- 23 Eylül 2014
- 87
- 44
- 103
- 38
Canım bende hemşireyim. Önce başka bir şehirdeydim 5 yıl. Mobbingin alasını yaşattılar sağolsun. Benimle bir 8 kişi atanmıştı hastaneye bizden önceki meslektaşlarımız en az 12 yıllıktılar çok ezdiler çooook. O beş yıl benden 15 yıl götürdü resmen. 3 yıl dahiliye, 2 yıl endokrin aralarda acil vs baya yıprattı beni de. Çok kez bas istifayı dedim kendime de işte olmuyor öyle kolay. Sonra servis değiştirdim bu beş yıl içinde biraz iyi geldi ama tabi idare aynı olunca bir süre sonra durum aynı oluyor. Baktım olmuyo o zaman sevgilim olan eşime dedim evlenenince yaşamayalım bu şehirde oda kabul etti. Atamam oldu. Düğünümüzü yaptık ardından. Başka şehirde çalışmaya başladım 2 yıl şehrin en yoğun eğitim araştırma hastanesinde nöbet usulü çalışmaya başladım. Gece de 40 yatak tek hemşire çalışıyordum. Ama servisteki arkadaşlarım, çalışanlarımız o kadar iyi insanlardı ki insan yorulduğuna değdiğine seviniyor. Mesleki tatmini ve işteki tatmini ben o kurumda yakaladım. SAbah nöbetten çıkarsın sıcacık kahveni koyuverirler önüne. Nöbete gelirsin bir bakmışsın serumlarını istiflemiş tabletlerini ayırmışlar. Sonra maddi sebeplerden ötürü sağlık ocağına geçmek zorunda kaldım ama servisimdeki arkadaşlarımı unutmuş değilim hala görüşürüz. Yani velhasılı-kelam demem o ki arkadaşım önce servisini değiştir, baktın olmuyor hastaneni değiştir, yine olmadı yaşadığın şehri değiştir.
