9 aylık bi bebeğim var hastaneden çıktığım günden beri tek başıma ben bakıyorum..annem k.v eşim kimseyle değil.. 3 yıla yakında evliyim k.v ile gündüzleri sen bana gel ben sana gidiyim diye bi muhabbetimiz olmadı o istemedi hep bi resmiyet koydu aramıza yan yana binalarda oturmamıza rağmen başım sıkışsa ona gidemem eşim arar annesini akşam size çaya gelicez der gideriz haftada 1 gün tabi herkes oh ne güzel diyebilir bu duruma ama kalabalık bi ailede büyüyen biri olarak sıcak kanlı biri olarak ilk evlendiğimde çok garip geliyordu bana neyse alıştım onların resmiyetine bende amAAA herşey çocuk olana kadarmış bi dengesizliktir gidiyor bebek doğdu eve geldi ilk günden yemek yapmaya başladım kolikdi yavrum tek başıma gece 1 lere kadar kucağımda salladım ama ne oldu k.v ile beraber bi ortama girsek sanki ortak büyütmüşüz gibi konuşuyor bana diyorki feyzaya kısa kelimeleri öğretiyorum sende çalıştır sanki 24 saat onu görüyor başkalarına akşama kadar işte çocukla vakit geçiriyoruz diyor halbuki bugüne kadar toplasak 1 hafta etmez yalan konuşması beni çıldırtıyor yapmadığı şeyleri yapmış olarak göstermesi çıldırtıyor iyice moralim bozuldu