orta okul hayatımın başında oldukça sessiz biriydim. evde sorunlar git gide büyüyene kadar. sonrasında nefes almak için sanırım deliye vurmaya başlamıştım. bu bir nevi nasıl desem iş gibiydi ya da oyun gibiydi benim için. deliyi oynamak iyiydi, güzeldi, en azından içimde fırtınalar kopsa da yüzümde aynaya baktığımda gülümseme görmek, ya da yaptığım esprilerle etrafımdakileri güldürerek evde hasret kaldığım gülen yüzleri görmek o genç ve mutsuz ruhuma ilaç gibi geliyordu...
unutuyordum kısa bir süre için de olsa, en azından okulda, serviste... ama tabii eve geldiğimde gergin ortam yine kabuğuma sokuyordu beni.
çocukluğumdan beri maalesef umursamaz bir insan olamadım. keşke olabilseymişim derim sık sık. bu hayat o kadar yıpratmazdı, yorgun değil enerjik savaşçı olurdum hala.delikafadulden
ama şimdi de devam ederim, sabrımın taşacağını anladığımda biraz deliye vurmaya çalışırım yoksa savaşa girebilirim. en azından hayatla, ya da sabrımı zorlayanlarla dalga geçmek yani işi dalgaya vurmak az da olsa rahatlatabiliyor.lülülülülülü
Ahhh bir yapabilsem...benneyaptımki
Eskiden olduğu gibi acılarıma gülebilsem kahkahalarla..
Deli dediklerinde kabul etmesem,yine şımarsam..
kendine zaman tanı lalişim, lütfen acele etme, kendine kızma, neden hala böyleyim diye. bizler kalp taşıyoruz, nasıl bir anda hiçbir şey olmamış gibi olalım ki, yüreklerimiz parçalandığında. sabır lalişim sabır, olaylar nasıl gelişirse gelişsin, bir süre sonra buradan beraber konuşacağız yine, diyeceğiz, ne günlerdi dimi, hiç geçmeyecek sanmıştım diyeceksin sen de Şeniz
Aman be Laalem eskiden olanlar acimiydi dertmiydi simdikilerin yaninda:çok üzgünüm:
Eskiden kafama taktigim seylere simdi gülüyorum, belki bir umut ya iste, simdiki taktiklarimizada ilerde gülecez ne dersin?:1hug:
çok haklısın gülsüm sultan, insan o anda yaşadığı acıları dünyanın en büyük derdi, sorunu sanıyor. daha sonra başına daha acı bir şey gelene kadar. en acısı da, genellikle sağlıkla ilgili sorunlar :mymeka: kafamıza dank ettiriyor. elimizde değil maalesef ama sanırım her şeyin biz insanlar için olduğunu ve daha zor durumda olanları düşünmek insanı ayakta tutabiliyor o anda. ama o anda beynimize, kalbimize söz geçiremiyoruz ki, değil mi?:1no2: