Merhaba, sabah psikolog seçimi ile ilgili konu açmışken açıkçası psikologa gitme sebebim olan konu ile ilgili de hem biraz dertleşmek hem de fikir almak istiyorum. Daha önce 1 psikiyatri deneyimim oldu, psikiyatr terapi almamı önerdi.
Daha önce benim derdime benzer biri daha konu açmıştı.Sorunum şu, 31 yaşındayım yaklaşık 19-20 yaşında beri hayatıma giren çoğu insanda ilişkimi batırmadan bitiremiyorum, oluruna bırakamıyorum hiçbir şeyi. İlişkiye karşımdaki kişiyi çok beğendiğim için başlamıyorum, biraz hoşlantı vardır, kriterlerim uyuyordur karşı tarafta ilgilidir bana karşı bu sebepten başlıyorum, ne zamaki karşı taraf ilgisini çekince kafamda milyonlarca soru oluşuyor? -acaba biri mi var, başkasını mı buldu? -bu cümleyi derken neyi kastetti -acaba soğudu mu benden -vs. sürekli bunları düşünerek kendime işkence ediyorum hayatı. Bunları düşünürken de beynim o kadar yorulur ki beden ağrısından daha yorucu. Telefona bakmaktan, mesaj beklemekten artık başıma ağrılar giriyor. Hiçbir şeyden keyif alamıyorum, aklım sadece bu sorunlarda oluyor. Sonrasında Bu böyle olmayacak diyip aniden ilişkiyi bitiriyorum ne zamanki karşı taraf ilişki bitince umursamayınca bu kez bende elde etme hırsı oluyor. bu kez tekrar barışmak için çabalıyorum. Tekrar başlıyorum tekrar saçpa sapan hareketlerle karşımdaki kişiyi bunaltıyorum. Bu döngü sürekli böyle devam ediyor. En son karşımdaki kişiyle de kendimi rezil edip bitirdim.(4-5 kez bitirip ben döndüm her seferinde) Karşımdaki kişi "ben anlamıyorum sen neden silemiyorsun" diyince çok üzüldüm ama hala elde etme çabası içerisine giriyorum.
Yukarıda anlattığım durumu 5-6 kişide yaşadım, dönüp baktığım zaman istisnasız hep aynı şeyleri yaşıyorum. Karşımdaki kişişer benden kaçarak uzaklaşıyor. Sorunun çoğu bende ama Onlarda da sorun yok değil, mesela en son görüştüğüm kişi para konusunda beni sömürmeye kalktı izin vermedim ama hala görüşmeyi de kesmedim, böyle saplantılı bi durum yaşıyorum. Burada anlattıklarım en basiti, bana bağıran insanın bile peşinden gittim öyle diyeyim
((
En son dün böyle hastalıklı bir ilişkiyi bitirdim, çok mutsuzum bitmiş olduğu için değil artık geri dönüş yapmayacağımı biliyorum ama ilerisi için korkuyorum. Bu kadar hatalar yapacaksam Hayatıma hiç kimseyi almamak en mantıklısı sanırım ama o da olmuyor.. Bu durumu sadece kız kardeşim çok az da annem biliyor, kız kardeşim sen kendine engel olamadıktan sonra kimse sana yardımcı olamaz, senin kendi çizgilerin olacak sen dur diyeceksin diyor.Şimdi artık kesin karar verdim, bi uzmanla görüşeceğim ama kardeşim öyle diyince içimde korku oluşuyor, ya psikolog da çözüm olmazsa, ya hayatımın sonuna kadar bu bu hastalıklı durumdan kurtulamazsam diye. Ben yaş aldıkça, olgunlaştıkça bu durum düzelir sanıyordum ama 21-22 yaşında nasıl davranıyorsam hala aynıyım hiçbir farkı yok davranışlarımın. Psikolog artık tek seçenek ama hala korkuyorum düzelmezsem diye...
Dipnot: duygusal ilişki dışında hayatımda hiçbir sorun yok, mesleğim var, kendimi geliştirmeye çalışan, spor, sinema, tiyatro, kitap vs sürekli aktif olmaya çalışan biritim gel görki öyle şeyler yapıyorum ki o okuduğum okul, kitaplar, yaptıklarım, ilişkinin başındaki normal davranışlarım sıfırlanıyor, hastalıklı uzak durulması gereken kişi olup çıkıyorum.
biraz uzun oldu kusura bakmayın ama 10 senenin özeti budur