Deprem

-Rosa- .!.:

Deprem anında herkes aynı tepkiyi veremiyor bir de. Evdeyken yakalandık büyük depremlere 6-7 Şubattakilere yani. Yeminle mal gibi kalakaldım olduğum yerde. Dondum bildiğiniz.
Ben öğretmenim, okullar açıldı açılalı 5-6 kez okulda yakalandım. O arkadaşı yerime davet ediyorum, kendi canını geçip kendine bakan 25 küçük çocukla ne yapacak performansını görmek isterim.
Okulumda, diğer okullarda da hep en son bizler çıktık. Mahşer yeri gibi oluyor, çocukları sarsıntı bittikten sonra güvenli bir şekilde çıkarmak sonrasında eksik var mı diye o hengamede yoklama almak... Gerçekten çok ama çok zor.

Genişletmek için tıkla...

Wurstria .!.:

Ben daima zangır zangır sallan bir şehir olan İzmirdeyim. 4 kasımda gece bi deprem oldu, uyku sersemi yatakta yakalandım. Mal gibi kaldım hiçbir tepki veremedim. Çığlık attım iki kere tamamen istem dışı.

30 Ekim 2020 İzmir depremine mutfakta tatlı yaparken yakalandım. O depremde yıkılan binalar olmuştu. Büyüktü ve 50 saniye falan sürmüştü. Sarsıntının otuzuncu saniyesine kadar ben kekime krema sürmeye devam ettim. Son on saniyede ciddiye aldım mesela ben o depremi. Tepkiler değişik. Konuşmak kolay.

Genişletmek için tıkla...

Artemissisipi .!.:

Ben de normalde 4-5 şiddetindeki depremlerde korkmaz işime devam ederdim. Sabah olan depremde uyanıktım ve her zamanki gibi sallanıp duracak sandım bekledim önce yatakta, şiddetlenince eşimi uyandırdim. Beraber bir süre de yattigimiz yerden tavanı izledik boş boş. Sonra yatağın yanına indik.
Deprem çantası hazırlamak gerektiğini, yaşam üçgenini falan hepimiz biliyoruz sonuçta. O an çok başka bir an.
Depremden korkmayan ben artık yok.

Genişletmek için tıkla...

-Bibliosmia .!.:

Ben 99 depremini acı yaşayan bir şehirde büyümüş biri olarak depreme alışığım.Depreme alışmak?Kulağa saçma gelebilir ama öyleydi. Büyük 99depremi öncesi ara ara sarsıntılar olurdu,artçıları saymıyorum bile. Dolayısıyla 5e kadar olan depremlerde soğukkanlı olabiliyordum.

Maraştaki 13.00 sularında olan depremi hissettik ve bitti bu sefer bitti Maraş bitti,Hatay bitti diye sinir krizi boyutunda ağladığımı hatırlıyorum.

Bakın şu an İç Anadolu'da yaşıyorum. Ve Maraş depremi sonrası şehrimde 3e yakın şiddette bir deprem oldu o soğukkanlı ben "bitmeyecek,uzun sürecek"korkusuyla aklımı kaybediyordum.(riskli bir bölgede değil üstelik)

Yani diyeceğim tepkiler değişebilir,insanlar şoka girebilir. Bir değil beş tane deprem çantası hazırla,düdükle yat ama o an aklına zerre gelmeyebilir.(deprem hazırlığı yapmayı gereksiz gördüğüm için değil bu sözlerim)çok insani bir acıdan söz ediyoruz.

Maalesef kural,kitap işlemeyebiliyor.Sizleri anlamaya çalışıyor,size sarılıyorum.Şu an elimden gelen bu.Ama en azından ahkam kesmiyorum,realist görünmeye çalışıp bilirkişi imajı vermemeye çalışıyorum.Ve sanıyorum ki bu bile sizin için şu an büyük anlam içerir.
Sağlıkla kalın

Genişletmek için tıkla...

Esila09 .!.:

Valla ben ne ölmekten ne enkazdan korkuyorum. Ben dışarıda kalıp yardım edememekten bulduğum yardımı kullanmamaktan enkaz altındaki insan ile konuşup yetisememekten korkuyorum
Deprem çantası imiş tabi o çantaya Hilti kepçe vinç birde afad izni sıkıştırıp bekleriz artık. Acıya saygı güzel birsey ya, herkese tavsiye ederim
Konu sahibi yaşadığınız hersey normal, msjlari okurken sizinkini unuttum sinirimden
Zaman lazım birde bolca sarılmak..

