Daha 9 aylık bebekle boşanma durumları

6yıllık evliyiz.eşimle dünyalarımız,karakterlerimiz tamamen farklı.ben oturaklı biriyimdir o ise tamamen hiperaktif.hiçbir huyumuz benzemez.zevklerimiz tamamen zıttır ama sevdik birbirimizi ve evlendik işte.o motoruyla gezmeyi sever ben motorun yanından bile geçmem.evlendiğimizde cicm aylarından sonra başladık kavgalara.ayın 1o günü iyiysek 20 günü küs kaldık kavga ettik.eşim olmuyor boşanalım dedi.sebep: ortada görünen bişey yok ama vay surat astın vay bana gülmedin vay ben sana lafımı geçiremiyom çok dik başlısın çok inatsın.bense eve geç geldin çok geziyorsun benimle ilgilenmiyorsun.derkeeen çocuk oldu ve biz daha da birbirimize girdik.sürekli suratımız asık evde iki yabancı birbirine düşmam iki kişi gibiydik.bu kavgalar ikmizi de tüketti.eşim yine boşanmak istiyorumla karşıma geldi iyi defol git ozaman dedim.1hafta evi terketti ailesinin sayesinde geri geldi barıştık.derken yine kavgalr yazın 1ay terkedip gittim.boşanmaya karar verdik.
terapiste gittim tek başıma bana şunu sordu:Ne istiyorsun?Kocanı seviyor ve bu evliliği kurtarmak mı istiyorsun?Evet dedim.Tamam o zaman dedi.birlaç seans tek başıma benle konuştu.onunda gelmesini istedi ve taktikler verdi oda ikna oldu ve gelgi.yani ikinizi beraber almaz terapist önce senle konuşur.sonra onunla tek başına birkaç seans bitirmel üzereyken seansları biryada iki kez beraber alır yani sizi iyice tanımadan bir arya getirmez.iyikide gitmişiz ikimizinde psikolojisi düzeldi rahatladık.sonuç mu:
aramızdaki sevgi bitmediğinden ayrılmadık.ayrılamadık ki bunu ikmizde güya çook istiyorduk.terapistin söylediği şuydu:aldatma .dayak ,cinsel istismar olmadan evliliğin bitmesine gerek yok.senin kocan iyi bir adam ama den kraliçesi olmak istiyorsan onu evinin kralı yapmalısın erkek bunu ister.
bir ay ayrı kaldım ondan yazın.konuşmak kolay ama ayrılacam demekle olmuyor.iş ciddiye bindi mi dünyanın kaç bucak olduğunu görüyorsun hele deayrı kalıncaçsevgi bitmemişse üzülen sen olursun.oda sevmeseydi çocuk falan dinlemezdi emin ol.konuşmak kolay ama iş yapmaya gelince öyle olmuyor.ben yaşadım.
 
tek çözüm şu:Birbirinizin alanlarına girmeyin ve değiştiremeyeceğiniz huyları kabul edin.bunu ilk başata yapmak kolay olmuyor ama terapistin dediği gibi biraz ayrı kalınca dünyanın kaç bucak olduğunu görürsünüz dedi öyle de oldu.biz gördükki birbirimizden nefret etiiğimizi sanırken bu kavgalarla ve ben haklıyım mücadelesiyle sevgimizin üzerini örtmüşüz, aramızdaki aşkın üzerini kapamışız.sevmiyorum diyorduk hatta nefret ediyorum ama ayrı kalıp sinirler yatışınca gördük ki öyle değil.diyeceğim o ki sen yardım al ona da faydan olur.sen adım at zaten uzman seni yönlendirecek.
ayrılık hiçte kolay değil ben eğitimciyim sosyal statüm de iyi ama bir erkeğin gururunu okşamak için eğer onu seviyorsan malasef istemesen de onu pohpohlayacaksın ki oda seni el üstünde tutsun bunun baaşka yolu yooook
 
