Çocuk Sahibi Olmaktan Korkuyorum

Rachaelll

Rachaelll

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
18 Nisan 2018
194
219
103
Selam hanımlar. 30 yaşındayım 2 yıllık evliyim, 5 gün önce hamile olduğumu öğrendim.Planlı olmasına rağmen hiç sevinemedim.Zaten ben hiç çocuk sahibi olmak istemiyordum (bilmiyorum şimdilik öyleydi belki), eşim istiyordu, çevremle birlikte ikna etti beni.Şükretmem gerekir, nerdeyse denediğimiz ilk ay tuttu.Ama beni şimdi bi korku sardı.Gerçekten olacak mı, nasıl olacak, ya herşey kötüye giderse, çatlarsam kilo alırsam, anne olmayı sevemezsem, şimdiki hayatımı özlersem, kocamla şimdiki gibi olamazsam?? İşin kötüsü bu kadar hevesli olan eşim de benden etkilendi ve o da tepki veremiyor.O geceleri bebek ismi arayan, anlamına kadar bakan seçen, yakınlarımızın çocuklarını her gördüğünde biz de yapalım diyen adam donuk şimdi.Negatif enerji vermemek,olumsuzu yaymamak adına bu konuyu bikaç cümle dışında konuşmuyoruz konuşmak istemedim, normalde nasılsak öyle devam ediyoruz,önce bi doktor muayenesine gidelim de bakalım dedik.Eşim de kafaya takmamamı, rahatlamamamı, düşünmemi, böyle hissedeceksem sonlandırabileceğimizi söyledi.Beni kendince rahatlatmak için böyle diyor ama bu da haksızlık. Önce planla sonra vazgeç olmaz.Bebek bekleyen onca çift varken benimki şımarıklık gibi geliyor. Madem böyle niye yaptım diyorum,ovulasyon günü filan takip ettik bi de..Aslında ne deseniz biliyorum, ben de kendime söylüyorum ama yok ikna olmuyorum. Normalde herşeye pozitif bakan,olumlamalar yapan biriyimdir.Çevrem bana, sana ne oldu diyor, enerjim kendime ilk defa yetmiyor.Çok tuhafım. Bikaç yakın arkadaşım dışında kimseye söylemedik.Bu durum geçer mi? Benim gibi olup da sonradan değişen var mı?Çok üzülüyorum gerçekten, o da bi can ve onu üzdüğümü düşünüyorum,haksızlık yaptığımı, iyi bir başlangıç yapamamış olmak içimi eziyor..bi yandan kendimle ilgili kaygılarım zihnimde susmuyor...Olumlu olumsuz yorumlarınızı bekliyorum,belki de iki türlü yoruma da ihtiyacım var,sarsılıp kendime gelmeliyim.
 
Son düzenleme:
Çatlak Kilo almak vs bunlar sizin elinizde olan bişey ki cozumude var yani sonrasinda belki çocuk bi kaç şeyden kısıtlar yada zorlastirir ama ben kucaginiza alınca gececigini düşünüyorum içinizde kipirdayinca mutlu olacaginizi düşünüyorum evinize neşe gelecek iki kişilik bir hayat çok monoton geçer bir süreden sonra ama çocuk olunca gulmesi size sebeklik yapması inannin dünyaya bedel ama zor tabi bunuda sabrını allah veriyor zaten bişey daha planlı yapılan bi gebeligi vazgectik deyim sonlandirmak ne kadar bencilce bişey hakkınız yok böyle bişeye ilk başta soyledigim şeyleri spordu kremdi filan duzeltebilirsiniz ama o çocuğun canına kiymak onu duzeltemezsinizde unutamazsinizda
 
Çocuk oyuncak değil. Tam istediğinizden emin olmadığınız bir şeyi nasıl bir cesaretle yapıyorsunuz? Kusura bakmayın da olmuş bir kere diyemeyeceğim. Ebeveynlerin yanlış kararlarının sonuçlarını çocuklar bir ömür çekiyorlar.
Biz kan testini aldığımızda eşim beni öpmüş oturup ağlamıştık sevinçten. Ondan sonra hayatımız o oldu.
Böyle olmadık. Çünkü gerçekten istiyorduk, hasrettik.
Siz gerçekten istememişsiniz ki kendiniz de diyorsunuz. Eş ve çevre hatrı için çocuk yapılmaz.
 
Alışırsınız! zamanla kabullenirsiniz.. doğduktan sonra ilki doğmuş dersiniz..
 
