- 12 Mayıs 2011
- 226
- 118
- 133
- Konu Sahibi withoutname
- #1
merhabalar,
benim derdim de erkek arkadaşımın çok bunaltması. küçücük şeyleri 40 kere söyleyerek bıktırıyor beni. yapacağım varsa da yapmıyorum ve sonucunda benim dediğimin olacağını bile bile inatlaşıyor. üstünü kalın giy, bilgisayar başında durma fazla, sana ayakkabı alalım, geç yatma vs vs delirtiyor. sanki bebek bakıcısı. sürekli şunu yap bunu yapma..ben de hiç baskıya gelemem, kendimi bişi yapmaya mecbur hissetmekten nefret ediyorum. ailem de hiç sıkmadılar beni. buluşuyoruz mesela, özlemiş oluyorum ama 5 dk sonra başlıyor yine bakıcımmış gibi davranmaya ve onun yanında olduğum her dk zehir oluyor sonrasında. yüzünü görmek istemiyorum, soğuyorum. son zamanlarda öyle 5 dk göreyim yeter, uzun olmasın der oldum.
diğer bir sıkıntım da ondan gerekli bile olsa bişi istemeye çekinir oldum. çünkü ya ofluyo pufluyo yada bahane uyduruyor. örneğin, dün ders seçimim vardı, ve almak istediğim bir dersin kotası hemen doluyor, ben evdeki yavaş internetle mümkün değil alamam. rica ettim sen alır mısın diye (oturduğu yerden 10 dk lık bir iş) ama yine bahaneler vs. o kadar kırıldım ki.. gururluyum da, illa yap diyemem ama sonraki mesajlarımdan vs anlıyor bozulduğumu sonra da kıvırıyor, önemli olduğunu bilmiyordum yaparım diye. anlayacağınız arsızlık gibi özelliği de var ki en en en haz etmediğim insan tipi hele erkek de.. sadece onun değil, uzaktan bi tanıdığım olsun, benden bişi istesin her durumda yapmaya çalışıyorum. çünkü ailem de böyle gördüm, yardım isteyen geri çevrilmez. ama o bazen çok bencilce davranıyor. kafam bu konulardan dolayı çok karışık, sanki onunla yapamazmışım gibi geliyor.
sizce bunlar normal mi?
benim derdim de erkek arkadaşımın çok bunaltması. küçücük şeyleri 40 kere söyleyerek bıktırıyor beni. yapacağım varsa da yapmıyorum ve sonucunda benim dediğimin olacağını bile bile inatlaşıyor. üstünü kalın giy, bilgisayar başında durma fazla, sana ayakkabı alalım, geç yatma vs vs delirtiyor. sanki bebek bakıcısı. sürekli şunu yap bunu yapma..ben de hiç baskıya gelemem, kendimi bişi yapmaya mecbur hissetmekten nefret ediyorum. ailem de hiç sıkmadılar beni. buluşuyoruz mesela, özlemiş oluyorum ama 5 dk sonra başlıyor yine bakıcımmış gibi davranmaya ve onun yanında olduğum her dk zehir oluyor sonrasında. yüzünü görmek istemiyorum, soğuyorum. son zamanlarda öyle 5 dk göreyim yeter, uzun olmasın der oldum.
diğer bir sıkıntım da ondan gerekli bile olsa bişi istemeye çekinir oldum. çünkü ya ofluyo pufluyo yada bahane uyduruyor. örneğin, dün ders seçimim vardı, ve almak istediğim bir dersin kotası hemen doluyor, ben evdeki yavaş internetle mümkün değil alamam. rica ettim sen alır mısın diye (oturduğu yerden 10 dk lık bir iş) ama yine bahaneler vs. o kadar kırıldım ki.. gururluyum da, illa yap diyemem ama sonraki mesajlarımdan vs anlıyor bozulduğumu sonra da kıvırıyor, önemli olduğunu bilmiyordum yaparım diye. anlayacağınız arsızlık gibi özelliği de var ki en en en haz etmediğim insan tipi hele erkek de.. sadece onun değil, uzaktan bi tanıdığım olsun, benden bişi istesin her durumda yapmaya çalışıyorum. çünkü ailem de böyle gördüm, yardım isteyen geri çevrilmez. ama o bazen çok bencilce davranıyor. kafam bu konulardan dolayı çok karışık, sanki onunla yapamazmışım gibi geliyor.
sizce bunlar normal mi?
