Derdiim çooook büyük..

Kızlar merhaba.
Beni az çok hatırlayan vardır.

Bu sefer derdim 3-4 ay içinde alt üst olan hayatımız..

Ekim ayından beri doktor hastane koşturuyoruz, annemin karacigerinde kötü huylu tümör tespit edilmişti.
Çok çok şükür ki ameliyat olma şansımız varmış, çokta iyi bir doktor çıktı karşımıza ve kurtulduk.. Koruma amaçlı kemoterapi alacağız muhtemelen, henüz doktorumuzla görüşmedik.

Ben bu süreçte işten ayrıldım, anneme bakıyorum. 2 teyzem var lakin evli, evleri uzakta. Hastane sürecinde yanımızdalardı tabi, ama eve çıktık ve her iş bende..

Tahmin edersiniz ki çook çook yıprandık bu süreçte. Ameliyat 3 aşamalı oldu, 3 ameliyatta alınabildi. Yeni bir teknikmiş.

Ocak ayının başında yattık hastaneye, şubatın sonunda eve çıktık. 2 koca ay hastane evimiz oldu.. Ameliyathane kapısında beklemek olsun, yoğun bakım önünde sabahlamak olsun.. İnanılmaz yıprandım ve kendimi kaybettim artık..

3-4 aydır ne saç taradım, ne makyaj yaptım.. Sürekli üzgün, sürekli depresifim.. Annemde aynı şekilde, ya birdaha olursa diye şu an iyi olduğuna bile sevinemiyor.

Annemi emanet edicek kimse yok, markete bile koşa koşa gidip geliyorum, evde gaz bitiyor koştur koştur 5 dk içinde almaya çalışıyorum.. Sürekli ağlama modundayım, toparlanamıyorum silkinip kendime gelemiyorum. İnanılmaz kaybetme korkusu yaşıyorum annemi, bakıp bakıp ağlayasım geliyor. Hayatımız alt üst oldu bizim.. Çare bulamıyoruz, toparlanamıyoruz bir türlü..

Ev işlerindede yardımıma gelicek kimse yok, hem temizlik hem yemek, anneme bakıyorum vs vs.. Gün sonunda bel ağrısından yığılıcak gibi oluyorum..

Yaşama sevincinin en ufak kırıntısı bile yok içimde, hergün şükrediyorum Rabbime bitti, kurtulduk diye ama hergün korku içindeyim, panik içindeyim.. Her uyuduğunda annemin nefes alış verişini takip ediyorum, 2 dk odama gidip otursam vicdan azabı duyuyorum..

Kızlar mutlaka vardır aranızda boyle surecler yaşayan, ben nasıl toparlanırım, nasıl kendime gelirim.. Sizin yorumlarınıza, fikirlerinize, görüşlerinize çok ihtiyacım var şu an..

Öncelikle geçmiş olsun

Yaşınızı bilemiyorum ama alışkın değilseniz ev işi yahut sadece evde hasta ile olmaz bile insanı gerebilir.

Annenizin ameliyatı yeni, yakında o da dışarı çıkabilir hale gelir; bahar gelince azıcık dolaşmaya çıkarsınız birlikte ikinize de iyi gelir.

Bu arada da babanız var mı bilmiyorum ama akşam en azından bir yarım saat dışarı çıksanız iyi gelir; komşu akraba vs gidebileceğiniz kafa dengi biri yahut sadece sokakta gezmek bile iyi gelebilir

Şimdiden kendinizi salmayın; hayat ÇOK GÜZEL

Ershd .!.:

Kızlar merhaba.
Beni az çok hatırlayan vardır.

Bu sefer derdim 3-4 ay içinde alt üst olan hayatımız..

Ekim ayından beri doktor hastane koşturuyoruz, annemin karacigerinde kötü huylu tümör tespit edilmişti.
Çok çok şükür ki ameliyat olma şansımız varmış, çokta iyi bir doktor çıktı karşımıza ve kurtulduk.. Koruma amaçlı kemoterapi alacağız muhtemelen, henüz doktorumuzla görüşmedik.

Ben bu süreçte işten ayrıldım, anneme bakıyorum. 2 teyzem var lakin evli, evleri uzakta. Hastane sürecinde yanımızdalardı tabi, ama eve çıktık ve her iş bende..