Yasadiginiz korkulari hepimiz az cok yasamisizdir. Evet hayatiniz degisecek.bazen eski hayatinizi da özleyeceksiniz. Sahsen ama buna ragmen bana dünyayi verseler cocuklarimi degismem. Kendinizi hazir hissetseniz hamile kalsaydiniz sizin icin daha iyi olurdu. Cünkü o zaman hem hamileligin hemde anne olmanin heycanini baska yasardiniz. Esinize acidim biraz. Hevesi o kadar kirilmis ki istedigi cocugu aldirmak bile istiyor. Bir düsünün. Öz elestiri her zaman iyi birsey. Iki cocuk annesiyim,her gün kendimi sorguluyorum iyi annemiyom diye. Elimden geleni yapiyorum. Kendinize zaman verin. Cocugunuz dünyaya gelse zaten tüm bunlari unutacaksiniz. Ama bi dahakine böyle önemli konularda kim baski yapsa yapsin boyun egmeyin
 
sonlandırmakmı :oha: buraya kadar olabilir dedim böyle konular hep açıldığına göre hamileliğin başında böyle hissetmek normal heralde diye. hiç yaşamadığım için bilemiyorum. deneme tahtasımı bu biz bunu istemiyomuşuz olmadı sonlandıralım.Rabbim ilk denemede vermiş bu kıymetini bi bilsen. çevre için çocuk yapılınca bu kadar oluyo demek, çevre değil sen bakcaksın
 
İnsanız hepimiz. Aslında çok acayip bir sorunun da yok. herkes hamile olduğunu öğrenince böyle birden sevgi kelebeği olmuyor.
Ben de bu konu hakkında düşüncelerimi söyleyince insanlar beni yadırgıyor.
Hamileliği sevmedim mesela. çok kısıtlanmış hissediyorum.
Bebeği de isteyerek yaptım, ben de ovulasyon takip ettim. Ama hamile olduğumu öğrendikten sonra klozete sarılıp kusarken "Hangi kafayla hamile kaldım, yeter bitsin artık bu işkence" diye ağlıyordum.
Herkes farklı tepki veriyor. Tam aradığın ya da kadına yaşaması dayatılmış duyguları yaşayamamış olabilirsin çünkü dediğim gibi bence bu bir toplum dayatması. Şükürsüz olduğunu düşündürüyolar insana. Çünkü hamile kalınca aşırı mutlu olmalısın (!)

Ben artık korkmadan söylüyorum, bana göre öyle bulutların üstünde gezinilen bi dönem değil.
Biyolojik bir süreç. Kimi zaman keyif alıyorum, kimi zaman bi bıkkınlık geliyor. Kolay değil çünkü.
Şu dönemde kendimde olacak değişmeleri kabullendim. İlk günler çok hasta hissediyordum ve kaygılıydım.
Hiç sona ermeyecek bir döngüye girmiş gibiydim.

Ama durumlara çabuk adapte olurum, hamilelik sürecimi kitaplardan kaynaklardan takip etmeye başladım. Ne değişiklikler oluyor ve olacak, ne yaşayacağız eşimle. Öğrendikçe rahatladım.

Ben çok cefakar bi insan değilim, keyfime düşkünümdür. Bu yüzden korkularım vardı, bi kısmı hala var ama burada eşimin rolü devreye girdi. Üstümdeki sorumluluğu benimle paylaştı. Hem fiziksel hem de manevi olarak beni rahatlattı.
Bu yolda beraber yürüyeceğimizi ve sürecin keyfini çıkarmamız gerektiğini biliyorum.

Fazla düşünen ve A, B, C planları falan olan bir insansan hamilelik ve bir bebeğin sorumluluğunu alma düşüncesi insanı ilk başta afallatıyor.bilmediğin bir şey yaşıyorsun bu doğal bana kalırsa. Kendini hazırlamak için uzun bir süren var, zaman ve biraz çaba ile her şey düzeliyor ;)

Şimdiden tebrikler..
 
