Merhabalar
Burada açılan bir çok forumu zaman zaman okurdum dertleşmek güzel şey, ben en yakınlarımla herşeyi paylaşamam ama çok yoruldum çareyi sizlerle paylaşmakta buldum.
Evliyim 2 çocugum var üniversite öğrenciliğimden beri çalışıyorum, cocuklardan biri 2.sınıfta diğeri 3 yaşında
sabahları annemlere bırakıyoruz büyük olanı onlar bindirip alıyorlar servisten, küçükle de evde ilgileniyorlar
sagolsun annem yemek yapınca ya orda yeriz ya da eve goturmem icin hazırlar cocukları da doyururur şanslıyım Kaynvalidemle aynı şehirdeyiz annem olmadıgında çocuklarla o ilgilenir. Benim sıkıntım eşimle. Aslında iyi biri kötü alışkanlığı yok çocuklarla ilgilenir ama bir beni anlamıyor
.
Ataerkil bir yapısı var sürekli yüzün gülecek, çayını güleryüzle dolduracaksın, annesine sürekli gülümseyeceksin. vs vs. Suratım asık olursa direkt yüzü asılıyor mutsuz oluyor, 7/24 gülememki ya da maskeyle dolaşamamki. Konuşarak anlaşmaya çalışsak kesin kavgayla bitiyor sonu ve benim küsecegim yerde o küsüyor. çalıştığım halde evin bütün yükü ben de haftalık temizlikçi alsam bile sadece ortalık o gün silip süpürülmüş oluyor yetmiyor, eşimi düşüncesiz buluyorum bir haftasonumuz var biz annesini gormeye gitsek bile yalnız kalamıyor diye eve yatmaya davet ediyor o da güya ısrara dayanamayıp kabul ediyor . Aslında bana bir zararı yok ama sinir oldugum şey eşimin, annesini memnun etmek için aşırı çabaya girmesi beni rahatsız ediyor oğlu değilde kız gibi yanına oturup kadın gibi detaylı sohbet etmeleri canımı sıkıyor, benim ilgilenmeme fırsat bırakmıyor bile, evde biz yalnızken bile boyle mutlu değil sonra da ben yüzümü asmış oluyorum. İnanın kadın oldugum halde ben annemle bu kadar ilgilenmiyorum. Evlendik evleneli gezmeye cıktıgımızda yolumuz geregi mecbur annesinin evinin ordan gecerdik ve illaki tekmil verilecek, uğranılacak bunun için cok kavga ettik keyfimize limon sıkıyorsun diye. Gorustuklerinde yıllardır birbirlerini gormuyor gibi garip sarılmalar, uzunyola gittiğimizde telefona çağrı atmalar inanın balayına giderken o onu o onu çaldırdı çıldıracaktım,ben ise varış yapınca arıyorum ailemi.Ya o aşırı ya ben duygusuzum bilemedim. Eşim haftasonu tek başına bile çıksa muhakkak annesine ugrar ugradıgına bişey demiyorum ama alıp gezdirmeler biraz da sıkıntısı haftasonu arkadaslar ile dısarda gorusmuyor bir faaliyeti yok. Çalıştığım halde kıymetim yok o gelince oturuyor eve , ev işini küçümsüyor ne varki diye bakıyor olaya. Çok canım sıkılıyor bazen işten ayrılmayı düşünüyorum niye çalışıyorumki diyorum daha iyi arabaya binmesi için mi, çocuklar da rezil oluyor, bir yandan prim günüm dolmasına 4 yılım kaldı yazık diyorum bir daha çalışamam en azından prim gunum doluna kadar çalışayım sonra ayrılayım emeklilik yasını bekleyim diyorum. Offff offf . Kavga ettiğimiz zamanlar nefret ediyorum eşinden ve kinleniyorum ayrılacagım diyorum senden diyorum. Ama cocuklar için kotu olacak bilmiyorum aynı evde iki yabancı gibiyiz daha herseyi ayrıntılı yazamıyorum ama çok bunaldım herseyden onu biliyorum.....
