- 7 Ağustos 2017
- 10.016
- 37.767
- 598
- 29
- Konu Sahibi Karpuzlu araba
- #61
Aynı korku malesef ki yıllardır bende de var, ortaokuldayken (15 yılı geçti yani) karşı apartmanda birinin baktığı bir süs köpeği vardı, sabah yanımda geçerken ben de ay ne tatlı diyordum, köpek bir hırladı bana peşime düştü, sabahın 7'si servis bekliyorum bir çığlıklar bastım kapıcı bile çıktı dışarı noluyor diye, camlar titremişti yani. Hayvanları çok seviyorum ama o uyuz köpek meğer saldırganmış, sahibine de hırlayıp ısırıyormuş. Köpek beni tanıyordu artık, ne kadar uzaktan gelirsem gelim hemen başlıyordu bana doğru hamle yapıp havlamaya. Annem de bigün gözleriyle görünce dedi, şimdi anladım cidden seni görünce kendini sana kesti dedi.
Apartmana giriş yolumuz tek bir dar aradan geçiyor, apartmanların önünde 2'ye ayrılıyordu, yıllarca her Allah'ın günü o korkuyla koşarak girdim apartmana, çöp atmak, bakkala gitmek hayal olmuştu zaten, sürekli sağı solu kollayarak yürüyordum, evden çıkmadan önce balkondan etrafı kolaçan ediyordum. Sonradan verdiler hayvanı ama bende çok fena korkusu kaldı. Ne zaman köpek görsem kendimi en yakınımdaki kişinin önüne atıyorum, genç yaşlı erkek bayan kim varsa en yakınımda hemen koluna girip onu da sürüklüyorum.
Geçtiğim yollar, gideceğim yerler, her planım bu korkuma bağlı, ben yolda yürürken balkondan bile havlasa dizlerim titriyor. 1-2 kere yakınlaştım ama olacak gibi değil. Şuanda dayımda misafirim mesela apartman yeni yapıldı, yolu 100 m falan ama hiç ışık yok ve çok ıssız, orada alçak tellerin arkasında geniş bir alanda bağsız bi rottweiler var ve önünden geçmek zorundayım. Geçen sabah uzaktan baktım yoktu geçeyim dedim sonra bi nefes sesi duydum gayriihtiyari bi baktım ki kocaman köpek bana bakıyor, dizlerimin bağı çözüldü, jöle kıvamına geldiler, bi kere havlasa olduğum yere yığılacağım daha taşımayacak dizlerim beni. Dün akşam da hava karanlık en az 15 dakika cesaretimi toplamaya çalıştım oradan geçebilmek için, en sonunda şemsiyemi açıp onun olduğu tarafa tuttum onu görmemek için, bi yandan da kulaklarımı tıkıyorum şarkı söylüyorum ki duymayayım onu diye, çünkü nefesi, pati sesi, havlaması korkutuyor beni, sonuçta yanıma gelemez çit var ama havlarsa diye bile ödüm patlıyor.
Benimki geçmedi yani, o anki kalp çırpıntılarım, kulağımdaki basınç, yaşadığım panik, çaresizlik ve acizlik hiç geçmiyor
Yaa senin olayinda cokk komikmis :) ayni durumu yasiyoz napcaz biz bu korkuyla yaa.boylede yasanilmiyoki :)))
