olması gerekmez
İki küçük çocuğun temellerini atıyorsunuz. İki insan inşa ediyorsunuz. Cebinize kalacak 500 liradan, ya da küçücük bebeği annenize bırakmaktan daha önemli bu.
İlk çocuk 1. Sınıfta, 2. Si bebek. İkisi için de en kritik zamanlar. Onların yanında olmanız, çalışmanızdan çok daha faydalı.
bu esnada daha dikkatli korunursunuz. Şu pandemi Ortamı da biraz daha düzelmiş olur. İkinciyi kreş yaşına getirince içiniz rahat işe başlarsınız. İlk dönemde yine çok şey kalmaz elinizde ama sigortanızı ödemeye başlarsınız. Yavaş yavaş yoluna girer her şey.
Asgari ücretle cebinize 1 milyar kalmaz. Yalnızca bakıcı masrafı olarak düşünmeyin. Kıyafetinden yol parasına kadar bir sürü gizli masrafları da var bunun. Elinize geçen para çok daha az olur. Cabası Da eve gelip tam en önemli zamanında ilgi bekleyen iki çocukla yorgun argın ilgilenmeye çalışmak olur.
çocukların ilk büyümelerine tanıkLık etmek de çok ayrıcalıklı bir şey. Onlar büyüyünce bir rutininiz oturacak zaten çalışma hayatıyla sürdürülebilen. Ama şu ilk zamanlarını bir daha göremeyeceksiniz.
eşiniz verdiği parayı başınıza kakıyorsa bu çok büyük hata. Sizin de ona kızıp şu en güzel zamanlarınızı hapislik olarak görmeniz ayrı hata.
çocuk yapmayı da bir zul olarak görmeyin. Keşke yapmamış olsaydım diye de düşünmeyin.
Sigortanız için 3 sene sonra başlamanız büyük bir kayıp değil. 3 sene sonrasında iki çocuğunu büyütmüş olarak içiniz rahat, çok daha konforlu bir şekilde başlamış olursunuz.
Sizi anlamıyor değilim. Aynı duyguları birebir tecrübe ettim. Oradan biliyorum. benim durumum biraz daha istisnai olsa da, iyi ki olmuş oğlum diyorum.
ilk gebeliğim kazara oldu. Eşimin de iflas ettiği zamandı. Bütün hamileliğim kendimi yiyip bitirmekle geçti. Keşke olmasaydı, bağlandım kaldım. Hayatım bitti, kaç sene eve bağlı kaldım demekle. Oğlum doğduğunda onu içim rahat büyütebilmek için 3 sene bekledim. O üç seneyi çok keyifli geçirmekle beraber hep evde geçen zamanımı zarar olarak gördüm. Eşim iflas etmiş, elime kalan para bir hiçle aynı şey.
Sonra kendimi Büyük bir açlıkla hemen çalışma hayatına attım. Bir yandan eğitim aldım, bir yandan çalıştım, bir yandan ev ve kreş, çok yoğun emekle geçirdiğim bir zamandı.
İşleri yoluna koyduğum noktada, 27 yaşında ikinci çocuk istedim ama o yaşta erken menapoz olduğumu öğrendim. Ve o zamandan beridir ikinci olmuyor tabi ki. Şu anda çalışmadığım o 3 seneyi telafi edebilirim ama oğlumla geçirdiğim o 3 seneyi geri getiremem.
o zaman bana çok olumsuz gelse de, o dönemde bütün parametreler olumsuz görünse de, şimdi iyi ki olmuş oğlum diyorum. İçime sinerek büyüttüm, en güzel zamanlarını doya doya yaşadım. Şu anda çalışmak konusunda Bir Sıkıntım yok. Boşu boşuna heba etmişim kendimi hamilelikte filan. O zaman Bana kötü görünen şeyler, benim için çok hayırlı bir noktaya çıktı.
Evde bunalmış olmanızı çok iyi anlıyorum. Ama bence tam tadında geçirin şu zamanı. Kıymetli bir dönemdesiniz. Yaptığınız iş çok kıymetli. Bebeğiniz en çok sizin kucağınızda huzur bulacak. Emdikçe, sizinle vakit geçirdikçe mutlu bir bebeklik geçirecek. Oğlunuzun ilk senesi yanında olacaksınız. Bunlar çok değerli şeyler. Ben kendim için iyi ki diyorum. Umarım siz de böyle dersiniz.