Canımdaki Acısın sen..
İnsan evladını hep mutlulukla anmak, hatırlamak ister..
ama ben acıyla yad ediyorum..
Herkesin bir acısı var ya bu hayatta,
benimki de sensin oğlum..
Sensiz bazen nasıl yaşadığımı anlamıyorum..
Ocak ayı geliyor yine...
Seni kaybettiğim ay..
O gün 3 Ocak hep umudum vardı "yavrum yaşayacak..." diye..
Doktorlar mümkün değil demelerine rağmen...
Ben hep dua ettim!
Bir mucize olsun diye, bekledim...
Olmadı, seni kaybettim !
Canımın yarası..
Senden sonra hiçbir şey yolunda gitmedi, gitmiyor...
3 sene oldu seni kaybedeli...
Kardeşin gelsin istedik gelmedi, hiç sebep bulamıyor doktorlar...
En son çare tüp bebek dediler, onu da denedik geçen ay..
Negatif oldu, herşey olması gerektiği gibiydi ama olmadı...
Bazen düşünüyorum ben melek annesi olarak kalacağım galiba bu hayatta..
Hiç sesini duymadığım bebeğimin ağlaması nasıl olur bilmediğim için,
ağlayacağım pek çok defa...
Hayat işte bazıları evlatlarının yaşattığı zorluklar için isyan ederken,
ben senin bin derdine razıyım...
Yine gözyaşlarım durmuyor, yine adın ince bir sızı gibi kalbime batıyor..
Bazen rüya bu diyorum bebeğim ölmedi, yaşıyor..
Hayal kuruyorum nasıl olurdun... Nasıl severdim seni diye..
İçim buruklukla dolup taşıyor..
Yasım hiç geçmedi , hep benimle!
Sende hep benimlesin canım yavrum..
Sıcacık akan gözyaşımda ,
kalbimin her atışında , sende varsın...
Canımın yarasısın...
Seni çok seviyorum!
İbrahim'e...