biraz uzun oldu kusura bakma ama belki bir yardımım olur çabasındayım.çünkü aynı şeyleri yaşadım benin gibi biraz baskın karakterliysen olaylarık kontrol etmeyi yönlendirmeyi seviyorsan işine iyi ve başarılıysan bir erkeğin hükmetmesini seni ezmesini kabullne miyorsun ama maalesef mutluluğun için bazı ödünler vermek zorundayız bunu onun için değil kendimiz ve çocuğumuz için yapıyoruz ama bu onunher dediğini yapamak değil tabi sedece biraz onu pohpohlamak.çünkü erkekler çocuk gibiler sen en iyisisin dedin mi ipler senin elinde oluyor
 
aslında benim merak ettiğim bekar anneler neler yaşıyor ne gibi süreçlerden geçtiler ?

onları merak ediyorum..ona göre karar alıcam çünkü. Kimse yok mu burada çocuğu ile boşanan ?

boşanmadım ama boşanma sürecindeyim. öncelikle boşanma durumunda hiç kimse kim haklı kim haksız bakmaz. kadın olarak maalesef hep tepki alırsın. ailenle bile her şeyi konusamazsın. ne kadar onu sevmiyorum desen de onu cok ararsın ve deli gibi özlersin okadar yasanmıslık var silmek cok güç.
bebeğin ne kadar kücük olursa olsun o da onlar benim ilk ayrı yasadıgımız dönemlerde geceleri aglayarak uyanıyordu baba diye sayıklıyordu. onu sakinlestirip uyutup ben sabaha kadar aglıyordum. cocugun her seyi tekrar etmeye basladıgı bir döneme gelince baba baba diye tekrar edecek sen babana seslenirken bile ve babası yanında olmayacak sen dedesi demeye alısacaksın farkında olmadan...
hatta kendi babanlardan destek alıyorsan, düsünmeye baslayacaksın evladım ileride Allah korusun böyle problemler yasasa kime gidecek diye?
ama eger evdeki problemler senin psikolojini bozuyorsa yani evladın annesini kaybedecekse, evladının yanında siz kavga ederken cocuk aglamaya baslamıssa ne olursa olsun evladını düsün.
YANİ ÖNEMLİ OLAN TEK SEY COCUGUN YOKSA KARAR VERİLDİKTEN SONRA BİR SEKİLDE AYAKTA KALIRSIN.
AMA ÖFKEYLE KALKIP ZARARLA DA OTURMA BÜTÜN ÇÖZÜM YOLLARINI DENE...
 
merhaba,

şu terapist meselesini ben de düşündüm. eşim kötü biri değil elbette , sadece asabi ve herşeye negatif bakan sürekli eleştirme gereği duyan biri. benim tam zıttım. ben de evlenmeden önce fazlasıyla laylaylom olan gezmeyi seven, negatiflikten uzak yaşamak isteyen, son derece pozitif biriyim. benim de kusurum eşimi idare etmeyi bilmemek, bu tip oyunları yapamamak. birçok kadın bu oyunları bilir ve yapar mesela o anda susar ama sonra öyle bir burnundan getirir ki adam bir daha aynı şeyi yapmaz. işte bu tip kurnazlıkları yapamıyorum fazlasıyla doğal olunca yani o an tepkimi belli edince olay sarpa sarıyor.

bu arada eşime karşı en başlarda oldukça alttan aldım belki o nedenle şu an bunu yapmıyorum. sonuç eşimin daha da çirkefleşmesi ile sonuçlandı. ben alttan aldıkça o durulmadı, düşündü haaa demek alttan aldığına göre ben haklıyım diye düşündü ve alttan aldığım durumlarda normalde 1 günde barışıyorsa, uzattıkça uzattı 5 günde barıştı. anlatabildim mi ne demek istediğimi ?

ben çok huyuna suyuna gitmeye çalıştım hatta kendi kendime karar verdim, sakın ola alltan almayacaksın çabuk barışmayacaksın diye.