Genişletmek için tıkla...

Wurstria .!.:

Ben baza başlığımla yatak arasına çekiç sıkıştırdım. Ne kadar işe yarar bilmiyorum ama evdeki çekiç boş boş çekmecede duracağına burada dursun, olur da yatağın yanında enkaz altında kalırsam, bir yaşam üçgeni oluşabilirse bu çekiçle de bi yere vurup ses yaparım, belki moloz kırarım minik minik de olsa kendime bi hava deliği açarım diye düşündüm. Çekicin bir ucu balyoz gibi diğeri de sivri. Yani elden gelen tek şey bu başka ne yapabilirim ki? Deprem çantası falan değil mevzu, ben onu hep dışarı çıkma durumlarında işe yarar olarak gördüm zaten. Hani içine powerbank konulur, fener konulur, yiyecek falan konulur dışarıda kalıp kalacak yer beklerken idare etmelik bişeyler olsun diye. Hiç enkaz altında işe yarar şeklinde düşünmedim. Şundan artık çok eminim telefonlar sahiden işe yarıyor enkaz altında. Çektiği sürece tabii. O yüzden her gece mutlaka şarjı %100 yapıyorum ve artık yastık altına koyuyorum bişey olursa hemen kapmak için. Normalde ben telefon masada falan yatan biriydim yani. Yaşanan sorunlar deprem çantasının çok ötesindeydi. Kurtarma çok geç gitti, asıl problem oydu. Bu tarz konuları vatandaşın bireysel önlemlerine bırakmak yerine kurumları hazır hale getirmek daha önemli. Vatandaşın bireysel çözümleri çok sınırlı çünkü. 99 depreminden bir saat sonra asker sahadaydı. Sabahına Kızılay çadırları kurulmaya başlanmıştı. Bu tarz şeylerden bahsediyorum aslında.

Genişletmek için tıkla...

Artemissisipi .!.:

Çok teşekkür ederim içten sarılmanız için.
Sabahki depremlerden sonra aklım başımdaydı da öğlenki depremde bir şey oldu bana. Karların içine düştüm, babam aradı kızım burada bir şey kalmadı dedi, her yerden toz bulutları, yer deniz gibi dalgalanıyor, gök delinmiş gibi yağıyor, kıyamet sandık hepimiz.

İnsanlar realist olabilir, severim de. Ama kalkıp kendinize bunu yapmayın canım denmez. Kendimize bir şey yapmadık biz, yapmıyoruz da, bize olanlar oldu. Aklımızı kaybetmedigimize şükür.

Konuyu dağıttım mı bilmiyorum, öyle olduysa kusura bakmasın konu sahibi.

Genişletmek için tıkla...

Wurstria .!.:

Ben baza başlığımla yatak arasına çekiç sıkıştırdım. Ne kadar işe yarar bilmiyorum ama evdeki çekiç boş boş çekmecede duracağına burada dursun, olur da yatağın yanında enkaz altında kalırsam, bir yaşam üçgeni oluşabilirse bu çekiçle de bi yere vurup ses yaparım, belki moloz kırarım minik minik de olsa kendime bi hava deliği açarım diye düşündüm. Çekicin bir ucu balyoz gibi diğeri de sivri. Yani elden gelen tek şey bu başka ne yapabilirim ki? Deprem çantası falan değil mevzu, ben onu hep dışarı çıkma durumlarında işe yarar olarak gördüm zaten. Hani içine powerbank konulur, fener konulur, yiyecek falan konulur dışarıda kalıp kalacak yer beklerken idare etmelik bişeyler olsun diye. Hiç enkaz altında işe yarar şeklinde düşünmedim. Şundan artık çok eminim telefonlar sahiden işe yarıyor enkaz altında. Çektiği sürece tabii. O yüzden her gece mutlaka şarjı %100 yapıyorum ve artık yastık altına koyuyorum bişey olursa hemen kapmak için. Normalde ben telefon masada falan yatan biriydim yani. Yaşanan sorunlar deprem çantasının çok ötesindeydi. Kurtarma çok geç gitti, asıl problem oydu. Bu tarz konuları vatandaşın bireysel önlemlerine bırakmak yerine kurumları hazır hale getirmek daha önemli. Vatandaşın bireysel çözümleri çok sınırlı çünkü. 99 depreminden bir saat sonra asker sahadaydı. Sabahına Kızılay çadırları kurulmaya başlanmıştı. Bu tarz şeylerden bahsediyorum aslında.

