Kızlar ben teyzem dayılarım ve dedemle, annemin vefatından beri küsüm ve barışmayı düşünmüyorum Yani onları Allah katında reddettim.
Annemin toprağa verildiği günün akşamı, teyzem olacak manyak, hiçbirşey yokken söylenerek kalktı gitti; giderken "Okuyup duruyorsunuz, şov yapıyorsunuz" gibi imansız imansız konuştu herkesin içinde. Peşinden dedem ve dayılarım da sorgusuz sualsiz gitti. 3 ay arayıp sormadılar. Teyzemin yaşadığı şehre gittiler, ortalıktan toz oldular; facebooklara yedikleri içtikleri gezdiklerinin fotoğraflarını attılar. Sanki dedemin evladı, onların da kardeşi ölmemiş gibi davrandılar.
Dedem olacak adam, bir de hiç utanmadan iftira attı, memlekette rezil etti beni, "whitewof bizi cenazeden kovdu" diye. Allah şahidim olsun ki bir tek kötü laf etmedim. Ben de kendilerine haber yolladım. "30 yıl annem için sizlere katlandım; kovdunuz, sövdünüz, sömürdünüz, annemiz üzülmesin diye sesimizi çıkarmadık; ama artık bu yaptığınızın affı yok; bu kapı size kapanmıştır; bundan sonra size kardeşimi babamı ezdirmem" diye...
Dedem olacak adam, yarın bir gün ölecek. Ve ben cenazesinde bulunmayı düşünmüyorum. Belki gömülürken mezarına gider bi Yasin okurum. Biliyorum günah işliyorum. Ama annemizin acısı tazeyken, bu şekilde davranmış insanları artık hayatımda tutamam. O yüzden kendilerini Allah huzurunda akrabalıktan reddettim. Sizler bile onlardan daha yakınsınız bana. Anneme babama ve bana dua ettiniz; bana destek oldunuz en zor günlerde...Bu kadarcık bir yakınlığı göremedim ben onlardan. Sizce geri dönüşü olmayan bir günah mı işliyorum?