Burada açılan bir çok forumu zaman zaman okurdum dertleşmek güzel şey, ben en yakınlarımla herşeyi paylaşamam ama çok yoruldum çareyi sizlerle paylaşmakta buldum.
Evliyim 2 çocugum var üniversite öğrenciliğimden beri çalışıyorum, cocuklardan biri 2.sınıfta diğeri 3 yaşında
sabahları annemlere bırakıyoruz büyük olanı onlar bindirip alıyorlar servisten, küçükle de evde ilgileniyorlar
sagolsun annem yemek yapınca ya orda yeriz ya da eve goturmem icin hazırlar cocukları da doyururur şanslıyım Kaynvalidemle aynı şehirdeyiz annem olmadıgında çocuklarla o ilgilenir. Benim sıkıntım eşimle. Aslında iyi biri kötü alışkanlığı yok çocuklarla ilgilenir ama bir beni anlamıyor
. Ataerkil bir yapısı var sürekli yüzün gülecek, çayını güleryüzle dolduracaksın, annesine sürekli gülümseyeceksin. vs vs. Suratım asık olursa direkt yüzü asılıyor mutsuz oluyor, 7/24 gülememki ya da maskeyle dolaşamamki. Konuşarak anlaşmaya çalışsak kesin kavgayla bitiyor sonu ve benim küsecegim yerde o küsüyor. çalıştığım halde evin bütün yükü ben de haftalık temizlikçi alsam bile sadece ortalık o gün silip süpürülmüş oluyor yetmiyor, eşimi düşüncesiz buluyorum bir haftasonumuz var biz annesini gormeye gitsek bile yalnız kalamıyor diye eve yatmaya davet ediyor o da güya ısrara dayanamayıp kabul ediyor . Aslında bana bir zararı yok ama sinir oldugum şey eşimin, annesini memnun etmek için aşırı çabaya girmesi beni rahatsız ediyor oğlu değilde kız gibi yanına oturup kadın gibi detaylı sohbet etmeleri canımı sıkıyor, benim ilgilenmeme fırsat bırakmıyor bile, evde biz yalnızken bile boyle mutlu değil sonra da ben yüzümü asmış oluyorum. İnanın kadın oldugum halde ben annemle bu kadar ilgilenmiyorum. Evlendik evleneli gezmeye cıktıgımızda yolumuz geregi mecbur annesinin evinin ordan gecerdik ve illaki tekmil verilecek, uğranılacak bunun için cok kavga ettik keyfimize limon sıkıyorsun diye. Gorustuklerinde yıllardır birbirlerini gormuyor gibi garip sarılmalar, uzunyola gittiğimizde telefona çağrı atmalar inanın balayına giderken o onu o onu çaldırdı çıldıracaktım,ben ise varış yapınca arıyorum ailemi.Ya o aşırı ya ben duygusuzum bilemedim. Eşim haftasonu tek başına bile çıksa muhakkak annesine ugrar ugradıgına bişey demiyorum ama alıp gezdirmeler biraz da sıkıntısı haftasonu arkadaslar ile dısarda gorusmuyor bir faaliyeti yok. Çalıştığım halde kıymetim yok o gelince oturuyor eve , ev işini küçümsüyor ne varki diye bakıyor olaya. Çok canım sıkılıyor bazen işten ayrılmayı düşünüyorum niye çalışıyorumki diyorum daha iyi arabaya binmesi için mi, çocuklar da rezil oluyor, bir yandan prim günüm dolmasına 4 yılım kaldı yazık diyorum bir daha çalışamam en azından prim gunum doluna kadar çalışayım sonra ayrılayım emeklilik yasını bekleyim diyorum. Offff offf . Kavga ettiğimiz zamanlar nefret ediyorum eşinden ve kinleniyorum ayrılacagım diyorum senden diyorum. Ama cocuklar için kotu olacak bilmiyorum aynı evde iki yabancı gibiyiz daha herseyi ayrıntılı yazamıyorum ama çok bunaldım herseyden onu biliyorum.....
