Oturduğum semtten iğreniyorum. Ne kadar görgüsüz, yol yordam bilmeyen insan varsa toplanmış adeta! Dün akşamüstü ufak bir işim çıktı, dışarı çıkmak için her insan gibi bina kapısını kullanıyorum ve özellikle belirtecek olursam binada giriş ve çıkış yapmak için kullanılan; yazıyla bir rakamla 1 adet kapı var. O katta oturanların 5 tane çocuğu var ve en küçük çocuk 4 yaşında bir erkek. Resmen binanın içinde yaşıyor. Oyuncaklarını diziyor, merdivenlerden geçerken izin istiyoruz falan. Neyse dedik çocuktur oynasın. Ama dün gördüklerim beni delirtti! Dışarıda hava ılık, güneş parlıyor, kuşlar cıvıldıyor... Merdivenleri ikişer üçer inerken keyifli bir ıslık dudaklarımın arasından kayarak çıkıyor. Aşırı keyifliyim yani. Her neyse giriş kata geldim kızlar oturuyor (4 yaşındaki oğlan çocuğunun ablaları) merdivende, gördüler beni ancak kenara çekileyim falan yok, rica ettim canımlar izin verirseniz yüksek müsadenizle şuradan sıyrılıp çıkayım, diye. Oflayarak çekilirken gözüm bina kapısının oradaki çocuğa takıldı. Kıçı bize dönük, elleri önünde ve biraz öne doğru kerkinmiş! Beyin nöronlarım çarpıştı o an, çocuk işedi işeyecek sinyali artık her bir hücremde inliyordu. Evladım napıyorsun demeye kalmadan -evden çıkarken güneş ne güzel parlıyor diye Tanrı’ya şükrettiğim ışık demeti dünyayı aydınlatmayı bırakmışta çocuğun çişini aydınlatmayı görev edinmişti sanki- işeyiverdi. Ya inanın, doğruca köşeye de işemedi yukarılara kadar işedi. Ablasının ismi Medine, “Medine kalksana napıyor kardeşin diye bağırdım, “Anneni çağırsana” diye cıyakladım. “Ya siz napıyorsunuz yaa” diye hönkürdüm. Bina kapısı, ben kendi kendime temizlenirim, diye dile gelecekti de kızdan en ufak bir ses dahi çıkmadı! “Medine” diye yineledim. Olağanca boşvermişliğiyle “Başka yerden çık o zaman” dedi. Size tüm samimiyetimle söylüyorum o an binada başka bir çıkış olduğuna inandım gördüklerimin de şokuyla “Nerede yea diğer kapı gösterinsenize” diyecektim!!! Çocuğa evine gitsene dedim, çocuk ben evime gitmem dedi! Ya biz o kapıya dokunuyoruz ya, sonra gidip ekmek alıyoruz falan. Annesi çıktı seslere; noluyor Desmoond dedi, çocukların anlatsın dedim. İyi ki cebimde selpak vardı da onunla açtım kapıyı! Ben şimdi ne kadar konuşsam da o çocuk o haltı yine yiyecek, annesi umursamaz kadının teki. Bana bir yol gösterin ya napayım ben?
kusura bakma haklisin cok igrencte hala guluyorum
