Kızlarcım merhaba. Bugün yaşadığım bir olay bende artık dolum noktası oldu. Fikirlerinize ihtiyacım var.
Belki bilen vardır çocuk sahibi olmak için tedavideyiz. Eşimde de bende de sorun yok. 2.5senedir evliyiz. Şu an da femara&duphaston kullanıyorum.Sorun şu ki tüm çevremden sorulara bakışlara maruz kala kala artık insanlardan kaçmaya başladım.Alttan alan bir mizacım yok,hiç olmadı.
Çocuk yok mu,ev sessiz geliyordur yeeaa minvalinde kusturan cinsten şeyler duyuyorum.(Akrabamın bebeği beni çok seviyor onunla oynuyorum diye annesinden ben senin yerinde olsaydım başkasının çocuğunu sevemezdim cnm yhaaa bile duydum
)Ama ben duyuyorum eşim değil. Çünkü kadınım ve sorun bendedir.
Benim sorunum cevap verememek değil. Ama cevap verdiğim,kaba tabirle "bozduğum"halde katlanarak üstüme üstüme geliyorlar.Ya da bakış,hal,tavır,mimik...Ve stres infertilitenin en büyük sebeplerinden.Gerek içten içe üzülerek gerek kızarak kendimi büyük strese sokuyorum ilaçların yan etkisi,endişesi yetmez gibi.
Artık bu insanlara tahammül edemediğim için görüşmek istemiyorum.Kendi çevrem,eşimin çevresi ile nerdeyse bağları koparmış vaziyetteyim.
Öyle bir noktaya geldim ki en yakın arkadaşım arayıp naptın hastaneye gittin mi dediğinde bile boğuluyorum. En başta süreci kimseyle paylaşmama kararı aldım okeyim orda.
Ama siz olsanız napardınız ya da napıyorsunuz?Cevap verip verip eve gelip ağladığım çok oldu.Neden ağlıyorum?Çünkü çok insani bir şey bu benim için.Onların beni kırması incitme çabası değil,kendimi bildim bileli bebeklere olan ilgim,çocuk sevgim var. Ben burdan sınanıyorum(çok istediğim için mi bilmiyorum)ve her fırsatta bana hatırlatılıyor. Neden olduğum gibi,hissettiğim gibi davranamadığım ortamda bulunayım diyorum. E bu sefer tüm çevremi silmem gerekiyor. Yoruldum kızlar.
Gram rahatlatmıyor ama.Bıcır bıcır yerinde duramayan insan seven biriydim ben ya.
Ben olsam dalga geçerim beim herif Ukrayna savaşına katıldı orda hadım oldu artık ondan fayda beklemeyin derdimsd dhdfygdfhgfgf
Amin diyorum amin...