Rachaelll .!.:
Selam hanımlar. 2 yıllık evliyim, 5 gün önce hamile olduğumu öğrendim.Planlı olmasına rağmen hiç sevinemedim.Zaten ben hiç çocuk sahibi olmak istemiyordum (bilmiyorum şimdilik öyleydi belki), eşim istiyordu, çevremle birlikte ikna etti beni.Şükretmem gerekir, nerdeyse denediğimiz ilk ay tuttu.Ama beni şimdi bi korku sardı.Gerçekten olacak mı, nasıl olacak, ya herşey kötüye giderse, çatlarsam kilo alırsam, anne olmayı sevemezsem, şimdiki hayatımı özlersem, kocamla şimdiki gibi olamazsam?? İşin kötüsü bu kadar hevesli olan eşim de benden etkilendi ve o da tepki veremiyor.O geceleri bebek ismi arayan, anlamına kadar bakan seçen, yakınlarımızın çocuklarını her gördüğünde biz de yapalım diyen adam donuk şimdi.Negatif enerji vermemek,olumsuzu yaymamak adına bu konuyu bikaç cümle dışında konuşmuyoruz konuşmak istemedim, normalde nasılsak öyle devam ediyoruz,önce bi doktor muayenesine gidelim de bakalım dedik.Eşim de kafaya takmamamı, rahatlamamamı, düşünmemi, böyle hissedeceksem sonlandırabileceğimizi söyledi.Beni kendince rahatlatmak için böyle diyor ama bu da haksızlık. Önce planla sonra vazgeç olmaz.Bebek bekleyen onca çift varken benimki şımarıklık gibi geliyor. Madem böyle niye yaptım diyorum,ovulasyon günü filan takip ettik bi de..Aslında ne deseniz biliyorum, ben de kendime söylüyorum ama yok ikna olmuyorum. Normalde herşeye pozitif bakan,olumlamalar yapan biriyimdir.Çevrem bana, sana ne oldu diyor, enerjim kendime ilk defa yetmiyor.Çok tuhafım. Bikaç yakın arkadaşım dışında kimseye söylemedik.Bu durum geçer mi? Benim gibi olup da sonradan değişen var mı?Çok üzülüyorum gerçekten, o da bi can ve onu üzdüğümü düşünüyorum,haksızlık yaptığımı, iyi bir başlangıç yapamamış olmak içimi eziyor..bi yandan kendimle ilgili kaygılarım zihnimde susmuyor...Olumlu olumsuz yorumlarınızı bekliyorum,belki de iki türlü yoruma da ihtiyacım var,sarsılıp kendime gelmeliyim.
Genişletmek için tıkla...
Benzer konu bende de var. Ama benimki düştü. Üzülemedim çok, hazır değildim senden farklı olarak süpriz gebelikti.
 
Bir çok kişi hamile olduğunu öğrendiğinde korkuya kapılıyor sizinki de bu şekilde mi bilemedim. Çünkü aldırmak geçmiyor o korkuyu yaşarken insanın aklından hiç bi şekilde. Sadece yapabilir miyim nasıl bakıcam hayatımı nasıl etkileyecek vs oluyor.

Benim bebeğime alışmam 1 ay sürdü bi yandan korkup ağlardım doğru zaman mıydı pişman olur muyuz diye bi yandan aklım çıkardı ona bişey olacak diye. Bizimde denedigimiz ilk ayda olmuştu. Eşimin gazıyla bıraktım korunmayı olduğunda asla pişman olmayacağımı biliyordum ama kendimden tamda emin değildim şimdi mi diye. Hala derim ona senin yüzünden diye ama şaka amaçlı. Kızımız herşeyden değerli şimdiden bizim için.

Umarım ilk zamanlar yaşanan klasik anne korkularidir sizinkilerde.
 
Hormonlardan veya çok evhamlı olduğunuzdan dolayı böyle oldugunu düşünüyorum.Ve daha yeniymiş şuan hamileliği anlayamazsınız ki daha.

Eşimle 4 yıl boyunca çocuk istememize ve ikimizde de problem olmasına,ameliyatlar,kürtajlar geçirmemize rağmen,aylarca eşimle Aglayıp istememize ragmen hamilelikten sonra ya işime engel olursa,ya vücudum çatlar değişirse,ya çok kilo alır da eşimle artık hep kavga edersek tartışırsak diye düşündüm durdum ve sonra şükredip ağlamaya kendime kızmaya başladım.

Eşim de ilk aylar düşüklerimden dolayı tedbiren ilişkiye ara verildiği için çok gergin oldu bana yansıttı hepsini sonra o da şükredip isteyerek oldugunu ve Kıymet bilmemiz gerektiğini anladı.

Şimdi tekmeleri,hareketleri başlayınca artık var oldugunu,bizimle oldugunu ve bize emanet oldugunu anladık.Çatlaklarım da oldu ufak tefek vücudum da degişti ama hepsi bana şuan normal geliyor.Bunların sebebi benim parçam,evladım diye düşünüyorum ve Mutlu oluyorum.

Kötü düşünürsen kendini kötüye sürüklersin.İyi düşün ki iyi olsun herşey.Çünkü büyük bir mucizeyi taşıyorsun bedeninde.Bundan güzel ne var.
 
Insan neye ugradigini sasirip kisa sureli bir şok yasiyor.. 20.haftadan sonra kipirtilari farketmeye basla da gel bu yazdiklarini bi oku.. :)
Bence normal bunlari dusunmen... cocugun dogunca diyceksin ki,kocamla olan eskisi gibi iliskiye de baslarim vs vs. Cocuguna yogunlasicaksin ve pek de umrunda olmycak obur isler :)
Sanki o hep varmis gibi oluyor inan bana..
 
