- 15 Ocak 2018
- 2.670
- 4.840
- 83
- Konu Sahibi littlewaterspirit
-
- #1
Bu bir dert mi bilmiyorum ama konuşmaya ihtiyacım var sanıyorum.
Artık çok bunaldım oğlum olmasa her şeyi bırakıp kaçasım var. Bıraksalar beni uyusam ve bir daha uyanmasam , o derece enerjim yok , kendimi tükenmiş hissediyorum. Avaz avaz bağırıp , çığlık atasım , katıla katıla ağlayasım var , duvarları kapıları tekmeleyip yumruklayasım var... Ama tabi ki hiçbirini yapmıyorum , yapamıyorum , ağlayamıyorum bile...
Bilenler biliyor artık Temmuz ayında bitirdiğim bir evlilik ve 4,5 yaşına yaklaşmakta olan bir oğlum var. Oğlum hayatta sahip olduğum tek varlık , yaşama nedenim , direnme gücüm , dışarıda atan kalbim , nefesim... Başka da hiçbir şeyim ve hiç kimsem yok... Bir Allah , bir de oğlum.... Ne kadar yalnızmışım anladım.
Babası oğlunu en son 6 hafta evvel gördü. O günden beri herhangi bir teması olmadı çocukla.. Biraz da bunun huzurluğu var sanıyorum birden gene çıkıp gelirse oğlumu özledim diye... Bu beni geriyor aralık uzadıkça çünkü yaklaşık 1,5-2 aylık zaman aralığında karabatak gibi ortaya çıkıp kayboluyor.
Annem babasından kalan yerlerini sattı , ev aldı vs vs bana 2 ay söylemedi.. Bunun yaşattığı duygular hala taze ve canımı yakıyor. Çocuğun bir sürü ihtiyacı var , onları düşünürken annemin bir ihtiyacınız var mı diye bile sormaması çok zoruma gitti , hala da gidiyor... Hiç bir şey söyleyemediğim için bu konu içimde büyüyor , içimde kocaman bir öfke halini alıyor.
Oğlumun baba tarafı aramıyor , sormuyor... Çocuk halasını , kuzenlerini , babaannesini özlüyor , soruyor... Babasını hiç sormuyor bu arada...
Geçen akşam çok uykusuz ve yorgundu , çok huysuzlandı , olmayacak şeylere ağladı , tuhaf tuhaf hareketler yaptı , hiç tepki vermedim. Tepki vermedikçe daha da abarttı...
Sonunda dayanamadım bende yere çöktüm ağlamaya başladım , babanı bir şekilde bulmamı onu aramamı ister misin , onu mu özledin o yüzden mi böyle yapıyorsun dedim.
Hayır arama sakın , onu özlemedim , onu sevmiyorum , özür dilerim anneciğim , ne olur ağlama beni af et diye ağlamaya başladı bu seferde... Kucağıma atladı , minik elleriyle göz yaşlarımı sildi , kendimi suçlu hissediyorum ne olur üzülme dedi...Minicik yüreğinde ve kafasında neler yaşıyor bilemiyorum ki...
Kızlar çok doldum , çok yoruldum... Kimsem yok , yapayalnızım , iş yerinde de durumumdan faydalanıyorlar , nasıl olsa gidemez diyerek söz verilen maaş düzenlemesini yapmadılar.
Maddi manevi çok kötü günler geçiriyorum. En çok ailemin tavırları beni yaralıyor , bir şey diyemiyorum.
Oğlum uyuduktan sonra öyle bir ıssızlık , öyle bir yalnızlık çöküyor ki üzerime tarifi mümkün değil... Son zamanlarda sanırım bir tek BDV de zaman geçirirken o yalnızlık duygusundan bir nebze de olsa uzaklaşıyorum... Hayatım ev ve iş arasında geçip gidiyor... İnsanın cebinde parası olmayınca sosyalleşmek diye de bir şey olmuyor ne yazık ki... Yalnız olsam belki ama yanında küçük bir çocukla hiç bir şey yapılamıyor... Mutlaka bir şeyler istiyor o çocuk o yüzden evden çıkmamak mantıklı oluyor.
