Kendim bıraktım hamile kalacağım diye. Çünkü bir dönem nasılsa tüp bebekle bile olmuyor diye korunmuyorken hamile kalmıştım. O dönem bilmeden ilaç alıyordum bebek de düştü sonra.
Kendine bakamiyosun diyomus ama adam Haksiz sayilmaz eger hastaligi sebebyle kotu durumdaysa evlatlik da olsa hicbir cocgun hakkina girmemeli
Aslında iki kez hamile kaldım ve yataktan çıkmayacak duruma gelmiştim. Düşük yapınca tekrar rutine dönebildim
Sizin önce sağlıklı bir ruh haline geri dönüp tedavinizi olmanız lazım. Köpeğin bile sorumluluğunu almakta zorlanmışsınız ki bebek sevgi fedakarlık ve ruhsal olarak dirençli olmayı gerektirir. Yazık değil mi bebek dünyaya geldikten sonra ruhsal olarak ona yetemez ve bakımdan mahrum bırakırsanız bunun vebalini nasıl ödeyeceksiniz
Acılara yürüyorsunuz korkmuyorsunuz valla.
Bir kopege bakamaz durumdayken kesinlikle cocuk dusunmeyin hemde hic bir yolla. Once doktorunuzla birlikte ilac tedavinize baslayin. Sizin surekli olarak ilac kullanmaniz gerekirken sadece bir ay kullanmissiniz. Bu hastalikta sizin dusuncelerinizi takinti noktasina getiriyordur. Ben ilk yazdigimda size bu durumda oldugunuzu bilmiyordum.
Köpeği sabah akşam 30-40 dk gezdiriyorsunuz ama bebeğe 24 saatinizi ayırmanız gerekiyor. Hayvanın yemeğini suyunu veriyorsunuz biraz oynuyorsunuz tamam çekiliyor bir köşeye dinleniyor uyuyor. Bebek gaz sancısı çekecek, diş çıkarma ağrı dönemi olacak, emeklemeye başlayacak devamlı peşinde gezeceksiniz. Dur durak bilmeden oyun isteyecek. Nasıl baş edeceksiniz? Her kadın nasıl yapıyor demeyin, siz ve etrafınızdaki herkes bir tuhaf çünkü. Doğursanız da evlat edinseniz de çocuk esirgeme kurumuna mı vereceksiniz köpek sahiplendirir gibi. İyilikle söylüyoruz anlamıyorsunuz, kızıyoruz eleştiriyoruz yine anlamıyorsunuz.
Icimden bir ses, evlat edinseniz bile onun sorumlulugundan da sikilip geri vermek isteyeceksiniz diyor
tabii ki çocuk istemek en doğal hakkınız ama kendinizi ölçüp iyice tartın. Annelik hiç bitmeyecek bir vicdan yüküyle yaşamak demektir. Onlara dair her şeyi defalarca düşünür her konuda kendinizi suçlarsınız. Mükemmel evlilik ve ruh sağlığını derinden sarsabilecek bir durumdur ebeveynlik. Bir kere ebeveyn oldunuz mu ay ben yapamıyorum başkasına vereyim deme lüksünüz de yok. Ölene kadar annesiniz artık. Lütfen çoluk çocuk koca moca işlerini askıya alıp ciddi bir tedavi sürecine girin. Sonrası Allah kerim...Biraz hazimsiz kuzenler yüzünden oluyor . Dışardan bakınca çok güzel gibi görünen bir hayatım var. Eşim dışardan mükemmel imaj çiziyor özellikle akrabaların yanında çok ilgili sevecen davranıyor. Sülale genel olarak yoksul .nadir durumu görece iyi bir aileyiz. Sosyal medyada sözde rahat yaşamımı görüyorlar.
Zaten esinizden ayrilip oyle anne olmayi dusunmuyor musunuz? Esinizden ayrildiginizda ailesi de sizi darlayamaz. Tedavinizi olun bu takintidan kurtulun. Sagliginiza kavustugunuzda bu fikri tekrar gozden gecirirsiniz.