Rachaelll .!.:
Selam hanımlar. 2 yıllık evliyim, 5 gün önce hamile olduğumu öğrendim.Planlı olmasına rağmen hiç sevinemedim.Zaten ben hiç çocuk sahibi olmak istemiyordum (bilmiyorum şimdilik öyleydi belki), eşim istiyordu, çevremle birlikte ikna etti beni.Şükretmem gerekir, nerdeyse denediğimiz ilk ay tuttu.Ama beni şimdi bi korku sardı.Gerçekten olacak mı, nasıl olacak, ya herşey kötüye giderse, çatlarsam kilo alırsam, anne olmayı sevemezsem, şimdiki hayatımı özlersem, kocamla şimdiki gibi olamazsam?? İşin kötüsü bu kadar hevesli olan eşim de benden etkilendi ve o da tepki veremiyor.O geceleri bebek ismi arayan, anlamına kadar bakan seçen, yakınlarımızın çocuklarını her gördüğünde biz de yapalım diyen adam donuk şimdi.Negatif enerji vermemek,olumsuzu yaymamak adına bu konuyu bikaç cümle dışında konuşmuyoruz konuşmak istemedim, normalde nasılsak öyle devam ediyoruz,önce bi doktor muayenesine gidelim de bakalım dedik.Eşim de kafaya takmamamı, rahatlamamamı, düşünmemi, böyle hissedeceksem sonlandırabileceğimizi söyledi.Beni kendince rahatlatmak için böyle diyor ama bu da haksızlık. Önce planla sonra vazgeç olmaz.Bebek bekleyen onca çift varken benimki şımarıklık gibi geliyor. Madem böyle niye yaptım diyorum,ovulasyon günü filan takip ettik bi de..Aslında ne deseniz biliyorum, ben de kendime söylüyorum ama yok ikna olmuyorum. Normalde herşeye pozitif bakan,olumlamalar yapan biriyimdir.Çevrem bana, sana ne oldu diyor, enerjim kendime ilk defa yetmiyor.Çok tuhafım. Bikaç yakın arkadaşım dışında kimseye söylemedik.Bu durum geçer mi? Benim gibi olup da sonradan değişen var mı?Çok üzülüyorum gerçekten, o da bi can ve onu üzdüğümü düşünüyorum,haksızlık yaptığımı, iyi bir başlangıç yapamamış olmak içimi eziyor..bi yandan kendimle ilgili kaygılarım zihnimde susmuyor...Olumlu olumsuz yorumlarınızı bekliyorum,belki de iki türlü yoruma da ihtiyacım var,sarsılıp kendime gelmeliyim.
Genişletmek için tıkla...
Çok mutlu ol canım ya.ben de uğraşıyorum umutla bekliyorum ki bebeğim olsun.Hamişsin bize de dua et.İnan olmaması öyle zor ki.
 
‘anne olmayı sevemezsem’

Bunun dışında,
Yazdığınız hiçbirşeye takılmadım...

Annelik kutsaldır,nasıl sevilmez?
Yeterince emin olmadan,
‘ evet,ben anne olmak istiyorum’
Demeden bu işe kalkışmasaydınız keşke...

Ama ben,duygu karmaşası yaşadığınızı düşünüyorum ve bu korkularınızın dineceğine inanıyorum...




 
Ha bu arada ben 20kg aldim hamileligimde su an verdim hepsini 1.5yasina giricek bebegim.. cok fazla catladim krem kullanmama ragmen.. cok onemserdim gobektir beldir spor yapan biriyimdir falan ama ne yapayim yani.. yanlarim kaplan tirmigi gibi adeta koca koca yariklar olustu. Goguslerim yerlerde surunuyor onceki halinden eser kalmadi.. ama vucudum duzgun kalsin dye istemese miydim kizimi.. kizin simdi olcak deseler,is bulayim blmem ne diye evliligi ertelemek isteyen ben 10 yil once de yapardim evlenip :) hic biseyi umursamazdim..
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

G
  • Kilitli
Evli bir adamla birlikteyim
5 6 7
Yorumlar
138
Görüntüleme
26K
Madamadamm
M
Gizli Narsist Magduru
Gizli Narsist kurbanıyım
4 5 6
Yorumlar
102
Görüntüleme
19K
123gulcin
1
A
Evlilik öncesi aldatılıyor muyum ???Acil fikre ihtiyacim var!
24 25 26
Yorumlar
512
Görüntüleme
25K
acayipbirisi123
A
A
  • Kilitli
Ben şanssız bir çocuk muyum
2 3 4
Yorumlar
61
Görüntüleme
13K
Pamukannesi83
Pamukannesi83
abis66
Tüp Bebek Günlüğüm..
2 3 4
Yorumlar
79
Görüntüleme
27K
gece9
G
Back
X