- 7 Kasım 2017
- 559
- 326
- 53
Öncelikle biliyorum yalnız değilim benim gibi hatta daha beterine maruz kalanlarda var ben artık anlatmak biriyle paylaşmak istiyorum, sizlerde anlatırsanız dinlemek isterim. Çocuktum daha 10 yaşımdaydım öz amcam tarafından böyle bir iğrençliğe maruz kaldım.15 yaşıma kadar da devam etti. Bir çok şey yaşadım evet bana fiziksel bir şey yapmadı yapsa kaldırabilir miydim onuda bilmiyorum 
hep saklamak zorunda kaldım çünkü aileme babama bir şey olmasından korktum hala da korkuyorum bilmiyorum ne kadar doğru. Belki beni suçlarlar diye de korkmuş olabilirim. Çocuk aklımla ailemi düşünüyordum halada fikrim değişmiyor. Beni anlayacak tek insana sadece sevdiğime anlatabildim bu iğrençliği o da aileme söylememi istiyor ama şuan böyle bir şeyi yapamam O pislik evimizin arka tarafında oturuyo, onu görmek zorunda olmak onun o iğrenç sesini duymak bile beni hayattan soğutmaya yetiyor bazen düşünüyorum annem evden gidince eve gelip bana saldırır mı diye, ilerde düğünüm olduğunda acaba bir pislik yapar mı diye. Şu an o pis davranışına devam etmiyor ama bakışlarını görünce veya üzerimde hissedince öyle tiksiniyorum ki anlatamam midemi bulandırıyo...
kimse anlamasın diye ona bi insan gibi davranmakta en zor olanı o hasta ruhluyla kan bağım olduğu için bazen kendimden bile iğreniyorum.o tam bi hasta ve çocuklarla da çok haşır neşir başka bi çocuğa da bana yaptığını yapar diye korkmuyor değilim İnşallah benden başkasına yaşatmaz başka bir çocuğun psikolojisinide bozmaz. Buralardan gitmek istiyorum onu görmek istemiyorum hatırlamak istemiyorum.
okuyorum şuan ama gitmek istiyorum Keşke böyle şeyler yaşanmasa, en azından çocuklara dokunulmasa
hep saklamak zorunda kaldım çünkü aileme babama bir şey olmasından korktum hala da korkuyorum bilmiyorum ne kadar doğru. Belki beni suçlarlar diye de korkmuş olabilirim. Çocuk aklımla ailemi düşünüyordum halada fikrim değişmiyor. Beni anlayacak tek insana sadece sevdiğime anlatabildim bu iğrençliği o da aileme söylememi istiyor ama şuan böyle bir şeyi yapamam O pislik evimizin arka tarafında oturuyo, onu görmek zorunda olmak onun o iğrenç sesini duymak bile beni hayattan soğutmaya yetiyor bazen düşünüyorum annem evden gidince eve gelip bana saldırır mı diye, ilerde düğünüm olduğunda acaba bir pislik yapar mı diye. Şu an o pis davranışına devam etmiyor ama bakışlarını görünce veya üzerimde hissedince öyle tiksiniyorum ki anlatamam midemi bulandırıyo... kimse anlamasın diye ona bi insan gibi davranmakta en zor olanı
o hasta ruhluyla kan bağım olduğu için bazen kendimden bile iğreniyorum.o tam bi hasta ve çocuklarla da çok haşır neşir başka bi çocuğa da bana yaptığını yapar diye korkmuyor değilim İnşallah benden başkasına yaşatmaz başka bir çocuğun psikolojisinide bozmaz. Buralardan gitmek istiyorum onu görmek istemiyorum hatırlamak istemiyorum. okuyorum şuan ama gitmek istiyorum
Keşke böyle şeyler yaşanmasa, en azından çocuklara dokunulmasa 
