Bebeğim 11 aylık. Ben de bazen bunalıyorum özellikle derdini anlayamadığım, devamlı ağladığı zamanlar. Ama bebek bu başa gelen çekilir.
Yaklaşık 2 hafta önce hem 6. hastalık, hem de diş çıkarma olayı başladı. İlk günler felaketti. Sabah 6-7 oluyor da anca uyuyordu. 1 hafta hiç uyumadım neredeyse. Ve geçen gün yine uyumadığı için, ne yapsam sakinleştiremediğim için tepem attı... Resmen depresyondaydım.
Aldım kucağıma, odanın kapısının önüne koydum. Kapıyı kapattım yattım...

1 dakika bile sürmedi geri kalktım aldım kucağıma. O ağlaması içimi eritti. Tüm kızgınlığım uçtu gitti. Kendime kızdım.
Öptüm kokladım güzel bir müzik açtım ve nasıl olduysa uyudu.
Yani bana da geliyorlar arada ama bebeğim ağlarsa bu beni daha kötü eder kıyamam ona.
Ki kim bilir nasıl canı acıyor nasıl bir sıkıntısı var da anlatamıyor yavrum. Ne olursa olsun anlayışlı olmak zorundayım.
Ben en az iki haftada bir eşimle başbaşa çıkıyorum bebeği anneme bırakıp. O bile bana yetiyor hatta bebeğimi özlediğim için 2-3 saatten fazla kalamıyorum dışarıda.
Arada güvendiğin birine bırak çık gez. Sen de insansın.
Tabii yine de çocuğuna olan davranışını onaylamıyorum.
Anlayışlı olmalısın. Onun dikkatini çekecek oyuncaklar al oyunlar hazırla. Öyle tv önüne atmak için mi doğurdun?
İnşallah hatanı farkedersin.
