Ben de yazmak istiyorum. Bugun bunu düşünüyorum hep..
Daha yeniydi. Gebe oldugumu ogrendigimde sevincimden yerimde duramiyordum. Hemsireler bana bakip guluyordu. O kadar mutluydum ki. Esime soyledim o da cok sevindi herkese duyurdu. Aksam Hz.Zekeriyya'nin evlatlarina ogutlerini okudum, Rabbime cok sukrettim..
Ve uyudum..
.
.
Sonra gitti bebegim. Bir sabah. Bırakıp gittin annecigini. Oysa ne de guzel bakardim sana. Saclarini oksardim.
Operdim, kokunu hep icime cekerdim.
En guzel giysileri giydirirdim.
Sutumden verirdim.
Saatlerce emzirirdim, hic bikmazdim ki yavrum. Sen bana muhtactin ben de sana.
Keske birakip gitmeseydin annecigini,babacigini..
Baban da cok üzüldü ama ben uzulmeyeyim diye bana belli etmedi yavrum.
Insanlar, daha olusmamistir bile neden baskalarina duyuruyorsunuz diye dalga gectiler..



Kahroldum yavrum. Sen benim canim olmustun aninda..
O insanlara mi küstün? Onlara bende küstüm, ben de kizdim. Boğazımdan hickiriklar eksik olmadi..
Koruyamadim mi yavrum seni?
Bir daha gelmeyecek misin annecigine?
Uyanip bana baksan?
Sevincin icimi yaksa?
Gozlerimden yaslar aksa?
Yine de gelmez misin yavrum?..

