Merhaba arkadaşlar..beni önceki yazılarımdan bileniniz vardır belki..lütfen hayatlarımızı bilmeden yargılamayalım 
ve yanımda kimsem olmadığı için dertleşmek için buraya yazmak istedim , zira boşanmak tek çarem biliyorum ..evvelsi gün eşim tam 3 kere telefonuma baktı..öyle bakma değil belli bi şey arıyor.. birde gece 1:30 da her kes uyurken salonda telefonumu kurcalarken yakaladım .sorduğumda "hic bi şey yok öylesine bakıyordum "diye geçiştirdi beni..ertesi gün telfonda sorduğumda yine aynı şeyi dedi ben karşılığında "güvrnmiyosan,arkandan işler karıştırdığımı zann ediyosan boşanalım.ben böyle ömür çürütmek istemiyorum senle"
Dedim ...tabi küfür etti kapattım tlfnu..akşam geldi yine konuyu açtm ve aramzdaki geçimsizliği konuştuk ve sonunda "babam nası başıma sardıysa seni söyliyim artk ne gerekiyosa yapsınlar"dedi ve akşam yemek yerken konuyu açtı..benim onlardan nefret ettiğimi,ayrı kafa yapımızın olduğunu, gitmek istediğimi söyledi. anne babası bağırdı çağrdı istemiyosan arabaya bindirelim git,oğlumuza 1000 tane senden buluruz falan..bul evlendir dedim bende . Kendimi savunamadım çünki onlara göre dayak yok , içki-kumarı yok ..neyse babamı aradlar. babam Rusyada çalışıyo ..babam asarım, keserim gelinlikle girdin kefenle çıkarsın dedi falan kapattı...ben zorla evlendirilern ,zorla türbana giren,zorla ve istemiyerek ilişkiye giren üstüne bide hamile kalmak için tedaviye zorlanan birisiyim...acaba kaderim bumu yani? 22 yaşında hic bi sey istediğim gibi değil..şu an bende olan ne varsa hepsi zorla isteğim dışında ..cok erken sorumluluk sahibi olduğum için mi böyle bu hayattan kurtulmak istiyorum acaba bilmiyorum.resmen kaçıp gitmek istiyorum ama zorla duruyorm evett hiss ettiğim bu malesef...seversin demeyin eşimi ilk gördüğümde hic beyenmemiştm .şu an bile eskiden nefret edrdim, artk yüzüne bakinca hic bi sey hiss etmiyrum.afedrsiniz ama yatakta bile arzulamiyrum boş hayat her gün aynı şey ve ben intiharı bile düşündüm şu an çözüm o gibi gözüküyor
ruhen cok yıprandım. boşanp önüme bakmak istiyorum. çalışp ayaklarım üstünde durmak istiyorum. nefes almak istiyorum..ben hastaneye bile yalnız gidemeyen birisiyim ya eşim ya kaynpederim yanmda ..eczaneye giderken bile çabuk dön diyolar 
korkularımdan kurtulup boşanmam gerek yada böyle kavga gürültü ömür tüketcem galiba..hakkınızı helal edin 
ve yanımda kimsem olmadığı için dertleşmek için buraya yazmak istedim , zira boşanmak tek çarem biliyorum ..evvelsi gün eşim tam 3 kere telefonuma baktı..öyle bakma değil belli bi şey arıyor.. birde gece 1:30 da her kes uyurken salonda telefonumu kurcalarken yakaladım .sorduğumda "hic bi şey yok öylesine bakıyordum "diye geçiştirdi beni..ertesi gün telfonda sorduğumda yine aynı şeyi dedi ben karşılığında "güvrnmiyosan,arkandan işler karıştırdığımı zann ediyosan boşanalım.ben böyle ömür çürütmek istemiyorum senle"Dedim ...tabi küfür etti kapattım tlfnu..akşam geldi yine konuyu açtm ve aramzdaki geçimsizliği konuştuk ve sonunda "babam nası başıma sardıysa seni söyliyim artk ne gerekiyosa yapsınlar"dedi ve akşam yemek yerken konuyu açtı..benim onlardan nefret ettiğimi,ayrı kafa yapımızın olduğunu, gitmek istediğimi söyledi. anne babası bağırdı çağrdı istemiyosan arabaya bindirelim git,oğlumuza 1000 tane senden buluruz falan..bul evlendir dedim bende . Kendimi savunamadım çünki onlara göre dayak yok , içki-kumarı yok ..neyse babamı aradlar. babam Rusyada çalışıyo ..babam asarım, keserim gelinlikle girdin kefenle çıkarsın dedi falan kapattı...ben zorla evlendirilern ,zorla türbana giren,zorla ve istemiyerek ilişkiye giren üstüne bide hamile kalmak için tedaviye zorlanan birisiyim...acaba kaderim bumu yani? 22 yaşında hic bi sey istediğim gibi değil..şu an bende olan ne varsa hepsi zorla isteğim dışında ..cok erken sorumluluk sahibi olduğum için mi böyle bu hayattan kurtulmak istiyorum acaba bilmiyorum.resmen kaçıp gitmek istiyorum ama zorla duruyorm evett hiss ettiğim bu malesef...seversin demeyin eşimi ilk gördüğümde hic beyenmemiştm .şu an bile eskiden nefret edrdim, artk yüzüne bakinca hic bi sey hiss etmiyrum.afedrsiniz ama yatakta bile arzulamiyrum boş hayat her gün aynı şey ve ben intiharı bile düşündüm şu an çözüm o gibi gözüküyor
ruhen cok yıprandım. boşanp önüme bakmak istiyorum. çalışp ayaklarım üstünde durmak istiyorum. nefes almak istiyorum..ben hastaneye bile yalnız gidemeyen birisiyim ya eşim ya kaynpederim yanmda ..eczaneye giderken bile çabuk dön diyolar korkularımdan kurtulup boşanmam gerek yada böyle kavga gürültü ömür tüketcem galiba..hakkınızı helal edin 
çünki eşim dayak atmayı pek sever
