Merhaba öncelikle rica ederim konumu okurken önyargılı olmayın “ayy sen zaten eziksin yine kendini ezdirirsin” tarzında laflarla gelecekseniz yazacaksanız gelmeyin okumayın geçin
Evet birçok konuda kendimi hem aileme hem eş ailesine ezdirmiş olabilirim ama son mevzularımızda artık söylemem gereken ne varsa söylüyorum kaybetme pahasına..
(Zaten sanırım kaybetme korkumdan söylemiyordum çoğu şeyi)
Misal en son bebeğim hasta diye bi yakınımızı ziyarete gidemedim (ilk gün gidemedim) benim gitmem gerektiğini söylemek için benden tam 10 yaş küçük kardeşim aradı ve emrivaki bir tonla “nasıl hala gitmedin derhal git çoluk çocuğun hasta ne demek” dedi bağırdım çağırdım bana akıl vermeyin yeter dedim vs
neyse asıl konum şu anneme defalarca söylememe rağmen (annem dedikoduyu sever iletir illa onlara) yeğenlerimin (4 tane illa biri gelecek) üniversite için bulunduğum şehri tercih edeceğini söyledi
Herkes istediği yeri tercih etsin beni alakadar etmez tabii ki ama kimse bana çocuğunun sorumluluğunu vermesin dedim “ayıp öyle söylenir mi “ diyor bizzat ablalarımdan duymadım duyarsam onları ararım ama henüz duymadım.
İstememe nedenim şu yurt çıkana kadar bende kalacak kazanacak kişi ve tüm sorumluluk bana yüklenecek nerden biliyorum çünkü aptal kafam daha önce deneyimledi
Kız kardeşim burda kazandı yerleşti 2 ay bende kaldı yaklaşık,geldiği ilk hafta annem babam arayıp “kıza bişey olursa sorumluluk senin haberin olsun” dedi o aralarda
tüp bebek tedavisi görüyordum, stresten sıkıntıdan tutmadığına eminim ama ispatlayamam o zamanda anneme “ ne alakası var benim çocuğum bile evden çıkıp gittikten sonra ne yapar ne eder ne bileyim takip edemem” dedim demesine ama bazen diyorumki o anda söylemem gereken “gelin kızınızı alın” dı ama işte şimdiki aklım yoktu o zaman
Kardeşime Sadece bir kere eve gelirken 1 ekmek al ben unuttum ekmek azmış sana yetmez dedim (ben yemiştim) bunu anneme iletti hemen,annem beni aradı bunun kavgasını yaptı “öğrenci kızdan ekmek istemiştin ayıp sana” dedi hep yapmış olsaydım evet ama 1 kerelik bişeydi ki kızkardeşim cafelerden çıkmayan biriydi yani gayet de 1 ekmek parası vardı olmayacağını bilsem söylemezdim bir kerelik bile olsa istemezdim..
Sonra yurt çıktı gitti yurda annem her iki güne bir beni arayıp taciz ediyordu” kardeşini eve davet et gelsin sende güzel yemek yesin” diyordu açıkçası haftanın 6 günü çalışıyordum hem tüp bebek tedavisi görüyorum (ağır yemeklerle uğraşacak kadar kafam rahat değildi) hem şehir o kadar büyük ki eve gelince öyle ağır yemekler yapacak kadar takatim olmuyordu neyse her defasında usanmadan bu konuda beni arayıp azarlar tarzda taciz ediyordu( arada çağırdım ama onun istediği sıklıkta aramadım ki kardeş eve davet mı edilir insan ablasını özler gider diyordum buna da kızıyordu) 4 yıl boyunca davet ettiğim günler dışında asla gelmedi.
En çıldırdığım olay da şu oldu tam o aralar sokağa çıkma yasağı oldu (iş için benim çıktığım anlar oluyordu) annemler beni arayıp “kocanla kardeşin aynı anda evde bulunmasın kocan evde kalmasın annesine gitsin” dediler
Bu tarzda birçok şey söylendi ima edildi çok üzdüler beni o yüzden net bi şekilde annem bana gelince (2ay önce) söyledim bu sebeplerden dolayı asla kimseyi 1 günlüğüne bile evimde istemiyorum dedim normal şartlarda annem iletir ama Bnce bunu iletmeyecek ablamlar da tercih döneminde beni arayıp sormadan burayı yazacak adım kadar eminim onları tanıyorum (bedavacılık varken neden paralı yurt tutsunlarki)
Siz olsanız ne yapardınız ?
O dönemde ararlarsa zaten söylerim ama emrivaki yapıp direkt geleceklerine eminim çıkıp geldiler ne yaparım diye düşünüyorum evet
normal insanlar olsalar vallahi başımla beraber ama bu kadar şey yaşatan insanlara daha fazla tahammül etmek istemiyorum
yapabilirsiniz, inanıyorum ben size, daha da iyisini yapabilirsiniz kesinlikle. Hatta onlarla iletisiminizi bile sinirlandirabilir, zamanla kesebilirsiniz de, var o ışık, devam edin
gidersem çok üzüleceğim onu biliyorum. (zaman zaman delirme noktasına gelince evi satışa koyduğum oldu sonra yine aman onlar yüzünden gitmem deyip vazgeçiyorum) 
daha yeni kiraya verdiler.
oh içimizin yağları eridi aman gelmesinler kapınızın önünden bile geçmesinler. Kırk yıl sırtınızda taşırsınız bir kere indirseniz böyle cevap alırsınız işte. Nankör insanlar
