36 yaşındayım.24 yaşında annemin kansere yakalandığını öğrendik.son evrede idi .13 yaşında kardeşime hissetirmemeye çalıssakta tabi ki öğrendi. ilk zamanlar yılın hergünü ağladım hergünü ama.sonra bazen umutlu oldum sonrasında yine karamsar.Anksiyete ve panik atak başladı.Pskiyatrist antidepresana başlattı 5 yıl kullandım.Yine çok iyi değildim ama en azından panik atak krizlerim azalmıştı.Sevgili babacım bebek gibi bakıyodu annecime.Annem de o haliyle moral veriyodu hepimize .bi erkekle ile tanıştım bana iyi geliyodu daha mutlu ve umut doluydum onla iken.Bi süre sonra onla da tartışmalarımız oldu bi kaç kez ayrıldık tekrar beraber olduk.
Annecimi 2015 yılında kaybettik.Acıyı ve travmayı tarif edemicem.
2016 yılında erkek arkadaşımla evlendik.2017 yılında babamı evlendirdik!
10 senedir benle olan çikolata kistlerim vardı onlar için doktora gittiğimde değerlerimin erken menopoz göstergesi olduğunu ve bundan sonra sürekli duyacağım bazı terimlere maruz kaldım.hemen tüp bebek doktoru bulduk günde 1 paket içtiğim sigarayı ertesi gün bıraktım beni geçici menopoza soktular 3 ay.Aman Allahım neydi bunlar zaten anksiyete sorunum vardı üzerine birde bunlar eklendi neler oluyodu araştırmalar kürler esime yaşadıklarımı hiç bi zaman anlatamama..cünkü ona göre normal olurdu ne gerek vardı bunlara acele etmiştik.(0,16 amh 21 fsh ile acele etmiştik)Her zaman haklı olduğu için ben çoğu zaman haksız olmayı seçiyodum Mutsuz olmamak için.3 ay sonrası iğnelere başladık 4 yumurta toplandı 2 tanesi 5.güne geldi dondurduk.1 ay sonra transfer oldu ve 1 tanesi tuttu.Çok sanslıydım.
8.haftadan sonra kanamalarım oldu bu arada esim kredi çekerek yurtdışında doğum yapmamı istedi .benim gibi sığ olmadığı için bebek için en iyisini düşünmüştü.o ara hergün kanamalarım oluyo tartışmalar baslıyo annesigil karsı çıkınca kavgalar oluyo olan yine bana oluyo.neyse direnmek asla çare değil o en iyisini bilir.ama ben ciddi düşük tehlikesi içindeyim sürekli acillerdeyiz 2 gün suratı asık 1 gün iyi.ikna olmasada yurtdışı iptal oldu çok sükür bunu da atlattık sonra beni tatile çıkardı keyifli günler geçirdik.3 ay filan kendimi preneses gibi hissetmesemde iyiydi.
Ara ara beni bozmaları ,psikolojin iyi değil diye laf sokmaları ,hamileliğin hormonlarını bu kadar etkileyeceğini düşünmüyorum demeleri oluyor tabi.Her doktora gidişimde inşallah bu ultrason zarar vermiyodur inşallah böyledir söyledir… söylenmeleri devam ediyor tabi.Benim ihtiyacım olan şey basımı dizine yaslayabilmek her sıkıntımda .Ama ben sıkıntımı söyleyince ona göre sıkıntı olmadığı için önemsemeyerek bir de üzerine de bana kızmak bebeğe zarar veriyosun diye. Annem olsa herseye yeter ben kendimi bu kadar bitik hissetmem belki ama yok.
32 .haftada az bi kanama daha oldu ben başka bi ile gidelim başka bi doktora gidelim istiyodum ama söylemeyodm çünkü herseyi abarttığımın farkındaydım kanıksamıştım.aslında çok haksız değillerdi ama bende haksız değildim.Neyse..
