- 3 Şubat 2018
- 6.700
- 25.529
- 548
- 28
- Konu Sahibi Bir Eylul Aksami
- #1
Uzun zamandır kendimi çok yorgun hissediyorum. Ama bu pandemi dönemiyle ve mezun olup işe başlamamla daha da arttı. Stajyer olduğum için düşük bir maaşla (çok zor geçiniyorum) çalışıp sabahtan akşama kadar işle meşgulüm. Ailem çok aşırı baskıcıdır o yüzden bu baskıdan kurtulmak kendi ayaklarımın üzerinde durmak için tek eve çıktım. İşten gelip ev işleri yapıp dinleniyorum biraz sonra gün bitiyor hemen. Sabahları gene aynı durum...
Yetmezmiş gibi ölüm sayılarından ve ekonominin durumundan da bunaldım.
Artık insanlarla sohbet etmek içimden gelmiyor kimseye laf anlatasım gelmiyor. Sadece beni kendi halime bıraksınlar istiyorum. Üniversitedeyken bizim üniversitenin ücretsiz psikoloğu vardı ona gidiyodum özgüven problemim için. Şimdi psikoloğa gidecek param da yok. Bu böyle nereye kadar gidecek bilmiyorum hayat çok karanlık geliyor bana. Geceleri uykumdan uyanıyorum sonra karanlığı görünce içime bir sıkıntı oturuyor geri uyuyorum. Gün içinde de aklımda hep gelecek kaygısı var.
Bir erkek arkadaşım var hayatta beni en iyi anlayan beni gerçekten tek mutlu eden o sanırım. Ailede huzursuz bir ortamda büyüdüm ben, hem zaten çok yargıladılar eleştirdiler beni bütün hayatım boyunca. Hem de akrabalardan komşulardan hep uzak durup kendileri gibi beni de asosyalliğe sürüklediler. Pandemiden önce üniversite sosyal etkinliklere gidiyodum iyi geliyodu bana. Şimdi ise inanılmaz asosyalim ve dahası artık sosyalleşmek içimden bile gelmiyor iş arkadaşlarımın da çoğunu aramızdaki statü farkından dolayı sevemiyorum ne de olsa bana iş veren/ üstüm konumundalar ben stajyer olduğum için.
Durumum bu. Kısacası tükendim ve ne yapacağımı bilemiyorum.
Yetmezmiş gibi ölüm sayılarından ve ekonominin durumundan da bunaldım.
Artık insanlarla sohbet etmek içimden gelmiyor kimseye laf anlatasım gelmiyor. Sadece beni kendi halime bıraksınlar istiyorum. Üniversitedeyken bizim üniversitenin ücretsiz psikoloğu vardı ona gidiyodum özgüven problemim için. Şimdi psikoloğa gidecek param da yok. Bu böyle nereye kadar gidecek bilmiyorum hayat çok karanlık geliyor bana. Geceleri uykumdan uyanıyorum sonra karanlığı görünce içime bir sıkıntı oturuyor geri uyuyorum. Gün içinde de aklımda hep gelecek kaygısı var.
Bir erkek arkadaşım var hayatta beni en iyi anlayan beni gerçekten tek mutlu eden o sanırım. Ailede huzursuz bir ortamda büyüdüm ben, hem zaten çok yargıladılar eleştirdiler beni bütün hayatım boyunca. Hem de akrabalardan komşulardan hep uzak durup kendileri gibi beni de asosyalliğe sürüklediler. Pandemiden önce üniversite sosyal etkinliklere gidiyodum iyi geliyodu bana. Şimdi ise inanılmaz asosyalim ve dahası artık sosyalleşmek içimden bile gelmiyor iş arkadaşlarımın da çoğunu aramızdaki statü farkından dolayı sevemiyorum ne de olsa bana iş veren/ üstüm konumundalar ben stajyer olduğum için.
Durumum bu. Kısacası tükendim ve ne yapacağımı bilemiyorum.
Son düzenleme:
Her şeye şükredip geçebiliriz
o yüzden kadınlar kulübünün bir derdim var kısmında aktif üyesin aynen inandık mutlu olduğuna. Yaşıyosun bu hayatı
