Depresyondan çıkalı çok uzun bir zaman olmamıştı şimdi yine depresyonun eşiğindeyim..
Dün akşam yne saat 8 de yattım herşeyi işi gücü bıraktım. Hep kendimi toparlamaya çalışırken kendimi bu ruh halinde buluyorum yine ben hiç bir işe yaramayan hiç birşeyi tam yapamayan beceriksiz, yarım yamalak bir insanım..Ama bunu kabul etmekte işe yaramıyor..
iş arıyorum ama istediğim gibi bir iş bulamıyorum. Mezun olduğum bölüm fena değil iş olanaklarıda çok ama o sektörde tutunamadım.Gittim sırf aç kalmamak için başka bir sektöre işe girdim. Öyle böyle derken insanların 1 yıl tahammül edemediği işte aktif olarak 2,5 sene çalıştım.. Ama noldu psikolojim bozuldu.. Peki neden??
Maddi sorunlar.. Eşimin psikolojik baskısı, üzerine doğum ve alınan kilolar,, üzerine bakamadığım yetişemediğim bir çocuk, üzerine stresten bomba gibi eve döndüğüm 10 günde 1 izin kullandığım bir iş.. benim gibi zayıf karakterli bir insana çok geldi bunlar..
Benden çok oğlumun psikolojisi kötüydü tv bağımlısı oldu. İşi bıraktım ama işi bırakırken bugünki geleceğimiz durumu biliyordum. Oğluma 5 aydır ben bakıyorum. Haa çok mu iyi bakıyorum yine hayır.. Ama en azından TV karşısında oturmuyor bütün gün. ama full performans onunlada ilgilendiğim söylenemez..
Ev işleri beni bekliyor hergün bekliyor bekliyor bekliyor.. Ama ben zaruri olanları yapıyorum gerisini boşverdim.. Zaruri olanda nedir akşama kocam aç gelir evde çocuk var ee mecbur yemek yapılacak.. Çamaşşır, ütü bulaşık onun dışındakilere el süresin gelmiyor anlıycanız.. O konuda da yetersizim..
Bugün geldiğimiz nokta da borçlar tavan yaptı.. Eşim her ne kadar her ikimizinde tutumsuz olduğunu söylesede ona göre gayet dikkatli yapıyorum harcamalarımı.. O gereksiz şeylere para harcarken gık diyemiyorum dersem duyacağım lafı biliyorum çünkü..
Şimdi çalışmam gerek e ben çalışırsam çocuğu kreşe vermem gerek.. En azından evdeki gibi sıkılmaz yeni şeyler öğrenir. Hemde eve 3 kuruş katkım olur.. Ama başvurduğum ve çalışmak istediğim sektörden beni aramıyorlar.. En son mecbur kalıp yaptığım iş için arayanlar var ama nasıl yapıcam çocukla vericekleri para 1000-1200 tl onunda 500-600 ü kreşe gidecek.. Ben yine mutsuz olucam eline para kalmıycak.. Bunca yıldır boşa yaşamışım hayatım boşa geçmiş şimdi bakınca..
iş ilenlerında aranan nitelikler var ama aslında yok zamanında iyi seviyede olan ingilizcem şimdi bitik durumda 10 yıl önce aldığım ehliyetim sadece cüzdanımı süslüyor.. bana değer katacak tüm niteliklerim zaman içinde silinmiş gitmiş..Ee artık yaşta 30 a dayanmış..
Hiç boşuna iş arama diyorum kendime otur evde çocuğuna bak.. Sonra diyorum ki yıllar sonra nolucak? hep kiradamı oturcaksın? ya çocuğun okuma yaşına gelince napıcaksın? eşin şimdi bile birçok konuda seni eziyor evde oturduğunda ne olucak bir düşün diyorum..
Nitekim geçengün bir firmadan aradılar iş görüşmesi için.. eşim pek onaylamadı aradıkları pozisyon satış türü bir iş.. Direk sen yapamazsın kapı kapı dolaşamazsın vs. dedi. Ben yinede görüşmeye gitmek istdiğimi söyledim. Ama aylardır kendime tek bir kıyafet almışığım yok. Eğer 5-10 tl lik tşörtleri saymazsak en yeni ve en kaliteli kıyafetimi 3 sene önce almıştım oda artık olmuyor. Eşime dedim yarına ne giyecem kıyafetim yok..
Bana verdiği cevap pantolon giy gömlek giy.. kalk gidelim bişeler alalım diyemedi.. Çocuğa bakması için ablasını arayacaktı aramadı.. Akşam ararız dedi akşam ablası ben bakamam derse ben o saatten sonra kimi bulacaksam ki ablasıda der yani bakamam diye..
Nitekim bende vazgeçtim görüşmeye gitmekten bu sabah aradım ben gelemeyeceğim dedim.. Arkasından bir telefn daha başka bir yerden görüşmeye çağırıyorlar..Vee durum aynı ben yarın ne giycem çocuğu nereye bırakıcam o kadar uğraşıp didinip görümeye gidecem ve istediğim iş istediğim sektör olmuyacak..
Çok sıktım çook çokkk uzun yazdım kusura bakmayın ama dertleşmeye ihtiyacım var nolur beni anlayın..