33.haftada yine bi kanama apar topar hastane gece bi yarısı serum takıldı nstler ilaçlar.o arada bu bebeğe zarar vermicekmi niye herseyi sorgulamadan kabul ediyoruz demeler o ana serumu çıkarıp gidesim geldi ama durdum.Zaten son derece zorlu bi hamileliğim var mide yanmasından son 2 ay 2 saat uyuyabilimişim migren ve hamileliğini diğer sıkıntılarını saymıyorum.Bir yandan memurluk yapıyorum günde 8 saat çalışıyorum. Sabır dedim sustum.2 gün sonra beni ilçeden ile sevkettiler ambulansla .sezeryan doğumdan 5 saat sonra bebeğimi kaybettim.Net bi sebep yok..
Sonsuz bi karanlık sonsuz bi umutsuzluk sonsuz bi mutsuzluk..
Yeniden baslıcaktık tedaviye esim çok destekçiydi kendisinde buldu senin sölediklerini abartı buldum hep dedi yanılmışım affet dedi.7 ay hiç sesini yükseltmedi hiç kavgamız olmadı.Temmuzda tüp bebek için 1 yumurta toplandı .havuz yapalım dendi.Sürekli araştırmalar içindeydim bu süre içinde sağlıklı beslenme,yabancı makaleler,kürler ,antioksidanlar,,,Eşim yine ufak tefek terslemelere başladı onu değiştiremezdim ve ben onu seviyodum o da beni.Tolere etmem lazımdı bu tarz ufak seyleri..
Bu ay tekrar toplama oldu 1 tane yumurtam transfer edildi.Şimdi beklemedeyim .Annecimin ölüm günü 21 Aralık test günüm.İtiraf etmek gerekirse çok umutsuzum öncekinde yaşadığımı hiç bi belirti yok.Gün içinde içimden sürekli ağlamak geliyor.gece bi anda uyanıyorum hangi esmalardı zikretmem gereken diye düşünüyorum ..dışardan kendime bakınca psikolojisi çok kötü zavallı biri gibi görüyorum.Biri yüzüme baksa neyin var dese hıçkıra hıçkıra ağlarım..Dualarım bile birbirine karıştı ne istediğimi bilmiyorum dua nın birine başlayıp başkası ile bitirmeye çalışıyorum.karıstırıyorum.
Tüm bunları neden yazdığımı da bilmiyorum..Ne derdiminin olduğunu da bilmiyorum.Yazmak istedim..Çok mutsuzum..
Annecimi 2015 yılında kaybettik.Acıyı ve travmayı tarif edemicem.
2016 yılında erkek arkadaşımla evlendik.2017 yılında babamı evlendirdik!
10 senedir benle olan çikolata kistlerim vardı onlar için doktora gittiğimde değerlerimin erken menopoz göstergesi olduğunu ve bundan sonra sürekli duyacağım bazı terimlere maruz kaldım.hemen tüp bebek doktoru bulduk günde 1 paket içtiğim sigarayı ertesi gün bıraktım beni geçici menopoza soktular 3 ay.Aman Allahım neydi bunlar zaten anksiyete sorunum vardı üzerine birde bunlar eklendi neler oluyodu araştırmalar kürler esime yaşadıklarımı hiç bi zaman anlatamama..cünkü ona göre normal olurdu ne gerek vardı bunlara acele etmiştik.(0,16 amh 21 fsh ile acele etmiştik)Her zaman haklı olduğu için ben çoğu zaman haksız olmayı seçiyodum Mutsuz olmamak için.3 ay sonrası iğnelere başladık 4 yumurta toplandı 2 tanesi 5.güne geldi dondurduk.1 ay sonra transfer oldu ve 1 tanesi tuttu.Çok sanslıydım.
8.haftadan sonra kanamalarım oldu bu arada esim kredi çekerek yurtdışında doğum yapmamı istedi .benim gibi sığ olmadığı için bebek için en iyisini düşünmüştü.o ara hergün kanamalarım oluyo tartışmalar baslıyo annesigil karsı çıkınca kavgalar oluyo olan yine bana oluyo.neyse direnmek asla çare değil o en iyisini bilir.ama ben ciddi düşük tehlikesi içindeyim sürekli acillerdeyiz 2 gün suratı asık 1 gün iyi.ikna olmasada yurtdışı iptal oldu çok sükür bunu da atlattık sonra beni tatile çıkardı keyifli günler geçirdik.3 ay filan kendimi preneses gibi hissetmesemde iyiydi.
