- 8 Mart 2016
- 163
- 209
- 103
- 30
Merhaba güzel bayanlar. Bu aralar kafamı karistiran , ic huzurumu bozan bir sorunum / derdim var. Sizlerim fikirlerini merak ediyorum.
Evliyim ve 1 oglum var (14 aylik).
Esim ile birbirimizi seviyoruz klasik her ailede olan tartismalarimiz oluyor arada.
Ben calismak istiyorum. Oglum dogmadanda calisyordum, chef asistanligi yapiyordum. Su an hala dogum iznindeyim, bu yilin sonunda kadar iznim devam edecek.
Ben calismak istiyorum cunku evde durdukca sanki zekam torpuleniyormus gibi hissediyorum.
Yani sanki dis dunyadan sögutlenmisim gibi. Sadece ev hanimi ve anne olmak ( ki hiic kolay degil orasi ayri bir mesele) bana yetmiyor. Yani ben evde kendimi unutmus gibi hissediyorum. Kendimi gelistirmeye calisiyorum kitaplar okuyorum ,makaleler okuyorum falan.
Sorun:
Esim.calismami istemiyor. Sanki korkuyormus gibime geliyor. Beni is ortamina sokarsa sanki evden uzaklasacagimdna korkuyor. Yani bana oyle geliyor. Bu yuzden ikinci cocuk istiyor. Beni eve "baglayabilnek" icin. Ki zaten evine ve esine sadik bir insanim. Esimde biraz yetersizlik sendorumu var galiba.
Aslinda esimde sorun degil ben onu ikna ederim ama hem.cocuk hem evi simdi bu halimle zor odare ediyorum. Birde calissam ayriyetten sttes faktoru olacak.herseyi yetistirebilirmiyim. Vede degermi? Anne olarak vicdanda yapiyorum evladimi birakip calisacam paraya ihtiyacim yokken. Sirf annesi calismak istiyor diye ogluma ananesi bakacak( ki gozu gibi bakar ama bir anne olamaz elbet).
Cok karisik anlattim farkindayim cunku kafam gercekten cok karisik. Bana fikirlerinizi soylermisiniz. Yani maddi yonden mecbur degilse bir kadim,calismalimi sizce. Ku bu devirde calisan kadınlarımız köle gibi bir yandan.
Hem ev hem cocuk, es, is. Bize yazik degilmi. Yani kadin niye birde para kazanma isini yuklensin ki, zaten ev ve cocuk bakimi zorken.
Kendimle celisiyorum farkındayım. imdat deyip kendi dusuncelerimden kacasim.var.
Sagolun okudugunuz icin :)
Evliyim ve 1 oglum var (14 aylik).
Esim ile birbirimizi seviyoruz klasik her ailede olan tartismalarimiz oluyor arada.
Ben calismak istiyorum. Oglum dogmadanda calisyordum, chef asistanligi yapiyordum. Su an hala dogum iznindeyim, bu yilin sonunda kadar iznim devam edecek.
Ben calismak istiyorum cunku evde durdukca sanki zekam torpuleniyormus gibi hissediyorum.
Yani sanki dis dunyadan sögutlenmisim gibi. Sadece ev hanimi ve anne olmak ( ki hiic kolay degil orasi ayri bir mesele) bana yetmiyor. Yani ben evde kendimi unutmus gibi hissediyorum. Kendimi gelistirmeye calisiyorum kitaplar okuyorum ,makaleler okuyorum falan.
Sorun:
Esim.calismami istemiyor. Sanki korkuyormus gibime geliyor. Beni is ortamina sokarsa sanki evden uzaklasacagimdna korkuyor. Yani bana oyle geliyor. Bu yuzden ikinci cocuk istiyor. Beni eve "baglayabilnek" icin. Ki zaten evine ve esine sadik bir insanim. Esimde biraz yetersizlik sendorumu var galiba.
Aslinda esimde sorun degil ben onu ikna ederim ama hem.cocuk hem evi simdi bu halimle zor odare ediyorum. Birde calissam ayriyetten sttes faktoru olacak.herseyi yetistirebilirmiyim. Vede degermi? Anne olarak vicdanda yapiyorum evladimi birakip calisacam paraya ihtiyacim yokken. Sirf annesi calismak istiyor diye ogluma ananesi bakacak( ki gozu gibi bakar ama bir anne olamaz elbet).
Cok karisik anlattim farkindayim cunku kafam gercekten cok karisik. Bana fikirlerinizi soylermisiniz. Yani maddi yonden mecbur degilse bir kadim,calismalimi sizce. Ku bu devirde calisan kadınlarımız köle gibi bir yandan.
Hem ev hem cocuk, es, is. Bize yazik degilmi. Yani kadin niye birde para kazanma isini yuklensin ki, zaten ev ve cocuk bakimi zorken.
Kendimle celisiyorum farkındayım. imdat deyip kendi dusuncelerimden kacasim.var.
Sagolun okudugunuz icin :)
