Son zamanlarda kendimi sürekli bir mücadele halinde buluyordum. Örneğin temizlik konusunda! Belki dünyanın en önemli meselesi değil ama sonuçta bunun için kavga ediyorduk. Kendimi çocuklara etrafı toplamaları için söyleniyormuşum gibi hissediyordum, üstelik bir sonuç da alamıyordum. Odalarının hali içler acısıydı. Sonunda ben topluyordum ama oda kısa sürede eski haline dönüyor, bu da beni daha fazla kızdırıyordu. Çocuklarım yaptıklarımı takdir etmiyorlar mıydı? Ortalığa bir şey atmasalar olmuyor muydu? Oyun odasını toplamaları konsunda da aynı mücadele sürüyordu. Onlar için uğraşıp çok güzel bir oda yapmış, oynayabilecekleri şeyler yerleştirmiştim ama vardığımız yer, odanın düzeni konusunda kavga etmekti. Onlara aynı şeyleri milyonlarca kez söylüyordum ama çocuklarım inanılmayacak kadar yavaş hareket ediyorlar ya da en ufak bir şeyde dikkatleri dağılarak toplama işinden uzaklaşıyorlardı. Yani, temizlik yapmamak ya da ortalığı toplamamak için her şeyi yapıyorlardı. Artık mücadele, tehdit ve rüşvet dünyasına girmiştik. Bu nasıl olmuştu böyle? Biz böyle bir aile değildik! Bir şeyler yapmamız gerekiyordu.
Böylece kocamla etraflıca konuştuk. Belki de çocuklarımızdan çok fazla şey bekliyorduk. Nerede yanılmış olabileceğimizi sorguladık! Ne yapacağımızı gerçekten bilmiyorduk, bu yüzden bir deney yapmaya karar verdik. Daha az konuşacak, daha çok eyleme geçecektik. Evet, çocuklarımıza etrafı toplamalarını söylememeye karar verdik. Asla. Her işi kendimiz yapacaktık.
Onları bir şey yapmaya zorlamaktansa örnek olmanın daha etkili olacağı umuyorduk. Bu öylesine bir fikirdi aslında, öyle çok da umutlu değildik. Bunun çok iyi bir anlaşma olduğunu da düşünebilirlerdi. Daha da rahatlayabilir, her zaman birilerinin onların arkasını toplayacağını da düşünebilirlerdi. Ama başka ne yapabilirdik? Gidişattan hiç memnun değildik, değişmesi gerekiyordu. Deneme yapmaya değer gibi görünüyordu, kaybedecek bir şeyimiz yoktu. Böylece deneyi başlattık.
Sonuç MUHTEŞEMDİ.
Her şeyden önce, kendi adıma, onların bana yardım etmesini beklemekten ya da onları işe katmaya uğraşmaktan vazgeçtiğim için gerginliğim hemen azaldı. Onların bana yardım etmesini beklemediğim için yılgınlığa kapılmıyordum artık. Bir süre bütün işi ben yapacaktım, onların da bu sırada beni izleyeceklerini zannediyordum ama öyle olmadı.
Bunun yerine bana söylediklerine inanamayacaksınız! Daha ilk gün, oyun odalarını toplamaya başlamıştım.
“Anne, istersen sana yardım edebilirim?”
“Sana yardım etsem iyi olacak galiba anne.”
“Yardım etmek çok hoş, değil mi?”
“Seninle temizlik yapmaya bayılıyorum anne!”
“Bir yardımcı ister misin?”
Biliyorum, biliyorum… Buna inanmak çok zor. Ama gerçekten tam olarak böyle oldu! Gerginlik ve baskıyı ortadan kaldırdığımızda çocuklarımızın aslında ne kadar yardımcı olduklarını gördük. Çocuklar aslında yardım etmek isterler. Bu hoşlarına gider. Onlara bir şeyler yapmalarını söylemek ya da emirler yağdırmak yerine, ne yapılması gerektiğini gösterdik. Onlar da çevrelerini derli toplu tutmanın önemli olduğunu fark ettiler, çünkü bunu onlara eylemlerimizle göstermiş olduk. Temizlik, gerginlik kaynağı bir iş olmaktan çıktı, birlikte eğlenebileceğimiz bir işe dönüştü.