Tahmin edersiniz ki çook çook yıprandık bu süreçte. Ameliyat 3 aşamalı oldu, 3 ameliyatta alınabildi. Yeni bir teknikmiş.

Ocak ayının başında yattık hastaneye, şubatın sonunda eve çıktık. 2 koca ay hastane evimiz oldu.. Ameliyathane kapısında beklemek olsun, yoğun bakım önünde sabahlamak olsun.. İnanılmaz yıprandım ve kendimi kaybettim artık..

3-4 aydır ne saç taradım, ne makyaj yaptım.. Sürekli üzgün, sürekli depresifim.. Annemde aynı şekilde, ya birdaha olursa diye şu an iyi olduğuna bile sevinemiyor.

Annemi emanet edicek kimse yok, markete bile koşa koşa gidip geliyorum, evde gaz bitiyor koştur koştur 5 dk içinde almaya çalışıyorum.. Sürekli ağlama modundayım, toparlanamıyorum silkinip kendime gelemiyorum. İnanılmaz kaybetme korkusu yaşıyorum annemi, bakıp bakıp ağlayasım geliyor. Hayatımız alt üst oldu bizim.. Çare bulamıyoruz, toparlanamıyoruz bir türlü..

Ev işlerindede yardımıma gelicek kimse yok, hem temizlik hem yemek, anneme bakıyorum vs vs.. Gün sonunda bel ağrısından yığılıcak gibi oluyorum..

Yaşama sevincinin en ufak kırıntısı bile yok içimde, hergün şükrediyorum Rabbime bitti, kurtulduk diye ama hergün korku içindeyim, panik içindeyim.. Her uyuduğunda annemin nefes alış verişini takip ediyorum, 2 dk odama gidip otursam vicdan azabı duyuyorum..

Kızlar mutlaka vardır aranızda boyle surecler yaşayan, ben nasıl toparlanırım, nasıl kendime gelirim.. Sizin yorumlarınıza, fikirlerinize, görüşlerinize çok ihtiyacım var şu an..

Genişletmek için tıkla...

çok çok geçmiş olsun Allah annene uzun ömürler versin sağlıklı inşaallah, ben annemi kaybettim 1 ay önce, inan senin yerinde olmak isterdim biliyor musun, keşke ameliyatla yaşasa ve ben yıpransam, o yüzden yaşadığı için şükret, yıpranma falan zaten zamanla geçiyor inan bana, yeterki moralin iyi olsun dünyayı devirir insan

Ershd .!.:

Kızlar merhaba.
Beni az çok hatırlayan vardır.

Bu sefer derdim 3-4 ay içinde alt üst olan hayatımız..

Ekim ayından beri doktor hastane koşturuyoruz, annemin karacigerinde kötü huylu tümör tespit edilmişti.
Çok çok şükür ki ameliyat olma şansımız varmış, çokta iyi bir doktor çıktı karşımıza ve kurtulduk.. Koruma amaçlı kemoterapi alacağız muhtemelen, henüz doktorumuzla görüşmedik.

Ben bu süreçte işten ayrıldım, anneme bakıyorum. 2 teyzem var lakin evli, evleri uzakta. Hastane sürecinde yanımızdalardı tabi, ama eve çıktık ve her iş bende..

Tahmin edersiniz ki çook çook yıprandık bu süreçte. Ameliyat 3 aşamalı oldu, 3 ameliyatta alınabildi. Yeni bir teknikmiş.

Ocak ayının başında yattık hastaneye, şubatın sonunda eve çıktık. 2 koca ay hastane evimiz oldu.. Ameliyathane kapısında beklemek olsun, yoğun bakım önünde sabahlamak olsun.. İnanılmaz yıprandım ve kendimi kaybettim artık..

3-4 aydır ne saç taradım, ne makyaj yaptım.. Sürekli üzgün, sürekli depresifim.. Annemde aynı şekilde, ya birdaha olursa diye şu an iyi olduğuna bile sevinemiyor.

