Eskiden ben de böyle hissederdim. Sonra uzun süre bunun derdine düsmüstüm. Neden yalnizim, nedenönemsenmiyorum, neden kazik yiyorum, neden hak etmedigim halde hep yaptigimin aksini yasatiyorlar bana diye..
Hep özenli davranmistim, hep insanlari düsünerek hareket ettim, duygulari incitmeden hoc vakit gecirmelerini sagladim falan filan..
Ama sonuc söyledigim gibi oldu hep.
Simdi nedense hic bunlari düsünmüyorum. Hatta artik ben mesafe koymek istiyorum arama. Birden bir degisme oldu bende. Dua ettim ama hep bu durum benim kalbimi kirdigi icin. Birden degistim. Ben sallamiyorum. Yalniz olsam da kimseyle konusmak gelmiyor icimden. kendime daha da bir saygi duymaya basladim. Umursamiyorum. Yanimda olmak isteyene kapim acik. sormayani sormam. Merak etmem. Beni merak etmeleri de umurumda olmaz.
Bu sürec zorlamisti beni ama sonunda ben de oldum, pistim diyebiliyorum. Size de bir degisim sart galiba.