çok çaresizim..

bence kesinlikle işe başlayıni çocuğunuz zaten çok küçük değil. ben ilk 1 yıl çocuğuma bakmak için işten ayrıldım, ama evde ne kadar bunaldığımı ben bilirim. 4 aydır yeniden çalışmaya başladım çok daha mutluyum, ben mutluysam bebeğim de mutlu olur.
eşinizle olan duruma gelince bence önce çalışmaya başlayın, yukarda bir arkadaş yazmış, 1 saat de komşu falan bakıversin çocuğunuza, yuvadan çıkışta... 1-2 ay çalışıp duruma göre eşinizle tekrar konuşun bence...
 
eşim diyoki Türkiyede dul kalmak zor..biri duysa peşine düşer falan.korkuyorum bunları duıyunca haliyle.gerçekten öle düşününce otur oturduğun yerde diyorum kendime..ama mutlu değilimki..
Benim halam 14 yıldan beri dul Eşi kanserden vefaat etti çalıştı çabaladı çcouğunu okuttu hiçte peşinde takılanda olmadı hiç bir sorunlada karşılaşmadık...
 
İşe başlayın...Bir bakıcı bulabilirsiniz...
Evliliğinizle ilgili son karar elbette sizin, ama insan mutsuz olduğu bir yerde yaşamamalı diye düşünüyorum...Daha önemlisi, çocuğu bu ortamda yetiştirmemeli....

Zor bir hayat...Belki aileniz yok ama, bakarsınız aileden daha yakın dostlarınız olur...Allah yardımcınız olsun...
 
öncelikle her kadının elinde maddi özgürlüğü olmalı diye düşünüyorum onun için işe girmelisin çalışan kadın her bakımdan özgüvenini sağlar arkadaşım.Sonrasıda zaten çorap söküğü gibi gelir ilk başlarda yeni bir hayat insanı korkutabilir hele ki küçük bir çocuğu varsa ama bu tedirginlikle mutsuz ve huzursuz bir hayat sürmektense hayatını işe başlayarak düzenini kurup yeniden şekillendirmek senin elinde unutma çaresizsesin çare SİZ siniz:))
 
kendime inancım güvenim arttı sizlerin yazısını okuyunca..kendimi işe yaramaz...kötü hissediyorum..
sadece anneyim..iyi bir eş değilim çünkü eşime kadınlık yapmıyorum yapmak da istemiyorum..
size sdürekli hakaret küfür ve yüksek ses negatif hep bardağın boş tarafndan bakanla ne kadar uzun bir süre beraber olabilirsiniz?

anlatacak onca şey var aslında...iyiki sohbete yazdım da bir nevi rahatladım...oğlumu yuvadan alıp başka bir yere yazdırırcam konuştum bugün yeni yerle..
işe başlicam sonuçta önlisans mezunuyum ve bi yerlerden başlayıp kendimi geliştirmeliyim ki ilerde en azından düzgün bir yerde düzgün ücretle çalışıp bi hayat kurayım..

babam öldüğünde 34 annem de saırım 28-30 civarındaydı...anneme ananemler baktı ne adı çıktı ne biriyle anıldı ne de evlendi...ama annesi vardı yanında..babasaı ve kalabalıık ailesi..benim kimsem yok :( Allah ve oğlum yanımda.hayata gözlerimi kapamak için milyon nedenim var ama yaşamak için tek bir neden :ANNEYİM...Asla eşimin hakaretlerini kendime layık görmüyorum yeri geliyor o küfrederken konuşurken ben şarkı sölüyorum ama içim ağlıyo...gündüzleri de bol bol ağlıyorum :(.
 