Annemi emanet edicek kimse yok, markete bile koşa koşa gidip geliyorum, evde gaz bitiyor koştur koştur 5 dk içinde almaya çalışıyorum.. Sürekli ağlama modundayım, toparlanamıyorum silkinip kendime gelemiyorum. İnanılmaz kaybetme korkusu yaşıyorum annemi, bakıp bakıp ağlayasım geliyor. Hayatımız alt üst oldu bizim.. Çare bulamıyoruz, toparlanamıyoruz bir türlü..

Ev işlerindede yardımıma gelicek kimse yok, hem temizlik hem yemek, anneme bakıyorum vs vs.. Gün sonunda bel ağrısından yığılıcak gibi oluyorum..

Yaşama sevincinin en ufak kırıntısı bile yok içimde, hergün şükrediyorum Rabbime bitti, kurtulduk diye ama hergün korku içindeyim, panik içindeyim.. Her uyuduğunda annemin nefes alış verişini takip ediyorum, 2 dk odama gidip otursam vicdan azabı duyuyorum..

Kızlar mutlaka vardır aranızda boyle surecler yaşayan, ben nasıl toparlanırım, nasıl kendime gelirim.. Sizin yorumlarınıza, fikirlerinize, görüşlerinize çok ihtiyacım var şu an..

Genişletmek için tıkla...

panik atak olmuşsun canım.bir doktora gitsen iyi olur.bak annen kurtulmuş sayılır.onun dışında koşturmaca herkesin hayatında var.doktora git ilaçlarını al ve rahatla.bol bol dua.acil şifalar diliyorum

Canim eğer güvenebileceğin bir bakıcı bulabilirsen bence sen işine dön ve sen işten dönene kadar bakıcı hem ev işi hem yemek yapsın hem de annene can yoldaşı.sen işten dönünce daha moral olarak iyi olacaksın ve annene destek olacaksın bence.tabi güvendiğin bir insan olsun

elifbursa86 .!.:

çok çok geçmiş olsun Allah annene uzun ömürler versin sağlıklı inşaallah, ben annemi kaybettim 1 ay önce, inan senin yerinde olmak isterdim biliyor musun, keşke ameliyatla yaşasa ve ben yıpransam, o yüzden yaşadığı için şükret, yıpranma falan zaten zamanla geçiyor inan bana, yeterki moralin iyi olsun dünyayı devirir insan

Genişletmek için tıkla...

Başınız sağolsun,Allahım sabır versin size. Hergün binlerce kez şükrediyorum, tek isteğim ben gücümü toparlayım ki annemide hemen ayağa kaldırayım..

damdan .!.:

Öncelikle geçmiş olsun

Yaşınızı bilemiyorum ama alışkın değilseniz ev işi yahut sadece evde hasta ile olmaz bile insanı gerebilir.

Annenizin ameliyatı yeni, yakında o da dışarı çıkabilir hale gelir; bahar gelince azıcık dolaşmaya çıkarsınız birlikte ikinize de iyi gelir.

Bu arada da babanız var mı bilmiyorum ama akşam en azından bir yarım saat dışarı çıksanız iyi gelir; komşu akraba vs gidebileceğiniz kafa dengi biri yahut sadece sokakta gezmek bile iyi gelebilir

Şimdiden kendinizi salmayın; hayat ÇOK GÜZEL

Genişletmek için tıkla...

Yaşım 27, ev işlerine alışkınım yani hep yapardım ama çalıştığım için böyle sık değil.. Baba yurtdışında, ayrılarda. Ev işi değil ama anneminde benimde moral hep bozuk, o çok geriyor aslında.. Uzerimizden atamadık yükü..

Laale .!.:

Şu isminin altındaki "çabucak geç zaman" cümlesi yüreğimi dağladı.
Zamanın hemen geçmesini isterim ben de.
Nolur dayan biraz.
Anne dışarı çıkabiliyor mu?
Yağmur yokken azıcık yürüyüş yapsanız ana-kız beraber?

Genişletmek için tıkla...

