- Konu Sahibi serenboz79
- #1
arkadaşlar bende çalışan bir anneyim çok şükürki sağlıklı bir kızım var şuan 6 yaşında ama 1 yaşından beri kreşlerde büyüdü hep hayalimde ben bakıcam ben büyütücem çocuğumlun herşeyiyle ben ilgilenecem ddiye düşünürken şartlar elvermedi ve kızım daha bezliyken yürüyemiyorken kreşe başladı hatta en küçüğüydü kreşin hergünümüz kabus gibi ağlayarak o kreşe ben işe hergün bir yeri mor geliyordu taki 2 sene öncesine kadar son iki yıldır gerçekten özveriyle çalışan bir kreş bulabildik ama inanın yaşadıklarımı bir ben bir allah biliyor nöbette tutmak zorunda olduğum için kızım teyzesini benden daha çok gördüğü için( 1 yaşına kadar teyzesi bakmıştı )ilk ona anne dedi gece ben yanına gittiğimde ağlamaya devam ediyordu teyzesi gittiğinde susuyordu çok şükürşuan ilşkimiz çok farklı bensiz hiçbirşey yapmıyor annelik duygusunu ilk 3 yıl tadamadım sadece kendimi sorgulamakla geçtii bunları şuan buraya yazmamdaki sebebte kızımın bana bu sabah dedği söz bebeğiyle evcilik oynuyordu benim duymadığımı düşünerek canım kızım bak ben hiç çalışmıyorum senin yanındayım vb sözler söylüyordu sonrada benim dinlediğimi farkedince anneciğim ne söyledin dedğimde anne sen benim için çalışıyorsun ki ben oyun oynuyorum diye cevap veriyor içim öyle acıdıkii sizlerle paylaşmak istedim heranımızı birlikte geçirmeye çalışsakta o burukluk hep içimde olduğu için hep bir ksiklik hissediyorummm