Dün akşam yne saat 8 de yattım herşeyi işi gücü bıraktım. Hep kendimi toparlamaya çalışırken kendimi bu ruh halinde buluyorum yine ben hiç bir işe yaramayan hiç birşeyi tam yapamayan beceriksiz, yarım yamalak bir insanım..Ama bunu kabul etmekte işe yaramıyor..
iş arıyorum ama istediğim gibi bir iş bulamıyorum. Mezun olduğum bölüm fena değil iş olanaklarıda çok ama o sektörde tutunamadım.Gittim sırf aç kalmamak için başka bir sektöre işe girdim. Öyle böyle derken insanların 1 yıl tahammül edemediği işte aktif olarak 2,5 sene çalıştım.. Ama noldu psikolojim bozuldu.. Peki neden??
Maddi sorunlar.. Eşimin psikolojik baskısı, üzerine doğum ve alınan kilolar,, üzerine bakamadığım yetişemediğim bir çocuk, üzerine stresten bomba gibi eve döndüğüm 10 günde 1 izin kullandığım bir iş.. benim gibi zayıf karakterli bir insana çok geldi bunlar..
Benden çok oğlumun psikolojisi kötüydü tv bağımlısı oldu. İşi bıraktım ama işi bırakırken bugünki geleceğimiz durumu biliyordum. Oğluma 5 aydır ben bakıyorum. Haa çok mu iyi bakıyorum yine hayır.. Ama en azından TV karşısında oturmuyor bütün gün. ama full performans onunlada ilgilendiğim söylenemez..
Ev işleri beni bekliyor hergün bekliyor bekliyor bekliyor.. Ama ben zaruri olanları yapıyorum gerisini boşverdim.. Zaruri olanda nedir akşama kocam aç gelir evde çocuk var ee mecbur yemek yapılacak.. Çamaşşır, ütü bulaşık onun dışındakilere el süresin gelmiyor anlıycanız.. O konuda da yetersizim..
Bugün geldiğimiz nokta da borçlar tavan yaptı.. Eşim her ne kadar her ikimizinde tutumsuz olduğunu söylesede ona göre gayet dikkatli yapıyorum harcamalarımı.. O gereksiz şeylere para harcarken gık diyemiyorum dersem duyacağım lafı biliyorum çünkü..
Şimdi çalışmam gerek e ben çalışırsam çocuğu kreşe vermem gerek.. En azından evdeki gibi sıkılmaz yeni şeyler öğrenir. Hemde eve 3 kuruş katkım olur.. Ama başvurduğum ve çalışmak istediğim sektörden beni aramıyorlar.. En son mecbur kalıp yaptığım iş için arayanlar var ama nasıl yapıcam çocukla vericekleri para 1000-1200 tl onunda 500-600 ü kreşe gidecek.. Ben yine mutsuz olucam eline para kalmıycak.. Bunca yıldır boşa yaşamışım hayatım boşa geçmiş şimdi bakınca..
iş ilenlerında aranan nitelikler var ama aslında yok zamanında iyi seviyede olan ingilizcem şimdi bitik durumda 10 yıl önce aldığım ehliyetim sadece cüzdanımı süslüyor.. bana değer katacak tüm niteliklerim zaman içinde silinmiş gitmiş..Ee artık yaşta 30 a dayanmış..
Hiç boşuna iş arama diyorum kendime otur evde çocuğuna bak.. Sonra diyorum ki yıllar sonra nolucak? hep kiradamı oturcaksın? ya çocuğun okuma yaşına gelince napıcaksın? eşin şimdi bile birçok konuda seni eziyor evde oturduğunda ne olucak bir düşün diyorum..
Nitekim geçengün bir firmadan aradılar iş görüşmesi için.. eşim pek onaylamadı aradıkları pozisyon satış türü bir iş.. Direk sen yapamazsın kapı kapı dolaşamazsın vs. dedi. Ben yinede görüşmeye gitmek istdiğimi söyledim. Ama aylardır kendime tek bir kıyafet almışığım yok. Eğer 5-10 tl lik tşörtleri saymazsak en yeni ve en kaliteli kıyafetimi 3 sene önce almıştım oda artık olmuyor. Eşime dedim yarına ne giyecem kıyafetim yok..
Bana verdiği cevap pantolon giy gömlek giy.. kalk gidelim bişeler alalım diyemedi.. Çocuğa bakması için ablasını arayacaktı aramadı.. Akşam ararız dedi akşam ablası ben bakamam derse ben o saatten sonra kimi bulacaksam ki ablasıda der yani bakamam diye..
Nitekim bende vazgeçtim görüşmeye gitmekten bu sabah aradım ben gelemeyeceğim dedim.. Arkasından bir telefn daha başka bir yerden görüşmeye çağırıyorlar..Vee durum aynı ben yarın ne giycem çocuğu nereye bırakıcam o kadar uğraşıp didinip görümeye gidecem ve istediğim iş istediğim sektör olmuyacak..
Çok sıktım çook çokkk uzun yazdım kusura bakmayın ama dertleşmeye ihtiyacım var nolur beni anlayın..