Merhaba, bayanlar
iki çocuğum var. İlki erkek, ikincisi kız. Normal bir hayat yaşarken ikinci hamileliğimin 5.ayından itibaren çok zor bir hayat yaşamaya başladım ve sıkıntılardan ne yazık ki hamileliğim 2. planda kaldı.
Bebeğim doğduğunda sorunlarım çoğalmıştı. oğlum o dönemde bizimle birlikte yıprandığı için mutlu olması, en az hasarı alması için uğraşıyordum. Kızım ise hiçbir kayba uğramamıştı, varolan hayata doğmuştu, değişiklik yaşamamıştı, endişelenmiyordum.
Şimdi çok şükür normal hayata döndük ama benim bir sorunum var.
Özellikle bir şey verecekken çocuklara, eğer bir tane kaldıysa onu oğluma vermek istiyorum, kızıma da onun yerine başka bir şey. Yani iyi olanı oğlana, vasat olanı kıza.
erkek, kız ayrımım yok. Hatta Şimdi 3. Çocuğum kız olacak diye mutluyum.
Bu durum sıkıntılı zamanlardan kaldı ve geçecek diye düşünmek istiyorum. Geçmesi için normal davranmaya çalışıyorum ama çok rahatsız oluyorum birkaç sn bile olsa böyle düşünmekten, bununla mücadeleden.
Ne yapsam ki, farkında olduğum için geçer mi? Yoksa önemsenecek bir şey değil mi? Büyütüyor muyum? Kızımın hakkına girmek, üzmek istemiyorum. Çocuklarım çok önemli, kıymetli, benim yüzümden üzülmelerini istemiyorum. Önlem almam lazım.
iki çocuğum var. İlki erkek, ikincisi kız. Normal bir hayat yaşarken ikinci hamileliğimin 5.ayından itibaren çok zor bir hayat yaşamaya başladım ve sıkıntılardan ne yazık ki hamileliğim 2. planda kaldı.
Bebeğim doğduğunda sorunlarım çoğalmıştı. oğlum o dönemde bizimle birlikte yıprandığı için mutlu olması, en az hasarı alması için uğraşıyordum. Kızım ise hiçbir kayba uğramamıştı, varolan hayata doğmuştu, değişiklik yaşamamıştı, endişelenmiyordum.
Şimdi çok şükür normal hayata döndük ama benim bir sorunum var.
Özellikle bir şey verecekken çocuklara, eğer bir tane kaldıysa onu oğluma vermek istiyorum, kızıma da onun yerine başka bir şey. Yani iyi olanı oğlana, vasat olanı kıza.
erkek, kız ayrımım yok. Hatta Şimdi 3. Çocuğum kız olacak diye mutluyum.
Bu durum sıkıntılı zamanlardan kaldı ve geçecek diye düşünmek istiyorum. Geçmesi için normal davranmaya çalışıyorum ama çok rahatsız oluyorum birkaç sn bile olsa böyle düşünmekten, bununla mücadeleden.
Ne yapsam ki, farkında olduğum için geçer mi? Yoksa önemsenecek bir şey değil mi? Büyütüyor muyum? Kızımın hakkına girmek, üzmek istemiyorum. Çocuklarım çok önemli, kıymetli, benim yüzümden üzülmelerini istemiyorum. Önlem almam lazım.
Son düzenleme: