Öyle anlar oluyor ki tedbir elden istemeden bırakılıyor.
Bir örnek vereyim bir öğrencim 1. sınıf 2 ay boyunca annesini bırakmadı.
Kadın hep kapıda bekliyordu gün boyu.
Ben anlayışlıydım güzellikle ayrılması tercihimdir.
Ama kadının evde hastası var, ona bakmaya gitmiş dersteyken.
Benim sınıf kalabalık. Bu bücür kapıyı açmış annemi görcem diye, arada bakıp öyle duruyordu zaten:)
Anneyi göremeyince koşmaya başladı annnnnnnnnnnne diye çığlık çığlığa.
Ben bunu görünce, bir panik başına her şey gelebilir yani.
Çocuk okuldan çıktı, bahçeden çıktı. ( Güvenlik yok, nöbetçi öğrencilerin elinden tüm gücüyle kaçmayı başardı)
Evine kadar peşinden koştum inanın nefes nefese.
Eee o çocuğu düşünürken kalan 25 çocuğu sınıfta bırakmış oldum buyrun tedbirsizlik..
Onu bıraksam dert, sınıfı bıraksam dert.
Ama ne yapayım o an acil durum o.
Nasıl göz yumayım tek başına gitmesine.
Evi yakın ama yine de içim rahat etmez ki.
Burada da öğretmen çocuğu çok kriz içinde ağlamış belli ki
git yüzünü yıka, sakinleş gel diye göndermiş.
Çocuğun okuldan çıkması yanlış olan.
Nasıl çıktığına gelince, bazı çocuklara 30 yaşını bulmuş kadın olarak benim gücüm yetmiyor.
Kendini yerden yere atarak ağlayan, kaçan, sizi kesinlikle dinlemeyen çocuklar var.
Yaşayan bilir gerçekten.