- 4 Aralık 2017
- 24
- 15
- 3
- Konu Sahibi yalnizliksonum
-
- #1
merhabalar
daha önce de konu paylaşmıştım düğünüme çok az bir süre kala boşanmıştık eşimle.. mesele farklı kültür ve eşimin ailesiyle aynı evde yaşamayı talep etmesi son ana kadar bundan vazgeçmemiş olması en sonunda tepem atması ve yüzükleri verip basıp gitmemle son bulmuştu.. her şey çok hızlı gelişmişti ama hala düşününce o an için yapılacak daha mantıklı bir hareket olmadığı kanısına varıyorum.. aileler dünden razı gibi çekilmişlerdi ortalıktan kimse yapıcı olmamıştı ve biz bitmiştik.. ama asıl sorun şu ki biz birbirimizden vazgeçemiyoruz hala gizli görüşüyoruz(2 ay oldu). benim ailem başta karşı çıkmışlardı sonradan kabullendiler.. o kadar aşama kaydettikten sonra o noktaya gelinmesi ve eşimin ailesinin tavırlarından falan da dolayı su an da katiyen istemezler ki evde konusunu bile açamayacağım durumdayım çünkü olacaklar hakkında uyardıkları şeyleri yaşadık. şimdi üzülüyoruz ikimizinde hataları oldu. nişan düğün dernek işlerine girişene kadar çok yol katetmiştik çok sözler vermiştik birbirimize tabi yaşanmışlıklar ve yaşayamayacaklarımız, anılar acı veriyor.. ben olanları unutup yoluma bakamıyorum o da aynı şekilde bakamadığını söylüyor. ama bir o kadar imkansızız. ona kaçamam o türde bir insan değilim kaçsam da düğünümün iptal olmasına sebep olan şeye razı gelmiş ve aileme ihanet etmiş olurum. ikimizinde sabit bir işi yok rastgele işlerde çalışıyoruz ve onla aynı işte çalışabileceğimiz bir plan kurdum ona ilettim işimizde gücümüzde olursak kimsenin karışmaya cüreti olmayacağı inancındayım.. gelebileceğini söylüyor ama benim onun için yaptığımı gördüğü bir fedakarlığın olmadığını da söylüyor.. başta onun yolundan gitmem gerekiyor ona göre istanbul a giderek.. kendim güneyde yaşıyorum. çok imkansızlıklar var başta aileler sonra hayal kırıklıkları, kızgınlıklar.. kalp kırıklığım.. içimde ukte kalan şeyler var ve bunları başka biriyle yaşayacak biri değilim kendimi biliyorum.. beni kırdığı çok şey oldu kendi de kabul ediyor değiştiğini söylüyor ailesiyle aynı evde yaşamak istemememe hak veriyor.. ama olanlar oldu.. herşeye rağmen bir araya gelmek istiyoruz ama çok zor kılan şeyler var...
ben sadece napacağımı bilemiyorum birşeyler duymaya ihtiyacım var.. etrafımdan kimsenin tahammülü yok konuya.. fazla uzatmamaya çalışırken tam ifade edememiş olabilirim kendimi kusura bakmayın
çıkmazdayım..
daha önce de konu paylaşmıştım düğünüme çok az bir süre kala boşanmıştık eşimle.. mesele farklı kültür ve eşimin ailesiyle aynı evde yaşamayı talep etmesi son ana kadar bundan vazgeçmemiş olması en sonunda tepem atması ve yüzükleri verip basıp gitmemle son bulmuştu.. her şey çok hızlı gelişmişti ama hala düşününce o an için yapılacak daha mantıklı bir hareket olmadığı kanısına varıyorum.. aileler dünden razı gibi çekilmişlerdi ortalıktan kimse yapıcı olmamıştı ve biz bitmiştik.. ama asıl sorun şu ki biz birbirimizden vazgeçemiyoruz hala gizli görüşüyoruz(2 ay oldu). benim ailem başta karşı çıkmışlardı sonradan kabullendiler.. o kadar aşama kaydettikten sonra o noktaya gelinmesi ve eşimin ailesinin tavırlarından falan da dolayı su an da katiyen istemezler ki evde konusunu bile açamayacağım durumdayım çünkü olacaklar hakkında uyardıkları şeyleri yaşadık. şimdi üzülüyoruz ikimizinde hataları oldu. nişan düğün dernek işlerine girişene kadar çok yol katetmiştik çok sözler vermiştik birbirimize tabi yaşanmışlıklar ve yaşayamayacaklarımız, anılar acı veriyor.. ben olanları unutup yoluma bakamıyorum o da aynı şekilde bakamadığını söylüyor. ama bir o kadar imkansızız. ona kaçamam o türde bir insan değilim kaçsam da düğünümün iptal olmasına sebep olan şeye razı gelmiş ve aileme ihanet etmiş olurum. ikimizinde sabit bir işi yok rastgele işlerde çalışıyoruz ve onla aynı işte çalışabileceğimiz bir plan kurdum ona ilettim işimizde gücümüzde olursak kimsenin karışmaya cüreti olmayacağı inancındayım.. gelebileceğini söylüyor ama benim onun için yaptığımı gördüğü bir fedakarlığın olmadığını da söylüyor.. başta onun yolundan gitmem gerekiyor ona göre istanbul a giderek.. kendim güneyde yaşıyorum. çok imkansızlıklar var başta aileler sonra hayal kırıklıkları, kızgınlıklar.. kalp kırıklığım.. içimde ukte kalan şeyler var ve bunları başka biriyle yaşayacak biri değilim kendimi biliyorum.. beni kırdığı çok şey oldu kendi de kabul ediyor değiştiğini söylüyor ailesiyle aynı evde yaşamak istemememe hak veriyor.. ama olanlar oldu.. herşeye rağmen bir araya gelmek istiyoruz ama çok zor kılan şeyler var...
ben sadece napacağımı bilemiyorum birşeyler duymaya ihtiyacım var.. etrafımdan kimsenin tahammülü yok konuya.. fazla uzatmamaya çalışırken tam ifade edememiş olabilirim kendimi kusura bakmayın
çıkmazdayım..