diger sayfalara kadar okumadim, belki baska aciklamalarda yapmissindir. ben sadece kendimden ornek vermek istedim.
10 aylik evliymissin ve dusunuyorumda bizde o zmnlar cok benzerdik, simdide farkli sayilmayiz daha gecen hafta bosanmayi dusunecek hale gelmistim. bizim sansimiz ailelerden uzak olmakti, yoksa cok daha buyuk seyler yasayabilirdik.
esim sanirim seninkine cok benzerdi, bende belki bikac yerde sana benziyorum ama asla adami bunaltmadim burdan biraz kurtariyorum.
eger gercekten bu adami seviyorsan, oncelikle evliligini kurtar derim bu tartismalardan. kimsenin tartismasini evinin icine sokma. elti yok bilmem kim, yine nefret ediyorsan et ama esinle bulu tartisma. ben annesiyle ilgili sonuna kadar hakliydim defalarca tartistim kafayi yiycek hale geldim, donup sen haklisin diyemedi, seninde hakli oldugun noktalar var diyebildi anca.
bana teklif edilen gibi terapiye gitmenizi oneriyorum, ki ben daha gidemedim.
esinin umursamaz gibi gorunmesi falan hep gorunurde oyle ici icini yiyordur, eger sevgi bitmediyse.
son olarak birde su var, daha buyuk bir olayla karsilasinca oyle guzel anliyorsunki bu sacmaliklarin kucuklugunu, degersizligini. kizimin basindan belkide cok buyuk olmayan bir olay gecti, o an lanet ettim annesinide bilmem kiminide kafama takmama.
eger esni seviyorsan bu evliligi surdurmek istiyorsan, once kendini sorgula, sonra guzelce konusup kararlar alin ve oyle devam edin derim.