Kızlar hepinize hayırlı geceler ne yapsam bilemediğimden buraya yazmak sizlerden akıl almak istedim ben 25 yasında bayanım bekarım 7 yaşındayken ikizimi erkek kardeşimi kaybettim 5 yasında rahatsızlanmıstı ve iki sene boyunca ailemin çabalamalarına rağmen kaybettik o iki sene boyu hep oralarda buralarda kaldım çoğu zaman aç yatırdılar dugune gidiyorum deyip kapıya bıraktılar karda kışta ayağımda terlik öyle ce biri görsün diye bekledim itirilen sündürülen oldum kardeşimi kaybettiğimiz cenazesinin olucagı zaman bana gösterdiler son bir kez kardeşini gör diye 18 senedir o görüntü hala gözümün önünde 7 yasında bi çocukken kaybettigim kardeşimin acısı hala da burnumun direğini sızlatıyor uç kişilik bi aile olmamız hep yalnız oluşum abisi ablası olan kişilere imrenerek bakıyor oluşum bunu maalesef atlatamıyorum çocukluğumdaki eksikliklerim aile ortamında olamayışlarım bende çok derin yaralar açtı 6 senedir antidepresanlar la hayatımı idame ettiriyorum psikoterapiye gititm ama ikinci seansta senin bu durumu atlatabilmen icin ilk önce Kendi kafanda bitirmen gerekiyor dedi bana suan sadece boşuna para ödersin dedi allah askına bana bir akıl verin ben bu durumu nasıl atlatıcam