Bence maddi durumunuz da iyiyse bir evlilik danışmanına gidebilirsiniz evliliğinizi bitirmeyi daha sonra düşünün önce eşinizi düzeltmeye çalışın :) bu arada çalışmak istemeniz de çok güzel kesinlikle çalışın derim bir bakıcı tutabilirsiniz çocuğunuza bir saatliğine.
 
eşim diyoki Türkiyede dul kalmak zor..biri duysa peşine düşer falan.korkuyorum bunları duıyunca haliyle.gerçekten öle düşününce otur oturduğun yerde diyorum kendime..ama mutlu değilimki..
boyle dusunen bir eşiniz varsa bence cocugunuzun babasını ornek almasından korkun derim cunku dusunceleri cok urkutucu.
 
kendime inancım güvenim arttı sizlerin yazısını okuyunca..kendimi işe yaramaz...kötü hissediyorum..
sadece anneyim..iyi bir eş değilim çünkü eşime kadınlık yapmıyorum yapmak da istemiyorum..
size sdürekli hakaret küfür ve yüksek ses negatif hep bardağın boş tarafndan bakanla ne kadar uzun bir süre beraber olabilirsiniz?

anlatacak onca şey var aslında...iyiki sohbete yazdım da bir nevi rahatladım...oğlumu yuvadan alıp başka bir yere yazdırırcam konuştum bugün yeni yerle..
işe başlicam sonuçta önlisans mezunuyum ve bi yerlerden başlayıp kendimi geliştirmeliyim ki ilerde en azından düzgün bir yerde düzgün ücretle çalışıp bi hayat kurayım..

babam öldüğünde 34 annem de saırım 28-30 civarındaydı...anneme ananemler baktı ne adı çıktı ne biriyle anıldı ne de evlendi...ama annesi vardı yanında..babasaı ve kalabalıık ailesi..benim kimsem yok :( Allah ve oğlum yanımda.hayata gözlerimi kapamak için milyon nedenim var ama yaşamak için tek bir neden :ANNEYİM...Asla eşimin hakaretlerini kendime layık görmüyorum yeri geliyor o küfrederken konuşurken ben şarkı sölüyorum ama içim ağlıyo...gündüzleri de bol bol ağlıyorum :(.

Lütfen kendinizi bırakmayın. Sizin çocuğunuz hayatta yaşama amacınız olsun. Dul kadınlar için bir zorluk yok ki artık. Sizin aileniz çocuğunuz. Eşinizin laflarını duymazdan gelin, aldırmayın sizi böyle yıpratmasına izin vermeyinn
 
Nerden başlanır bilemiyorum ama şuan çok moralim bozuk..
5 yıllık evliyim..3.5 yaşında oğlum var...

istanbulda yaşıyoruz maddi durumda iyi ama işe girmek istiyorum..sonunda bir iş de eve yakın ve parası iyi rahat diye oldu amaaa...
oğlum yarım gün yuvaya gidiyor yuva 5.30a kadar açık.işe başlayacağım şirket 6.30da bırakıyor.oğlum 3 aydır yarım gün çok iyi bi yuvaya gidiyodu almak zorundayım ordan saati yüzünden.eşim çalışmamı istemiyor.hep çocuktan yana vuruyor..ağzı bozuk agresif biri..sürekli evde tartışma ordan burdan..kafayı yedirdi bana..açıkca sölemek gerekiyorsa eğer burda biz bizeyiz madem 1 yıldan fazladır cinsel hayat yok ve birbirimize karşı çok tahammülsüz ve saygısız olup herşeyi konuştuk boşanmaya kadar..işin en azı tarafı benim ailem de yok..annem babam vefat..

napmalıyım şimdi?mutsuzum

Bosanmayı konustuysanız bosanmamnız ıcın engel olan ne hem cocuk ıcın nafakada alırısnız
 
işe başladım...
sorunlar devam ediyo..işimde mutluyumda..

Sakın ısını bırakma cocugunuzada muhakkak baska bır kres ayarlayın sızın kocadan bısı olmaz bu gıdısle belırsız bır yol cunku her an her sey olabılır bugun kufur edern yarın el kaldırır
 
Back
X