- Konu Sahibi pudrakokusu
-
- #1
Bir süredir problemli hayatım...
Ne aşk hayatımda dikiş tutturabildim, ne aile hayatımda ne de iş...
Ama düzene sokuyorum yavaş yavaş aşk acısı geçiyor, ailemle şimdilik aram iyi gibi ve işe girdim, yani bir şeyleri yoluna koydum sayılır. Asıl sorunum şu; arkadaş çevrem kalabalık ama fark ettim ki "kuru kalabalık"
Çoğu arkadaşım menfaati olmasa yanıma gelmeyecekmiş gibi geliyor ben fazla mı iyi niyetli davranıyorum bilmiyorum ama sorunları olduğunda hep yanımdalar ama kimin güzel bir günü olsa evlilik, doğum günü vs ben hep en son akla gelen oluyorum. İş konusunda genelde şanslıyımdır çabuk bulurum ya da en azından iş konusunda çevrem vardır biri işsiz kalsa hemen beni arar özellikle de part time işe ihtiyacı varsa.
Arkadaşlarım evlenir kimsenin bekarlığa veda gecesine davet edilmem (bekarlığa vedadan kastım öyle evde kız kıza eğlence) ama çeyiz serme, ev temizleme, alışveriş vs hep ben giderim yada kavga ettilerse benim yanıma gelirler ama güzel bi geceye katılacaklarsa benden başka herkes olur yanlarında... ayrıntılı anlatamıyorum ama daha bir sürü şey...
Kısacası artık çevremde sohbetinden keyif alabileceğim, güvenebileceğim çok fazla arkadaşım yok olanlar da ya uzaktalar benden, şehir dışında
ya da evliler. Ben bekar olduğum için çok fazla görüşemiyoruz onların sorumlulukları daha fazla artık bir de muhabbetleri beni açmıyor.
Asıl mesele bir süredir yeni bir çevre yapmak istiyorum bu yüzden kimseyle görüşmüyorum. Yeni işim ve yazıldığım İngilizce kursum umarım bu konuda bana yardımcı olur. Ama mutsuzum çünkü; ben seninle görüşmek istemiyorum diyemediğim insanlara hep yalan söylüyorum... (ya canım şehir dışındayım, işim var, gücüm var, müsait değilim...) bu bahanelerin yalan olması beni rahatsız ediyor ve yalan yalan doğuruyor birine yalan söyledim mi herhangi bir durumda tekrar yalan söylemek zorunda kalıyorum. Bir durup baktım da 1 aydır durmadan yalan söylüyorum hem gece Allah'a tövbe edip hem de yalan söylemeye devam etmek çok üzüyor beni.
Açık açık;
"görüşmek istemiyorum" desem
"neden" deseler
"siz beni kullanıyorsunuz" desem
bu defa hem ben küçük düşeceğim hem eğer yanılıyorsam onlar üzülecek... Bilmiyorum bu durumdan çok rahatsızım. Ben hayatıma sıfırdan başlıyorum ve bu yolda yanımda bu insanları görmek istemiyorum...
Ne aşk hayatımda dikiş tutturabildim, ne aile hayatımda ne de iş...
Ama düzene sokuyorum yavaş yavaş aşk acısı geçiyor, ailemle şimdilik aram iyi gibi ve işe girdim, yani bir şeyleri yoluna koydum sayılır. Asıl sorunum şu; arkadaş çevrem kalabalık ama fark ettim ki "kuru kalabalık"
Çoğu arkadaşım menfaati olmasa yanıma gelmeyecekmiş gibi geliyor ben fazla mı iyi niyetli davranıyorum bilmiyorum ama sorunları olduğunda hep yanımdalar ama kimin güzel bir günü olsa evlilik, doğum günü vs ben hep en son akla gelen oluyorum. İş konusunda genelde şanslıyımdır çabuk bulurum ya da en azından iş konusunda çevrem vardır biri işsiz kalsa hemen beni arar özellikle de part time işe ihtiyacı varsa.
Arkadaşlarım evlenir kimsenin bekarlığa veda gecesine davet edilmem (bekarlığa vedadan kastım öyle evde kız kıza eğlence) ama çeyiz serme, ev temizleme, alışveriş vs hep ben giderim yada kavga ettilerse benim yanıma gelirler ama güzel bi geceye katılacaklarsa benden başka herkes olur yanlarında... ayrıntılı anlatamıyorum ama daha bir sürü şey...
Kısacası artık çevremde sohbetinden keyif alabileceğim, güvenebileceğim çok fazla arkadaşım yok olanlar da ya uzaktalar benden, şehir dışında
ya da evliler. Ben bekar olduğum için çok fazla görüşemiyoruz onların sorumlulukları daha fazla artık bir de muhabbetleri beni açmıyor.
Asıl mesele bir süredir yeni bir çevre yapmak istiyorum bu yüzden kimseyle görüşmüyorum. Yeni işim ve yazıldığım İngilizce kursum umarım bu konuda bana yardımcı olur. Ama mutsuzum çünkü; ben seninle görüşmek istemiyorum diyemediğim insanlara hep yalan söylüyorum... (ya canım şehir dışındayım, işim var, gücüm var, müsait değilim...) bu bahanelerin yalan olması beni rahatsız ediyor ve yalan yalan doğuruyor birine yalan söyledim mi herhangi bir durumda tekrar yalan söylemek zorunda kalıyorum. Bir durup baktım da 1 aydır durmadan yalan söylüyorum hem gece Allah'a tövbe edip hem de yalan söylemeye devam etmek çok üzüyor beni.
Açık açık;
"görüşmek istemiyorum" desem
"neden" deseler
"siz beni kullanıyorsunuz" desem
bu defa hem ben küçük düşeceğim hem eğer yanılıyorsam onlar üzülecek... Bilmiyorum bu durumdan çok rahatsızım. Ben hayatıma sıfırdan başlıyorum ve bu yolda yanımda bu insanları görmek istemiyorum...