Bir arkadaşımla aylardır konuşmadığımız , ikimizin de sorun yaşadığı biri vardı. Kendisinin ve çevresindekilerin sinsi insanlar olduğu konusunda hemfikirdik. Ve hem bana hem de bahse konu arkadaşıma zararı dokunan biriydi. Bizim bu duruma tavrımız netti, yani ben öyle sanıyormuşum.
Ve bir gün, bu konudaki net fikrini bildiğim arkadaşım bildiğiniz davranış değiştirdi. Hiçbir şey olmamış gibi bu arkadaşla yakınlaşmaya başladı. Ben de onun bu davranış değişikliğinin beni incittiğini ve bana göre yanlış bir durum olduğunu söyledim. Çünkü dün gibi hatırlıyorum yani o söylenenlerden sonra ben gidip o insanın yüzüne bakamam, karakterime ters, kendime saygımı kaybedebileceğim bir durum. Ama sanırım onun için değilmiş. Günlerce karşılaşmadık, karşılaşsakta eskisi gibi samimiyetimiz yoktu, olmasındı zaten de.
Bugün de vebalıymışım gibi yanımdan beni esgeçmesiyle duramayıp mesaj atmam bir oldu. İçimdeki her şeyi döktüm. Onun bana yaptığı gibi suçlarcasına ithamlarda bulunmayarak, cümleleri yumuşatmaya çalışarak yazdım. E illa ki aynı derecede kalmıyor olay, yükseldik alçaldık derken beni kesinlikle anlamadığı ve laflarımı çarpıttığı kanısına vararak bir süre görüşmemek gerektiği sonucuna vardık.
Ben onun kendince haklılığını bile düşündüğüm halde o katiyyen beni düşünmeyip kendininin %100 haklı olduğunu öne sürdü. Bir de kendi arkadaş grubu olduğu için bana ihtiyaç duymadığından olsa gerek kolayca kestirip atabildi. Kım bilir orda da ne muhabbetler dönecek, yani ben haklıyken haksız konuma düştüm zannımca.
Anlamıyorum arkadaşlar, ben nerede nasıl bir yanlış yapıyorum. Şuan yaşadığım duygular beni hiç iyi hissettirmiyor.
Başkasının arkasından konuşan sizin de arkanızdan konuşur lafı %100 doğru mu? Herkes her şey yapar mı gerçekten, hayret verici.
Ve bir gün, bu konudaki net fikrini bildiğim arkadaşım bildiğiniz davranış değiştirdi. Hiçbir şey olmamış gibi bu arkadaşla yakınlaşmaya başladı. Ben de onun bu davranış değişikliğinin beni incittiğini ve bana göre yanlış bir durum olduğunu söyledim. Çünkü dün gibi hatırlıyorum yani o söylenenlerden sonra ben gidip o insanın yüzüne bakamam, karakterime ters, kendime saygımı kaybedebileceğim bir durum. Ama sanırım onun için değilmiş. Günlerce karşılaşmadık, karşılaşsakta eskisi gibi samimiyetimiz yoktu, olmasındı zaten de.
Bugün de vebalıymışım gibi yanımdan beni esgeçmesiyle duramayıp mesaj atmam bir oldu. İçimdeki her şeyi döktüm. Onun bana yaptığı gibi suçlarcasına ithamlarda bulunmayarak, cümleleri yumuşatmaya çalışarak yazdım. E illa ki aynı derecede kalmıyor olay, yükseldik alçaldık derken beni kesinlikle anlamadığı ve laflarımı çarpıttığı kanısına vararak bir süre görüşmemek gerektiği sonucuna vardık.
Ben onun kendince haklılığını bile düşündüğüm halde o katiyyen beni düşünmeyip kendininin %100 haklı olduğunu öne sürdü. Bir de kendi arkadaş grubu olduğu için bana ihtiyaç duymadığından olsa gerek kolayca kestirip atabildi. Kım bilir orda da ne muhabbetler dönecek, yani ben haklıyken haksız konuma düştüm zannımca.
Anlamıyorum arkadaşlar, ben nerede nasıl bir yanlış yapıyorum. Şuan yaşadığım duygular beni hiç iyi hissettirmiyor.
Başkasının arkasından konuşan sizin de arkanızdan konuşur lafı %100 doğru mu? Herkes her şey yapar mı gerçekten, hayret verici.
( 
) uzak dur yillarin dostu bile olsaniz 2 arkadas vakit geciriyorsaniz giybetten kayananizdan dusmaninizdan vs konusacak paylasacak daha cok seyiniz olmali mesafeni koru
