Merhaba arkadaşlar. İki yaşında bir çocuğum var. senelerce beklenen tedaviler, iğneler , düşükler neticesinde dua ede ede beklediğimiz bebeğimize 3 tüp bebek denemesinde kucağımıza aldık. Çocuğumuz olmadan önce örnek sayılacak bir evliliğe sahiptim. Anlayışlı ev işlerine yardım eden sürekli sevgisini belli eden beni her halimle seven, yatağa ondan yarım saat geç gelsem darılan, kavga bile etsek aynı odada olduğumuz bir evlilikti. Çocuğumuz olmuyorken beni bebeği gibi severdi eşim. Hamileliğimde de bir dediğim iki olmadı çalışan bir insanım her şeyi birlikte yapardık. Fakat bebeğimiz oldu ve bir kaç ay sonra pandemi girdi eşim de yavaş yavaş değişti.
Çocuğuna çok düşkün bir dediğini iki etmez ama hayatımız sadece bebek oldu. Düşkün olması üstüne titremesi çok güzel fakat günden güne her şeye karışmaya başladı. Yemek yedi mi , altını aldın mı, yerde yattı bakmadın, aksırsa dikkat etmiyorsun ondan oluyor, geç uyuşa ses ettin uykusu dağıldı ? Çocuğumuz da aşırı rahatına düşkün ve çok hareketli. Eskiden her hafta bir yere giderken şimdi çocuk istemiyor diye iki senedir iki kere zor yemek yemişizdir dışarıda. Çalıştığım zaman anneme bırakıyor çocuğumuzu ama bir yere çay içmeye kahve içmeye bırakalım yarım saat desem. Dünyaya küsüyor ben dünyanın en kötü annesi oluyorum. Çocuğu anneme bırakıp bir kaç saat nefes alalım dedim diye. Ki normal çocuklar gibi duran bir çocuk olsa onunla üçümüz ailece gitmek isterim ama on daklka sandalyede oturmuyor. Sürekli böyle? Nerdeyse bir yıldır çocuğumuzla ikisi yatıyor ben de çocuk odasında yatıyorum. İlk zamanlar ben erken işe gittiğim için hoşuma gidiyordu ama artık beni hiç aramıyor. Yani anlayacağınız evliliğimiz sadece anne ve babalığa evrildi.
Bunları söylerken çocuğumu çok seviyorum ve sanki onun yüzünden mi oldu diye düşündüğüm için kendimi suçlu hissediyorum.
Ama artık çok yıprandım tahammülüm kalmadı sanki ben annesi değil onun bakıcısı gibiyim. Söz hakkım yokmuş gibi hissettiriyor. Sadece iş , ev işi ve annelik arasında sıkışmış gibi hissediyorum. Çok zoruma gidiyor eskiden aldığı hediyelerin notlarını çıkarıp okuyorum bu adam benim kocamsa şimdi ki adam kim diyorum i. Çok istedim evladım olsun, çok ağladım rabbim çok şükür sağlıklı sıhhatli bir evlat verdi. Bu hislerim için kendimi suçluyorum. Çocuğum oldu nankörlük mü yapıyorum diyorum. Açıkçası ne yapacağımı hiç bilmiyorum.
Çocuğuna çok düşkün bir dediğini iki etmez ama hayatımız sadece bebek oldu. Düşkün olması üstüne titremesi çok güzel fakat günden güne her şeye karışmaya başladı. Yemek yedi mi , altını aldın mı, yerde yattı bakmadın, aksırsa dikkat etmiyorsun ondan oluyor, geç uyuşa ses ettin uykusu dağıldı ? Çocuğumuz da aşırı rahatına düşkün ve çok hareketli. Eskiden her hafta bir yere giderken şimdi çocuk istemiyor diye iki senedir iki kere zor yemek yemişizdir dışarıda. Çalıştığım zaman anneme bırakıyor çocuğumuzu ama bir yere çay içmeye kahve içmeye bırakalım yarım saat desem. Dünyaya küsüyor ben dünyanın en kötü annesi oluyorum. Çocuğu anneme bırakıp bir kaç saat nefes alalım dedim diye. Ki normal çocuklar gibi duran bir çocuk olsa onunla üçümüz ailece gitmek isterim ama on daklka sandalyede oturmuyor. Sürekli böyle? Nerdeyse bir yıldır çocuğumuzla ikisi yatıyor ben de çocuk odasında yatıyorum. İlk zamanlar ben erken işe gittiğim için hoşuma gidiyordu ama artık beni hiç aramıyor. Yani anlayacağınız evliliğimiz sadece anne ve babalığa evrildi.
Bunları söylerken çocuğumu çok seviyorum ve sanki onun yüzünden mi oldu diye düşündüğüm için kendimi suçlu hissediyorum.
Ama artık çok yıprandım tahammülüm kalmadı sanki ben annesi değil onun bakıcısı gibiyim. Söz hakkım yokmuş gibi hissettiriyor. Sadece iş , ev işi ve annelik arasında sıkışmış gibi hissediyorum. Çok zoruma gidiyor eskiden aldığı hediyelerin notlarını çıkarıp okuyorum bu adam benim kocamsa şimdi ki adam kim diyorum i. Çok istedim evladım olsun, çok ağladım rabbim çok şükür sağlıklı sıhhatli bir evlat verdi. Bu hislerim için kendimi suçluyorum. Çocuğum oldu nankörlük mü yapıyorum diyorum. Açıkçası ne yapacağımı hiç bilmiyorum.