çocuk olmadan önce bana hep senin en çok hemen barışmanı seviyorum uzatmıyorsun derdi. düşündüm belki de o yüzden bu hale geldik. fazlasıyla iyi niyetli davrandım. biz kadınların hatası burda işte. burnundan iyice bir getireceksin ki bir daha yapmasın korksun.

sonra ben de hemen barışmama kararı aldım. çünkü o zaman yine yapıyordu aynı şeyi. eskiden kaç kez bavulları toplayıp gitmeye kalkıştı ( bunlar kesinlikle oyundu ) ben de engelledim. şimdi düşündükçe kendime kızıyorum. bırak zaten gidemeyecek ne diye engelliyorsun. sadece seni deniyor.

bunu artık alışkanlık haline getirmişti her kavgada bavullar aşağıya.

şimdi de okuduğu kitaplardan dolayı tam özgürlükçü oldu. ben de karışınca sorun oluyor tabi.

bu arada terapist sormuş ya ne istiyorsun diye, kim boşanmak ister ki. zaten oraya yuvanı kurtarmaya gidiyorsun. çok mantıklı bir soru değil. boşanmak istesen mahkemeye gidersin. herneyse, eşim terapisti filan da takacağını sanmıyorum öyle bir yapısı var.
 

evet malesef öyle. bazen kavgalıysak tv karşısında oturuyorsak ve kumanda bendeyse onun seveceği kanalları açıyorum ki sakinlesin neşesi yerine gelsin. çünkü neşesi yerine gelince kavgayı da uzatmıyor.

bu forumlar nerde ben bulamadım bu arada.
 
beni en çok çıkmaza sokan konu tamam ben alttan alayım şirinlik yapayım aramız düzelsin bu çk klasik bir düşünce.

bu şekilde davrandığımda bir dahaki kavga daha kısa sürede meydana geliyor

yani iyi davranınca işler daha kötüleşiyor ne yapmalıyım ? hem kendi hakkımı savunmalı hem de ona bunu göstermeliyim.
 
canım sen çalışıyorun,eşin çalışıyor.bir de bebek var.bu kadar birbirinizi irdeliyecek zamanı ve enerjiyi nereden buluyorsunuz.biraz oluruna mı bıraksan acaba?
benim eşimde huysuz biri hemen parlayabilecek,siniri burnunda bir insan.ama ben artık yaptıklarına gülüyorum.kızmaları bağırmaları bana salakça geliyor ve etki etmiyor.eskiden niye bu kadar ciddiye alırmışım bunu diye kendime kızıyorum.inan ben takmayınca hemen unutuyorum kin de olmuyor.hal böyle olunca o olay unutlup gidiyor.ben alıştım yani,hatta eğlence kaynağım oldu çıkardığı huzursuzluklar.ben sakin bir ailede büyüdüğüm için böyle durumlar bana çok fena geliyordu üzüyordu hatta yıpratıyordu.ama şimdi anladım ki eşim de böyle yetişmiş çingene gibi şurda kavga burda öpüşüp koklaşma.e ben de ona uydum balık hafızalıyım artık.
 

canım benim gittiğim yer bir merkezdi pek çok uzman çalışıyor orada ben psikoloğa gitmiştim adamın amerikeda yaptığ yan uzmanlık dalı evlilik ve koul öncesi çocukların durumu idi.o yüzden adam bana neden geldin demedi ama o anlama gelen sorularından ben bunu anladım.yani benden ne istiyorsun anlamında bı evliliği bitirecem bana yardım et destek ol nu yoksa kocamı seviyorum ama nasıl düzeltirim bu evlilği mi diyorsun demek istedi
 
benim eşimde her kavgadan sonra valiz toplardı yeri de hazırdı annesinin evi.hatta bir kere gitti 10 gün gelmedi.senin gibi ben çağırdım geldi.bende çok alttan aldım ama yazın 1 ay terkedipte hiç taviz vermeyince dünyanın kaç bucak olduğunu gördü.tabiki ders vereceksin ama boşanarak ders verilmez.yaptığın blöf sana geri dönüyor inan bana.biz direkten döndük.
 