Aslında işlerin daha kötüye gitmesiden korkmuştum, sonuçta onları “bir dertten” kurtarmış oluyordum. Etrafı toplamayı, eşyalarını iyi kullanmayı ve yardım etmeyi asla öğrenemeyeceklerdi! Ama durum böyle olmadı. Çocuklar doğru şeyi yapmak istiyorlar; yardım etmek, sürece katılmak istiyorlar. Sadece farklı bir yaklaşım gerekiyor. Ben de başka bir yetişkinin benim evimde, benim düzenime göre hareket etmesini istemezdim. Bunun kabalık olduğunu düşünürdüm. Onların kendiliklerinden bana eşlik etmelerini ve yardım teklifinde bulunmalarını umardım. Çocuklarıma da aynı şekilde yaklaştım ve gerçekten de böyle oldu.
Çocuklarım beni her gün şaşırtıp bana yeni şeyler öğretiyor.
Kaynak: http://happinessishereblog.com/2014/10/stopped-asking-kids-clean/ www.egitimpedia.com/
Böylece kocamla etraflıca konuştuk. Belki de çocuklarımızdan çok fazla şey bekliyorduk. Nerede yanılmış olabileceğimizi sorguladık! Ne yapacağımızı gerçekten bilmiyorduk, bu yüzden bir deney yapmaya karar verdik. Daha az konuşacak, daha çok eyleme geçecektik. Evet, çocuklarımıza etrafı toplamalarını söylememeye karar verdik. Asla. Her işi kendimiz yapacaktık.
Onları bir şey yapmaya zorlamaktansa örnek olmanın daha etkili olacağı umuyorduk. Bu öylesine bir fikirdi aslında, öyle çok da umutlu değildik. Bunun çok iyi bir anlaşma olduğunu da düşünebilirlerdi. Daha da rahatlayabilir, her zaman birilerinin onların arkasını toplayacağını da düşünebilirlerdi. Ama başka ne yapabilirdik? Gidişattan hiç memnun değildik, değişmesi gerekiyordu. Deneme yapmaya değer gibi görünüyordu, kaybedecek bir şeyimiz yoktu. Böylece deneyi başlattık.
Sonuç MUHTEŞEMDİ.
Her şeyden önce, kendi adıma, onların bana yardım etmesini beklemekten ya da onları işe katmaya uğraşmaktan vazgeçtiğim için gerginliğim hemen azaldı. Onların bana yardım etmesini beklemediğim için yılgınlığa kapılmıyordum artık. Bir süre bütün işi ben yapacaktım, onların da bu sırada beni izleyeceklerini zannediyordum ama öyle olmadı.
Bunun yerine bana söylediklerine inanamayacaksınız! Daha ilk gün, oyun odalarını toplamaya başlamıştım.
“Anne, istersen sana yardım edebilirim?”
“Sana yardım etsem iyi olacak galiba anne.”
“Yardım etmek çok hoş, değil mi?”
“Seninle temizlik yapmaya bayılıyorum anne!”
“Bir yardımcı ister misin?”
Biliyorum, biliyorum… Buna inanmak çok zor. Ama gerçekten tam olarak böyle oldu! Gerginlik ve baskıyı ortadan kaldırdığımızda çocuklarımızın aslında ne kadar yardımcı olduklarını gördük. Çocuklar aslında yardım etmek isterler. Bu hoşlarına gider. Onlara bir şeyler yapmalarını söylemek ya da emirler yağdırmak yerine, ne yapılması gerektiğini gösterdik. Onlar da çevrelerini derli toplu tutmanın önemli olduğunu fark ettiler, çünkü bunu onlara eylemlerimizle göstermiş olduk. Temizlik, gerginlik kaynağı bir iş olmaktan çıktı, birlikte eğlenebileceğimiz bir işe dönüştü.
Aslında işlerin daha kötüye gitmesiden korkmuştum, sonuçta onları “bir dertten” kurtarmış oluyordum. Etrafı toplamayı, eşyalarını iyi kullanmayı ve yardım etmeyi asla öğrenemeyeceklerdi! Ama durum böyle olmadı. Çocuklar doğru şeyi yapmak istiyorlar; yardım etmek, sürece katılmak istiyorlar. Sadece farklı bir yaklaşım gerekiyor. Ben de başka bir yetişkinin benim evimde, benim düzenime göre hareket etmesini istemezdim. Bunun kabalık olduğunu düşünürdüm. Onların kendiliklerinden bana eşlik etmelerini ve yardım teklifinde bulunmalarını umardım. Çocuklarıma da aynı şekilde yaklaştım ve gerçekten de böyle oldu.
Çocuklarım beni her gün şaşırtıp bana yeni şeyler öğretiyor.
Kaynak: http://happinessishereblog.com/2014/10/stopped-asking-kids-clean/ www.egitimpedia.com/