Dayanmak zorundayız, birlikte elbet atlatıcaz hepsini.. Zor geliyor bazen tabi. Dışarı çıkabiliyor aslında ama bacakları azıcık şiş, o da rahatsız ediyor, o yüzden çıkmak istemiyor açıkcası. Moralimizi bi toparlayabilsek, herşey daha kolay olucak..

yoladevam .!.:

Canim eğer güvenebileceğin bir bakıcı bulabilirsen bence sen işine dön ve sen işten dönene kadar bakıcı hem ev işi hem yemek yapsın hem de annene can yoldaşı.sen işten dönünce daha moral olarak iyi olacaksın ve annene destek olacaksın bence.tabi güvendiğin bir insan olsun

Genişletmek için tıkla...

Çevremizde malesef kimse yok, hele ki güvenebiliceğim. Markete bile gitsem gözüm arkada kalıyor.. Şaştım kaldım.

sebatiye .!.:

panik atak olmuşsun canım.bir doktora gitsen iyi olur.bak annen kurtulmuş sayılır.onun dışında koşturmaca herkesin hayatında var.doktora git ilaçlarını al ve rahatla.bol bol dua.acil şifalar diliyorum

Genişletmek için tıkla...

Güzel dileklerin için çok teşekkür ederim. Doktora gitme işini bende düşünüyorum ama ilaçların beni iyice ruhsuz birine donusturmesinden korkuyorum.

Ershd .!.:

Güzel dileklerin için çok teşekkür ederim. Doktora gitme işini bende düşünüyorum ama ilaçların beni iyice ruhsuz birine donusturmesinden korkuyorum.

Genişletmek için tıkla...

iyileştirecektir seni.

alekta movik movik .!.:

Allah yardımcın olsun. Biz 1 yıldır böyleyiz yüzümüz gülmedi ailecek oturup muhabbet edişlerimiz kahkahalarımız hep hayallerimizde kaldı. Sanki artık yüzümüz hiç gülmeyecek. Babamın tedavisi yok. Umarım annen iyileşir doktorlar ümit vermiş ne güzel. Bu günler geçicidir. Ne kadar büyük sevap nasip olmuş sana.
Allahım sana bağışlasın inşallah anneni.

Sabret. Rabbim kimseye taşıyamayacağı yük yüklemezmiş. Demek ki daha takatin var. Az daha sabır. Bahar çok yakında :)

Genişletmek için tıkla...

Sizde böyle umutsuz olmayın, 2 aylık hastane sürecinde ne hastalar gördüm tedavisi yok denmiş ama moraliyle yaşama sevinciyle yıllarca yaşayan, doktor değil Rabbim bilir..

İnşallah Allahım hepimizin sevdiklerini bizlere bağışlasın, tek anneme değil butun şifa bekleyenlere şifa nasip etsin..

Güzel dileklerin için çok çok teşekkürler :)

Allah yardımcınız olsun...Az çok canlandırdım gözümde...Zor bir süreç..bi arkadaşın dediği gibi, bahar gelince yürüyüşler,positiv enerjì illaki daha değişik olacak...Her gecenin bir sabahı vardır..Inşallah anneniz sağlına kavuşur..mutlu olursunuz.

Ershd .!.:

Dayanmak zorundayız, birlikte elbet atlatıcaz hepsini.. Zor geliyor bazen tabi. Dışarı çıkabiliyor aslında ama bacakları azıcık şiş, o da rahatsız ediyor, o yüzden çıkmak istemiyor açıkcası. Moralimizi bi toparlayabilsek, herşey daha kolay olucak..

Genişletmek için tıkla...

ihtiyacınız olan tek şey zaman..
zamanla annenizin düzeldiğini kendi kendine yetebildiğini görünce biraz biraz kendinize döneceksiniz..
bu hem sizi hem annenizi iyi hissettirecek ve moraliniz, gülen yüzünüz, umudunuz yerine yavaşça oturmaya başladığında ise her şey eskisi gibi belki eskisinden daha güzel olacak..

annenizi kaybetme korkusu yaşıyor olmanız nefesini kontrol etmeniz vs hepsi hepsi zamanla azalarak bitecek.. kaybetme korkusunu hep hissedeceksiniz ama bu kadar şiddetli olmayacak..

hepsini yaşadığım için sizi iyi anlıyorum ama gercekten düzeliyor her şey..

Allahim şifa versin insallah.
Bol bol güzel seyleri düşünün.
Güzel günlerin gelecegine inanin..