İlk çocuğunuz galiba, ilk çocukta böyle oluyor kendimden biliyorum :) bir süre sonra geçiyor, ikincide hiç bir şey almıyorsunuz :) Benim ilk çocuğum şu an 10 yaşında, evden kardeşine ayırdıklarım hariç çuval çuval oyuncak, kıyafet çıktı yıllarca. Hep bir derneğe götürüp veriyordum. Okula başlayınca zaten kıyafeti de az almaya başladım çünkü her gün forma giyiyordu sadece hafta sonları giyecek kadar kıyafet ihtiyacı oluyordu. Ayrıca derslerden oyuncaklara zaman ayıramadığı için de oyuncak da almamaya başladım, daha çok kitap ve eğitici aktiviteler başladı o saatten sonra. İkinci çocuğa oda takımı almadım mesela, kızımın eski odasını verdim :) beşik bebek arabası, oto koltuğu, her şey ablasından kalma oldu. İlki kız ikincisi erkek olmasına rağmen bazı eşyalar pembe de olsa kullandım mesela oto koltuğunun üstüne kılıf geçirdim öyle kullandım. Yok bu erkek buna da mavisini alayım demedim. Hala pembe arabaları ve oyuncakları var oğlumun ablasından kalma :) Sezonluk 2 ayakkabı alıyorum, en fazla 3. Kışın mesela 1 spor ayakkabı bir bot bir de uzun çizme. Yazın da 1 spor ayakkabı 1 terlik 1 de sandalet. Öğreniyorsunuz zamanla yani, ben küçükken büyük kuzenlerimizin ya da ablamın küçülen eşyaları ile büyüdüm, oyuncak zaten çok nadir alınırdı. Ben de farkındayım, çocuğa değil kendime alıyordum, ben giymedim o giysin, ben oynamadım o oynasın. Eşim hep söylüyordu, sen kendi çocukluğunun acısını çıkarıyorsun yapma diye, ama dinleyen kim? Bahçemizi parka çevirmiştim, şişme kaydıraklı havuzlar, oyun evleri, salıncak, kaydırak, sallanan atlar bisikletler, akülü arabalar. Evin içindeki oyuncaklar hariç, bahçeye de taşmıştım.
Eşim ve ben ikimiz de çalışıyoruz, kendi maaşımı komple çocuklara yatırıyordum. Zaten anne olunca uzunca bir süre kendine alışveriş yapmıyorsun. Kendime alışverişe çıksam yine kızıma alıp gelirdim. Bir süre sonra çocukların ihtiyaçları değişiyor, siz gereksiz fazla aldığınızın farkına varıyorsunuz, ya da içinizdeki aç çocuk doyuma ulaşıyor, ki fark etmişsiniz zaten, sonra sizin aldıklarınızı beğenmemeye başlıyorlar mesela. Şimdi ihtiyacı olunca kızımı götürüyorum alışverişe kendisi seçiyor, ama mesela evde olan bir şeyden istiyorsa hayır diyorum bundan sende var, sadece ihtiyacın olanı alacağız. Öyle doyumsuz, mutsuz bir çocuk ya da (2-3 yaş civarı hariç) her gördüğünü isteyen bir çocuk da olmadı çok şükür.
Siz de fark etmişsiniz artık, hem çocuğunuz daha çok küçük, öyle doyumsuz, şımarık mutsuz bir çocuk falan olmaz endişelenmeyin, daha çok erken. Davranışınızı değiştirebilirsiniz zamanla bunun ilk aşaması farkına varmak. Öyle psikologa uzman desteğine falan ihtiyaç yok bence, her annenin geçtiği yollar bunlar :)