Engelli çocuğu olan bir çalışma arkadaşım vardı. Çocuğunun sağlık problemleri ile ilgili arada bir izin alırdı (abartı değil). Tedaviyi, gelişmeleri hep bizimle paylaşırdı. Biz de motive etmeye çalışırdık. Birazcık empati yapınca, hem maddi hem manevi zor bir durum. Sonra bu arkadaşı başka bir bölümden istediler, o da transfer oldu. Bizim amir, o arkadaşın teee en tepedeki müdürüne "oğlundan dolayı işe pek konsantre olamıyor" demiş. Bu olaydan sonra, iş yerinde hiç birşeyimi kimseyle paylaşmıyorum.
Bazı insanlar vardır, ne kadar sıcakkanlı, samimi dersiniz. Çok yakın olduğunuzu sanırsınız ama düşününce hakkında hiçbir şey bilmediğinizi farkederseniz. Güleryüzlü, samimi ancak yüzeysel olmaya çalışın.