Benim için hüzünlü son ile biten hikayemi anlatayım.
Bekarken yetimhanelere gitmeyi çok severdim.
Elimden ne gelirse oyuncak şu bu..
Hep söyledim birgün evlenirsem evlatlık alacağım diye.
Evleneceğim kişiye en büyük şartım buydu.
Gözümde başka bir istek yoktu. Elbette onayladı.
2 evladım oldu kendim doğurdum.
Sonra artık tamam şuan zamanı geldi dedim.
Yurtdışındayım ama burada devlet yeterince güçlü,Türkiye’den bir bebeğin hayatını kurtarabilirim hayat verebilirim dedim.
Çokkkk uğraştık,o kadar heyecanlandıydım ki,
Sevinçten ağlıyordum nasıl bir heyecan. Kendi doğurduğum çocuklarım da böyle bir heyecan yaşamadığımı itiraf ettim eşime.
Çok kapı çaldık,çok uğraştık,ne yaptıysak olmadı. Yurtdışına vermediler.
7 ay kendime gelemedim.
Asla çocuk doğurmak istemiyorum.
Ama içimde hep evlat edinme arzusu kalacak onu biliyorum.
Yaşayan ama hayatı belli olmayan bilinmezlikle kaderi olan çocuğun hayatını değiştirebilir,hayat verebilirdim. Olmadı. Hala yüreğim de bir sızı..