Herkese merhaba arkadaşlar,
Ben kendimi bildim bileli kilolu biriydim.Küçükken annem çalıştığından dolayı bakıcım vardı ve onunda katkılarıyla baya tontiş tontiş bir çocukluk geçirdim.Her gün börekler,mantılar,makarnalar yiyince insan şişiyor dolayısıyla.Çocukken kilolu oldu mu hep göze sevimli geliriz,yanaklarımız mıncıklanır, aman ne tatlı çocuk denilir ama yaş büyümeye başlayınca işin rengi tam da o noktada değişir.Hepiniz bilirsiniz ki çocuklar acımasızdır aklına geleni pat diye derler.Kaç kere “şişko” diye çağırıldığı mı söylememe gerek yok herhalde.Hadi onlar bir şekilde kazık kadar insanlarımız zerre duygu belirtisi olmadan “az ye kızz”,”günde kaç ekmek yiyon” gibi densiz ve cahilce konuşmayalarıyla küçük yaşta bir çocuğu rencide etmeye bayılırlar.
Ömrüm kilo alıp vermekle geçti desem yeridir hep kiloluydum ama 7.sınıfta tartılıp 1.58 boya 82 kilo gelince işte orda bana bir şeyler dank etti.Ailevi problemlerden dolayı kendimi yemeğe vermiştim tabi onunda etkisi var.Her gün cipsler,kekler,kolalar,çikolatalar,gazozlar…Hiç abartısız nerdeyse haftada 5-6 gün koca paket cipsi indirirdim mideye.Sonrada tartı 82’yi gösterdi zaten.O yaz önce şeker mi var tarzı bir takım tahliller vs. yapıldı ama anlaşıldı ki turp gibiyim bu tosunluğum boğazımı tutamamdan ötürü geliyor.
Yeme alışkanlığımdan bahsedecek olursam tatlıya bayılırım!Hani öyle böyle değil anormal yani.Eğer sabah reçele banmazsam o kahvaltı boş yani tatmin olmam,doymam mümkün değil.Çikolata için ölürüm,dondurma vazgeçilmezim.Yazları koca bir kutu dondurmayı tek başıma yarıya indirdiğimi bilirim şu aile boyu olanları hem de.Sebze filan hiiiç sevmem,hiiç işim olmaz.Ekmek yemeden doyamıyorum maalesef.Bir parçada olsa illaki yemem gerek.Velhasıl ben de durumlar böyleyken kilo almak da kaçınılmaz oldu.
82’yi gördüğümün yazı kendi kendime diyete başladım o yaz tam 5 kilo verdim.Sonra sene içinde bazı sebeplerden ötürü annemden ayrı kaldım yemekleri babam yapıyordu sabah normal zeytin,peynir,yumurta,bir dilim ekmek yerdim öğlen yemek yemezdim meyve atıştırırdım genelde akşamda koca pilav,tavuk yerdim yine de yaklaşık bir sene de 82 kilodan 56 kiloya düştüm tamı tamına 26 kilo verdim üstelik sıfır egzersizle ve o sene lise sınavlarına hazırlanıyordum.Şuna inanıyorum ki kilo vermede psikoloji çok önemli.Kilo verdiğim sene arkadaşlarla aram çok iyiydi,ailevi problemlerimiz neredeyse yok denecek kadar azalmıştı ve ben mutluydum!Daha sonra liseyi kazanıp başka bir ile taşındık.Tabi küçük şehirden büyük şehire geçince bir afallama dönemi oluyor.Oradaki insanlara uyum sağlamak,alışmak çok zor.Kendimi yalnız hissemeye başlayınca da yemeye başladım.Bir de işin içine gönül işlerinden darbe de yemek girince yaklaşık 1-1,5 sene ruh gibi gezdim ve yedim.Anca yedim yani.12.sınıfta üniversite sınavlarına hazırlanırken de yaklaşık bir 10-12 kilo aldım.Yani gram vermedim ve 4 sene boyunca bir senede verdiğim tüm kiloları geri aldım.
Üniversiteye kilolu başlamayı kime sorsanız istemez.Cidden çok kötü bir durum.Bütün kızlar çöp gibi,çoğu sıfır beden(püüü size!) aralarında bir dombili ben.O yazda biraz boğazımı tutarak vs. yaklaşık bir 5 kilo verip üniversiteye başladım.1 sene içinde biraz alıp biraz vererek başladığım kiloyla seneyi kapattım.Tabi o arada bir de sevgili yaptım.Şimdi onda da göbek filan var ama insan sevgilisi olunca kendini daha çok diken üstünden hissediyor.Bir kere özgüven denen şey yok yani sıfır.Kendini saklamak ister gibi bir psikolojiye giriyor insan.Arkadaşlarıyla tanışmak istemiyorum misal şu an.Hep geri planda kalmak istiyorum ve tabiki onun yanında duba gibi durmaktansa zayıf,narin bir görüntüm olsun istiyorum.Kesin kararımı verdim zamanında bir sene de hem sınava çalışıp hem 26 kilo vermiş kızsın sen dedim gazımı aldım araştırmalarımı yaptım diyete başladım.
