çok yalnız hissediyorum:(

konuya nerden başlayacağımı bilmiyorum. bildiğim tek şey var çok yalnızım ve çok mutsuzum.2 yıldır evliyim. eşimi çözemiyorum. bir çocuktan farkı yok. olur olmaz şeylere surat asıyor. eğer alttan almazsan günlerce konuşmadan durabiliyor.ne yapacağımı nasıl davranacağımı şaşırdım.
şuan çalışmıyorum. iş için sınavlara hazırlanıyorum.eşimden para istemek o kadar zorki.sağolsun oda bir ihtiyacın var mı demiyorben alışmamışım böyle şeylere.işe giderken seninde ihtiyacın olur diye para bırakmıyor.alışverişte aldığım herşey gözüne batıyor.laf ediyor.okadar bunaldım ki..karşıma alıp konuşmak istiyorum ama olmuyor.çünkü dinlemesini bilmiyor.tartışmaya başlıyor.bende susuyorum ve ağlıyorum.ağlarken görüyor neden ağlıyorsun diye yanıma gelmiyor.ama ona sorsalar çok vicdanlı ince düşünceli.ama neye kime göre ince düşünceli.derdim bir tane değilkigeçer diyorum.düzelir diyorum. ama olmuyor. çekip gitmek istiyorum bazen.evli değilken daha mutluydum benn

anlayana kadar konuşmaktan başka çaren yokk,

çalışma durumun yokmu çalışsan , hem eşinden daha az beklentiye girersin hem maddi hem manevii

derdini anlatmayıp sadece ağlarsan gözyaşlarının da değeri kalmaz ne için olduğunu anlamadığından

istediği kadar tartışmaya çevirsin sen bıkmadan konuşş anlayana kadar anlatt

şimdilik çalışma imkanım yok.ikamet ettiğimiz yer çok küçük iş olanağı yok.dolayısı ile sınava hazırlanıp atama beklememden başka çarem yok.ona karşı okadar sakinim ki o bağırdı halde sakin bir şekilde konuşuyorum.ama anlamıyorçok ufak şeyleri büyütüyor kalbimi kırıyor.o eve gelince resmen kalbim hızlı hızlı çarpıyor.yine bişey mi diyecek, acaba hangi hatamı söyleyecek diye.inanın şu son günler kendimi okadar çaresiz hissediyorum ki.