Herkese Hayırlı Geceler Arkadaşlar...Aslında konu açıp kafanızı şişirmek istemiyordum ama artık dayanamayacak noktaya geldim...Önceki konumu okuyanlar bilir..canımdan çok sevdiğim biri vardı aldatmıstı beni..bende belki unuturum umuduyla gidip sözlendim ama olmayacağını anlayınca 2.ayda attım yüzüğü...babamın vefatıydı,sevdiğim tarafımdan aldatımamdı derken çok zor günler yaşadım...sorun şu ki;ben kendimi acayip değersiz hissediyorum..şu"söz atmış"kalıbı beni kendimden tiksindirmeye başladı..sanki hayat bitmiş gibi..artık ne severim ne de sevilirim diye düşünüyorum..evden dışarı çıkmak istemiyorum biriyle karşılaşırım da bana şu söz meselesini sorar diye..annemde sıkıldığımın farkında ama bu kadar ayrıntıya girip onu üzmek istemiyorum..ama bu denli mutsuzken mutluluk maskesi gezip dolaşmak acayip zor...çok sıkıldım...tam kendi kendime "yeter artık ne var ki söz atmışsam"diyorum etraftan biri yine bozuyor moralimi...bakıyorum da kimse hiçbişeyi takmıyor..ama ben yapamıyorum elimde değil..sürekli evdeyim..tıpkı hapis hayatı gibi..!hayatımın en zor ve en mutsuz dönemi...gelemiyorum artık üstesinden ..bütün sıkıntılar üst üste geldi kaldıramıyorum artık..ve hep düşünüyorum ilerde birini çok seversem bu söz atma durumunu nasıl anlatıcam diye...ki ben yeni tanısdıgım arkadaslarıma bile bahsetmekden korkarken seveceğim insana nasıl acıklayacam inanın bu düşünelerle hergün uykusuz kalmalar,mide ağrıları,baş ağrıları bıktım artıkk...
ya yaşım küçük acaba bundan dolayı mı bilmiyorum ama cok üzülüyorum sanki bi eksklik varmıs bende gibi..
gerçi şaşırmamam gerek hayat bu yarın nolcağı belli değil..rabbim onunda karsına hayırlı insanlar çıkarır umarım yaa..moralim bozuk oldugu zaman ben hiçbişi yapamıorum rabbimin gücüne gitmesin ama dua etmek dahi gelmior içimden
hayat hiç bu kadar zor olmamısdı benim için hemde daha 19 yasındayken...sevmek-sevilmek çok güzel ama nedense artık kimse beni sevmez gibime gelior