Genişletmek için tıkla...

lattesizkitapsiz .!.:

ailem o 11 şehirden birinde yaşıyor
ben de deprem anında o şehire 80/90km uzakta bir şehirde nöbetteydim
yani depremi bayağı hissettim.
sonrasında kısa vadede olsa bir iki deprem bölgesinde gönüllü çalıştım
ben de deprem hiçbir anksiyete yaratmadı ve yaratmıyor.
hatta depremden sonra annemlerin çok güvenli olan müstakil evinden kendi çalıştığım şehre binaya taşınma kararı aldım ( güvenliklerini de bilmiyorum açıkçası)
deprem için şunu söyleyebilirim baza yanları çok ama çok güvenli.
yatağınızın yanına güzel bir deprem çantası hazırlarsaniz kolay kolay bir sorun yaşamazsınız
maalesef hiç kimse bunu yapmamıştı, yapani hiç duymadım ve görmedim

Öte yandan öyle ya da böyle ölüm var , hepimiz öleceğiz.Bence çoğu insan bunun bilinçdışı olarak farkında değil
bu çağın bu kadar tüketim üzerine kurulma nedeni bu , insanlar öleceklerini kabul etmeyip ölüm korkusunu sürekli bastırmaya çalışıyorlar ,yemekle tuketmekle saçma sapan toksik ilişkilerle ya da aşırı çalışarak bunu yapıyorlar

Genişletmek için tıkla...

Merkur Retrosu .!.:

Daha önce de konu açmıştım hanımlar. Adana’dayız biz. 6 şubattaki hatırlamak bile istemediğim depremden sonra bir süre İç Anadolu’da akrabaların yanında kaldık, daha sonraki süreçte ise köy evi, araba, çadır arasında mekik dokuduk çünkü artçılar devam etti hep.

Bu süreçte uzmanlar Adana’da çok büyük bir tehlike beklemediklerini söylediler ve apartmanımız da 2 farklı uzman tarafından kontrol edilip güvenli denilince (aradan da 1 ay geçtiği için) biz mecburen eve yerleştik diğer herkes gibi.

Ancak dün akşam saat 11’e doğru bir anda yerden garip bir gürültü geldi ve deprem oldu, derecesi çok fazla değildi ama yüzeye yakındı, çok korktuk ve herkes aşağılara indi sarsıntı bitince.

Psikolojim darmadağın vaziyette. Her an tetikte olmak, acaba sallanıyor muyuz acaba bir şey olacak mı diye düşünmek çok zor. Üstelik geçen depremdeki kayıplar hala çok taze ve onları da düşündükçe çok kötü oluyorum. Ailesini, nişanlısını, arkadaşlarını, evini kaybedenler… Bizim de tanıdığımız bir aile vefat etti mesela.

Bilmiyorum sadece yazmak ve içimi dökmek istedim. Belki biraz moral vermek istersiniz veya “seni anlıyorum” deseniz bile yeterli olur. Teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

-Bibliosmia .!.:

Ben 99 depremini acı yaşayan bir şehirde büyümüş biri olarak depreme alışığım.Depreme alışmak?Kulağa saçma gelebilir ama öyleydi. Büyük 99depremi öncesi ara ara sarsıntılar olurdu,artçıları saymıyorum bile. Dolayısıyla 5e kadar olan depremlerde soğukkanlı olabiliyordum.

Maraştaki 13.00 sularında olan depremi hissettik ve bitti bu sefer bitti Maraş bitti,Hatay bitti diye sinir krizi boyutunda ağladığımı hatırlıyorum.

Bakın şu an İç Anadolu'da yaşıyorum. Ve Maraş depremi sonrası şehrimde 3e yakın şiddette bir deprem oldu o soğukkanlı ben "bitmeyecek,uzun sürecek"korkusuyla aklımı kaybediyordum.(riskli bir bölgede değil üstelik)

Yani diyeceğim tepkiler değişebilir,insanlar şoka girebilir. Bir değil beş tane deprem çantası hazırla,düdükle yat ama o an aklına zerre gelmeyebilir.(deprem hazırlığı yapmayı gereksiz gördüğüm için değil bu sözlerim)çok insani bir acıdan söz ediyoruz.