Ara ara beni bozmaları ,psikolojin iyi değil diye laf sokmaları ,hamileliğin hormonlarını bu kadar etkileyeceğini düşünmüyorum demeleri oluyor tabi.Her doktora gidişimde inşallah bu ultrason zarar vermiyodur inşallah böyledir söyledir… söylenmeleri devam ediyor tabi.Benim ihtiyacım olan şey basımı dizine yaslayabilmek her sıkıntımda .Ama ben sıkıntımı söyleyince ona göre sıkıntı olmadığı için önemsemeyerek bir de üzerine de bana kızmak bebeğe zarar veriyosun diye. Annem olsa herseye yeter ben kendimi bu kadar bitik hissetmem belki ama yok.
32 .haftada az bi kanama daha oldu ben başka bi ile gidelim başka bi doktora gidelim istiyodum ama söylemeyodm çünkü herseyi abarttığımın farkındaydım kanıksamıştım.aslında çok haksız değillerdi ama bende haksız değildim.Neyse..
33.haftada yine bi kanama apar topar hastane gece bi yarısı serum takıldı nstler ilaçlar.o arada bu bebeğe zarar vermicekmi niye herseyi sorgulamadan kabul ediyoruz demeler o ana serumu çıkarıp gidesim geldi ama durdum.Zaten son derece zorlu bi hamileliğim var mide yanmasından son 2 ay 2 saat uyuyabilimişim migren ve hamileliğini diğer sıkıntılarını saymıyorum.Bir yandan memurluk yapıyorum günde 8 saat çalışıyorum. Sabır dedim sustum.2 gün sonra beni ilçeden ile sevkettiler ambulansla .sezeryan doğumdan 5 saat sonra bebeğimi kaybettim.Net bi sebep yok..
Sonsuz bi karanlık sonsuz bi umutsuzluk sonsuz bi mutsuzluk..
Yeniden baslıcaktık tedaviye esim çok destekçiydi kendisinde buldu senin sölediklerini abartı buldum hep dedi yanılmışım affet dedi.7 ay hiç sesini yükseltmedi hiç kavgamız olmadı.Temmuzda tüp bebek için 1 yumurta toplandı .havuz yapalım dendi.Sürekli araştırmalar içindeydim bu süre içinde sağlıklı beslenme,yabancı makaleler,kürler ,antioksidanlar,,,Eşim yine ufak tefek terslemelere başladı onu değiştiremezdim ve ben onu seviyodum o da beni.Tolere etmem lazımdı bu tarz ufak seyleri..
Bu ay tekrar toplama oldu 1 tane yumurtam transfer edildi.Şimdi beklemedeyim .Annecimin ölüm günü 21 Aralık test günüm.İtiraf etmek gerekirse çok umutsuzum öncekinde yaşadığımı hiç bi belirti yok.Gün içinde içimden sürekli ağlamak geliyor.gece bi anda uyanıyorum hangi esmalardı zikretmem gereken diye düşünüyorum ..dışardan kendime bakınca psikolojisi çok kötü zavallı biri gibi görüyorum.Biri yüzüme baksa neyin var dese hıçkıra hıçkıra ağlarım..Dualarım bile birbirine karıştı ne istediğimi bilmiyorum dua nın birine başlayıp başkası ile bitirmeye çalışıyorum.karıstırıyorum.
Tüm bunları neden yazdığımı da bilmiyorum..Ne derdiminin olduğunu da bilmiyorum.Yazmak istedim..Çok mutsuzum..
Son düzenleme:
Allah kalbinize ferahlık versin... Lütfen hissettiğiniz şeyleri eşinizle paylaşın. Yüce Rabbim bundan sonraki hayatınızı o kadar güzel ve mutlu geçirmeyi nasip etsin ki; bu sıkıntılarınızın hiçbirini hatırlamayın