Nişanlıykende mi huysuzdu ? Sizce aşk mı önemli anlaşmak mı?
 

ay çnk güldüm böyle erkeklerde mi var?
 
Şu kk sitesinde bana çok kızan olsada inanın şu erkek çocuklarınızı iyi yetiştiremiyorsunuz! Bütün sorunlar onlardan meydana geliyor ilk başta meslekleri,sonra karekterleri nanay
 
valla mesleğinden gayet memnunum herkesin kusurları vardır önemli olan o kusurları en aza indirgeyip beraber yaşamayı öğrenebilmek siz çok iyi yetiştirmişsiniz galiba
 
valla mesleğinden gayet memnunum herkesin kusurları vardır önemli olan o kusurları en aza indirgeyip beraber yaşamayı öğrenebilmek siz çok iyi yetiştirmişsiniz galiba
kocamı anası tabi adamı bol bol sömürdüler amanda ne iyi yetiştirme
 
9 aylık bebek boşanmanızdan etkilenmez.
Eğer boşanacaksanız ne kadar erken davranırsanız o kadar iyi.
Çünkü çocuk kendini bildiğinde zaten "boşanmış olan" bir anne-babaya sahip olur.
Anne-babayı aynı evde görüp, bu düzene alışıp, sonra baba evi terk edince, ebeveynlerindne birini kaybetmiş kabul ediyor çocuk kendini.

Ancak şu bir gerçek. Her yaşta çocuk anne-baba kavgasından etkilenir. Yaşı ne kadar büyükse, konuyu ne kadar iyi algılıyorsa, bu etkinin şiddeti o denli büyük olur.

Bu yazdıklarım boşanma sürecindeyken ablamın ve kızının psikologunun söylediklerinden aklımda kalanlar. Ve ayrıca Nilüfer Kas diye bir yazar var, kendisi bekar anne aynı zamanda. Yazılarına göz atın. Başanmış bir ailenin çocuğu, illaki anne-babadan ayrı kalmak zorunda değil, çok doyurucu ilişkiler kurmasını sağlayabilirsiniz babasıyla.

"Boşanırsam ömür boyu çalışmam gerekir" demişsiniz. Peki diyelim boşanmadınız. Her saniye boşanma riski ile yaşayacaksınız ve bu durumda işi bırakma lüksünüz olacak mı. Hayır, gene olmayacak. Kaldı ki zaten boşanırsanız, eşiniz belli bir nafaka ödemek zorunda.

Tabi tüm bunlar, boşanmanızı destekliyorum anlamında değil. Mümkünse çözümlemeye çaba göstermelisiniz, karşılıklı bir çaba elbette. Biz olayı sizin cephenizden dinledik, eşinizin de sıkıntıları vardır. Her ikinizi de dinleyecek bir aile terapistine gitmeden boşanma yolunu seçmezdim ben olsam.
 
benim bebişimin 2. haftasından beri ayrıyız nerdeyse babasını tanımıyo bile diyebilirim en fazla bu süre içinde 4 kere filan görmüştür. düşünüyorum çocuk için yürütsem hem kendim yıpranırım hem çocuk mutlu bi ailede büyümediği için hayata kızgın olur, tek başıma büyütüp mutluluğumu sadece oğluma versem eminim daha iyi daha mutlu bi çocukluk geçirip daha karakterli biri olur. ondan çocğun için üzülme. keşke daha erken olsaydı dememek için bi an önce iyice kararını verip harekete geç. eğer tamamen bitirdiysen aklında bebeğin için üzülme. onun aileden önce huzurlu bi yuvaya ihtiyacı var
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…