Sadece içimi dökmek istedim.
Artık çok bunaldım oğlum olmasa her şeyi bırakıp kaçasım var. Bıraksalar beni uyusam ve bir daha uyanmasam , o derece enerjim yok , kendimi tükenmiş hissediyorum. Avaz avaz bağırıp , çığlık atasım , katıla katıla ağlayasım var , duvarları kapıları tekmeleyip yumruklayasım var... Ama tabi ki hiçbirini yapmıyorum , yapamıyorum , ağlayamıyorum bile...
Bilenler biliyor artık Temmuz ayında bitirdiğim bir evlilik ve 4,5 yaşına yaklaşmakta olan bir oğlum var. Oğlum hayatta sahip olduğum tek varlık , yaşama nedenim , direnme gücüm , dışarıda atan kalbim , nefesim... Başka da hiçbir şeyim ve hiç kimsem yok... Bir Allah , bir de oğlum.... Ne kadar yalnızmışım anladım.
Babası oğlunu en son 6 hafta evvel gördü. O günden beri herhangi bir teması olmadı çocukla.. Biraz da bunun huzurluğu var sanıyorum birden gene çıkıp gelirse oğlumu özledim diye... Bu beni geriyor aralık uzadıkça çünkü yaklaşık 1,5-2 aylık zaman aralığında karabatak gibi ortaya çıkıp kayboluyor.
Annem babasından kalan yerlerini sattı , ev aldı vs vs bana 2 ay söylemedi.. Bunun yaşattığı duygular hala taze ve canımı yakıyor. Çocuğun bir sürü ihtiyacı var , onları düşünürken annemin bir ihtiyacınız var mı diye bile sormaması çok zoruma gitti , hala da gidiyor... Hiç bir şey söyleyemediğim için bu konu içimde büyüyor , içimde kocaman bir öfke halini alıyor.
Oğlumun baba tarafı aramıyor , sormuyor... Çocuk halasını , kuzenlerini , babaannesini özlüyor , soruyor... Babasını hiç sormuyor bu arada...
Geçen akşam çok uykusuz ve yorgundu , çok huysuzlandı , olmayacak şeylere ağladı , tuhaf tuhaf hareketler yaptı , hiç tepki vermedim. Tepki vermedikçe daha da abarttı...
Sonunda dayanamadım bende yere çöktüm ağlamaya başladım , babanı bir şekilde bulmamı onu aramamı ister misin , onu mu özledin o yüzden mi böyle yapıyorsun dedim.
Hayır arama sakın , onu özlemedim , onu sevmiyorum , özür dilerim anneciğim , ne olur ağlama beni af et diye ağlamaya başladı bu seferde... Kucağıma atladı , minik elleriyle göz yaşlarımı sildi , kendimi suçlu hissediyorum ne olur üzülme dedi...Minicik yüreğinde ve kafasında neler yaşıyor bilemiyorum ki...
Kızlar çok doldum , çok yoruldum... Kimsem yok , yapayalnızım , iş yerinde de durumumdan faydalanıyorlar , nasıl olsa gidemez diyerek söz verilen maaş düzenlemesini yapmadılar.
Maddi manevi çok kötü günler geçiriyorum. En çok ailemin tavırları beni yaralıyor , bir şey diyemiyorum.
Oğlum uyuduktan sonra öyle bir ıssızlık , öyle bir yalnızlık çöküyor ki üzerime tarifi mümkün değil... Son zamanlarda sanırım bir tek BDV de zaman geçirirken o yalnızlık duygusundan bir nebze de olsa uzaklaşıyorum... Hayatım ev ve iş arasında geçip gidiyor... İnsanın cebinde parası olmayınca sosyalleşmek diye de bir şey olmuyor ne yazık ki... Yalnız olsam belki ama yanında küçük bir çocukla hiç bir şey yapılamıyor... Mutlaka bir şeyler istiyor o çocuk o yüzden evden çıkmamak mantıklı oluyor.
Sadece içimi dökmek istedim.