Benim kilolarla mücadelem de böyle işte.Umarım kilolarımızdan,bıngıl bıngıl yağlarımızdan kurturulur fıstık gibi oluruz İNANIRSAK OLUR BENCE! :)
Kilo: 69(Tartılma 12 Ağustos)
Boy: 1.58
Hedef(Okul açılana kadar ): 65
Asıl hedef : 51 kilo
Ben kendimi bildim bileli kilolu biriydim.Küçükken annem çalıştığından dolayı bakıcım vardı ve onunda katkılarıyla baya tontiş tontiş bir çocukluk geçirdim.Her gün börekler,mantılar,makarnalar yiyince insan şişiyor dolayısıyla.Çocukken kilolu oldu mu hep göze sevimli geliriz,yanaklarımız mıncıklanır, aman ne tatlı çocuk denilir ama yaş büyümeye başlayınca işin rengi tam da o noktada değişir.Hepiniz bilirsiniz ki çocuklar acımasızdır aklına geleni pat diye derler.Kaç kere “şişko” diye çağırıldığı mı söylememe gerek yok herhalde.Hadi onlar bir şekilde kazık kadar insanlarımız zerre duygu belirtisi olmadan “az ye kızz”,”günde kaç ekmek yiyon” gibi densiz ve cahilce konuşmayalarıyla küçük yaşta bir çocuğu rencide etmeye bayılırlar.
Ömrüm kilo alıp vermekle geçti desem yeridir hep kiloluydum ama 7.sınıfta tartılıp 1.58 boya 82 kilo gelince işte orda bana bir şeyler dank etti.Ailevi problemlerden dolayı kendimi yemeğe vermiştim tabi onunda etkisi var.Her gün cipsler,kekler,kolalar,çikolatalar,gazozlar…Hiç abartısız nerdeyse haftada 5-6 gün koca paket cipsi indirirdim mideye.Sonrada tartı 82’yi gösterdi zaten.O yaz önce şeker mi var tarzı bir takım tahliller vs. yapıldı ama anlaşıldı ki turp gibiyim bu tosunluğum boğazımı tutamamdan ötürü geliyor.
Yeme alışkanlığımdan bahsedecek olursam tatlıya bayılırım!Hani öyle böyle değil anormal yani.Eğer sabah reçele banmazsam o kahvaltı boş yani tatmin olmam,doymam mümkün değil.Çikolata için ölürüm,dondurma vazgeçilmezim.Yazları koca bir kutu dondurmayı tek başıma yarıya indirdiğimi bilirim şu aile boyu olanları hem de.Sebze filan hiiiç sevmem,hiiç işim olmaz.Ekmek yemeden doyamıyorum maalesef.Bir parçada olsa illaki yemem gerek.Velhasıl ben de durumlar böyleyken kilo almak da kaçınılmaz oldu.
82’yi gördüğümün yazı kendi kendime diyete başladım o yaz tam 5 kilo verdim.Sonra sene içinde bazı sebeplerden ötürü annemden ayrı kaldım yemekleri babam yapıyordu sabah normal zeytin,peynir,yumurta,bir dilim ekmek yerdim öğlen yemek yemezdim meyve atıştırırdım genelde akşamda koca pilav,tavuk yerdim yine de yaklaşık bir sene de 82 kilodan 56 kiloya düştüm tamı tamına 26 kilo verdim üstelik sıfır egzersizle ve o sene lise sınavlarına hazırlanıyordum.Şuna inanıyorum ki kilo vermede psikoloji çok önemli.Kilo verdiğim sene arkadaşlarla aram çok iyiydi,ailevi problemlerimiz neredeyse yok denecek kadar azalmıştı ve ben mutluydum!Daha sonra liseyi kazanıp başka bir ile taşındık.Tabi küçük şehirden büyük şehire geçince bir afallama dönemi oluyor.Oradaki insanlara uyum sağlamak,alışmak çok zor.Kendimi yalnız hissemeye başlayınca da yemeye başladım.Bir de işin içine gönül işlerinden darbe de yemek girince yaklaşık 1-1,5 sene ruh gibi gezdim ve yedim.Anca yedim yani.12.sınıfta üniversite sınavlarına hazırlanırken de yaklaşık bir 10-12 kilo aldım.Yani gram vermedim ve 4 sene boyunca bir senede verdiğim tüm kiloları geri aldım.
Üniversiteye kilolu başlamayı kime sorsanız istemez.Cidden çok kötü bir durum.Bütün kızlar çöp gibi,çoğu sıfır beden(püüü size!) aralarında bir dombili ben.O yazda biraz boğazımı tutarak vs. yaklaşık bir 5 kilo verip üniversiteye başladım.1 sene içinde biraz alıp biraz vererek başladığım kiloyla seneyi kapattım.Tabi o arada bir de sevgili yaptım.Şimdi onda da göbek filan var ama insan sevgilisi olunca kendini daha çok diken üstünden hissediyor.Bir kere özgüven denen şey yok yani sıfır.Kendini saklamak ister gibi bir psikolojiye giriyor insan.Arkadaşlarıyla tanışmak istemiyorum misal şu an.Hep geri planda kalmak istiyorum ve tabiki onun yanında duba gibi durmaktansa zayıf,narin bir görüntüm olsun istiyorum.Kesin kararımı verdim zamanında bir sene de hem sınava çalışıp hem 26 kilo vermiş kızsın sen dedim gazımı aldım araştırmalarımı yaptım diyete başladım.
Benim kilolarla mücadelem de böyle işte.Umarım kilolarımızdan,bıngıl bıngıl yağlarımızdan kurturulur fıstık gibi oluruz İNANIRSAK OLUR BENCE! :)
Kilo: 69(Tartılma 12 Ağustos)
Boy: 1.58
Hedef(Okul açılana kadar ): 65
Asıl hedef : 51 kilo
