Fazla verici olmak hiç bir zaman tasvip etmediğim bir şeydir benim.
Zaman sonra görevin olarak belliyor karşındaki insanlar, yapmadıgın zaman büyük bir suç işlemişcesine davranıyorlar sana karşı.
O sebeble her şey ayarında yapılmalı, nazlı insanları fazla pışpışlamamalı ve hayır demeyi öğrenebilmeli insanlar.
Bundan 5 sene önce bir tanıdıgımın eşi vefat etti.
Kadın şu saçını süpürge eden ve evlatları için her şeyden vazgeçmiş bir tip.
Yıllarca k.valide, kayın, k.pederle iç içe yaşamış ve kendine ait özel bir alanı bulunmayan, fikrine asla saygı duyulmayan ve eşinin ailesinden sonra bile varlığı sayılamayacak kadar değersiz, silik bir karakterdi.
Her denilene evet demek göreviydi adeta, hayır diyemezdi kazayla bile olsa.
Ne mi oldu ?
DERT SAHİBİ.
O dert bedeninde kanser olarak yerleşke gösterdi, hastayken bile değer görmedi kadın hoş saglıgında ne kadar görmüştü ki.
Hatta hasta diye baba evine bile yollanmak istendi de elalem ne der korkusu ile vazgeçtiler..
Yani kadını baba evine göndermemek bile elalemin ''bir geline dahi bakamadılar'' demesine kaldı anlayacağın.
Eş vefat etti bir süre sonra ve ertesi gün bu çocuklara kim bakacak hemen evlenmen lazım diyerek yeni bir köle arayışına çıktılar ve köle degil ama onları köleye çevirecek bir tiple ogullarını evlendirdiler farkında olmadan :)
Sonrası malum..
Kadın bir geldi, pir geldi o eve.
Ayakları nasıl sağlam yere basan bir kadındı öyle..
Muma çevirdi alayını.
Öz güven kadında bin beş yüz, sana bana on basardı anlayacağın.
Çocuklarına çok iyi davrandı adamın ALLAH var, asla üvey annelik taslamadı çocukları şanslı çıktı bu konuda.
K.valide ve K.pederi geldigi günün ertesinde evimde istemiyorum diyerek köylerine postaladı.
O dili uzun olan k.validenin dili bir tarafına kaçtı korkudan
Eş desen muma döndü, kadının agzının içine baktı.
O ne derse o !
Tüm sülale şaşkına döndük demek ki dedik keramet aslında işini bilmekte saklıymış..