Maalesef kural,kitap işlemeyebiliyor.Sizleri anlamaya çalışıyor,size sarılıyorum.Şu an elimden gelen bu.Ama en azından ahkam kesmiyorum,realist görünmeye çalışıp bilirkişi imajı vermemeye çalışıyorum.Ve sanıyorum ki bu bile sizin için şu an büyük anlam içerir.
Sağlıkla kalın

Genişletmek için tıkla...

chamallows .!.:

benim evde gıda torbalarım hazırda bekliyor, oyle bir durumda nereye girecegimi vs herseyi ezberledim evdekilere ezberlettim.
maras depremine kayseride kaynanamlarda yakalandım o kadar sey soyledigim soyle yapacagiz boyle yapacagiz dedigim ve benim kadar depremi umursamayan, amaaan modundaki eşim kilitlendi kaldı 30 35 saniye.
ben kızımi yatagin yanina alip yerde hayat ucgenimsi birsey kurmaya calistim vs.
deprem aninda her is tıkır tıkır yürümüyor işte kimse anlamıyor.
kizim uykusu agir uyanamadı onu yanima cekmek zorunda kaldım eşime çomel çomel diye seslenip onu dusunmek zorunda kaldım bir yandan sallaniyosun zangir zungur 10 sn sonra varmisin olacakmisin bilmiyosun.
yasamayınca kafada plan yapmak soyle olacak boyle olacak boyle olmali demek çok kolay.
başka odada çocuklari yatan anne ay benim burda gida posetim var soyle guzelce yatagin yanina çomeleyim demiyor yani.
enkazlardan cikanlarida gördük anne babalar hep cocuklarinin üzerine kapanmış görmek düsünmek başka şey, yaşamak başka şey o anı.

Genişletmek için tıkla...

-Bibliosmia .!.:

Tabiki öyle.İstediğimiz kadar plan yapalım. Evde yatalak annesi olan napsın mesela?Çocukları olan ya da engelli bir birey varsa evde. Kuralı yok bunun maalesef.

Herkes ister düdüğü boynuma takayım,gıda çantam yanımda yatayım diye.Bunu reddetmiyorum bu arada ama olamayabiliyor hazırladığımız şekilde. Ben deprem bölgesinde yaşamıyorum ama anlayabiliyorum.

Ölüm öyle ya da böyle var evet. Ama çok büyük bir felaket yaşadık. O hava koşulları,zifiri karanlık, çığlıklar,cesetlerO psikoloji,travma...
Depremi yaşamış birine ölüm her türlü var diyeceğimize susalım ya. Susmak da iyidir.Duymak isteyecekleri son şeyler bunlar.
Kalbim onlarla,sizinle.

Genişletmek için tıkla...

Merkur Retrosu .!.:

Daha önce de konu açmıştım hanımlar. Adana’dayız biz. 6 şubattaki hatırlamak bile istemediğim depremden sonra bir süre İç Anadolu’da akrabaların yanında kaldık, daha sonraki süreçte ise köy evi, araba, çadır arasında mekik dokuduk çünkü artçılar devam etti hep.

Bu süreçte uzmanlar Adana’da çok büyük bir tehlike beklemediklerini söylediler ve apartmanımız da 2 farklı uzman tarafından kontrol edilip güvenli denilince (aradan da 1 ay geçtiği için) biz mecburen eve yerleştik diğer herkes gibi.

Ancak dün akşam saat 11’e doğru bir anda yerden garip bir gürültü geldi ve deprem oldu, derecesi çok fazla değildi ama yüzeye yakındı, çok korktuk ve herkes aşağılara indi sarsıntı bitince.

Psikolojim darmadağın vaziyette. Her an tetikte olmak, acaba sallanıyor muyuz acaba bir şey olacak mı diye düşünmek çok zor. Üstelik geçen depremdeki kayıplar hala çok taze ve onları da düşündükçe çok kötü oluyorum. Ailesini, nişanlısını, arkadaşlarını, evini kaybedenler… Bizim de tanıdığımız bir aile vefat etti mesela.

Bilmiyorum sadece yazmak ve içimi dökmek istedim. Belki biraz moral vermek istersiniz veya “seni anlıyorum” deseniz bile yeterli olur. Teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...