Çok acı çekiyorum. Çok yalnız ve çaresizim belki tanımadığım birileri ile dertleşmek bana iyi gelir diye düşündüm. Ailem çok yabancı geliyor bana birlikte oturuyoruz mesela herkesin elinde telefon ıvır zıvır kimse kimseyi dinlemiyor falan öyle zorunlu olarak bir arada olan topluluk gibiyiz. Arkadaşlarımın benden uzaklaştığını hissediyorum nedenini bir türlü çözemiyorum ama artık buluşmalara falan çağırılmıyorum onlarla benim sevmediğim bir kız takılıyor belki bu yüzden olabilir ama bana ayıracakları bir zaman yok mu? Ergenlik zamanlarımda seçtiğim şu yalnızlık denen şeye hapsoldum kurtulamıyorum. Şuan şey istiyorum böyle bağırayım sesim kısılana kadar ama kimse görmesin kimse duymasın. Bazen bağırmak istiyorum sesim çıkmıyor işte tam bu durumdayım sizce ne yapmalıyım? Bu durumu abartıyor muyum? Unutmadan ailemle ilgili problemlerim var şuan canım yazmak istemedi ama belirteyim.
İYİ GECELER...
İYİ GECELER...