derin sularda
bu arkadaşın eşi Bursa dan İzmir'e yalnız git diyor ...arkadaş da "Sensiz gitmek istemiyorum ama tamam giderim Çarşamba gider pazar günü senin yanına dönerim diyor.Esi olmaz çok az ,bari kapıdan içeri hic girme ...kapıdan selam ver " filan diyor...Ne yapsın bu kız? Psikolojik danışman olarak değil "abla" olarak soruyorum...çünkü diğer türlü öyle yap böyle yap demezsiz
Anemnezcim,aynen dediğin gibi mesleğimden bağımsız, kişisel görüşüm olarak cevap veriyorum.
Ben giderdim.
Niye mi?
1.İki yıl önce olmuş ve o zaman evliliğimi yıkmaya niyet etmediğim bir olayı bugüne taşımam.
2.Affetmek insani bir erdemdir,
yaşça benden büyük biri benden özür dilediyse, üstelik bu kişi eşimin annesiyse,
ben bunu iyi niyet göstergesi olarak değerlendirir ve affederim.
Afedersem tekrarlanır mı? Diye niyet okumam.
Tekrarlanırsa onu da o zaman düşünüp değerlendiririm.
3.İnat ve gururun özelde evliliği,genelde de insan ilişkilerini zedelediğini düşünürüm.
4.Eşimi seviyorsam,eşim ve evliliğim için gerekirse gururumdan (onurdan bahsetmiyorum) fedakarlık ederim.
5.Eşimi,ailesinin söz ve hareketlerinden bağımsız olarak seviyorsam ailesine fazla takılmam.
6.Kin gütmenin ve affedici olmamanın,
uzun vadede bana zarar vereceğini bilirim.
7.Evlilikte hiç bir sorunun tek taraflı olmadığını bilirim,odağımı eşim ve ailesinden kendime çevirir,olumsuz huy ve tavırlarımı fark ederim.
Törpüleyebildiklerimi törpülerim.
Gücümün yetmedikleri için yardım alırım.
8.Kendi ailemin durumu ve annemle ilişkim
bu haldeyken,üstelik düzenli gelirim ve sabit bir işim yokken,boşanmak en son seçeneğim olur.
9.En önemlisi de kendi fevriliğim,inadım ve gururum için,oğlumu, 'iyi bir baba' olarak nitelendirdiğim eşimden mahrum bırakmam.
Umarım son yazdığım maddeyle konu sahibini kırıp,incitmemişimdir.