doğum günün kutlu olsun meleğim...

hnf10

Yeni Üye
Kayıtlı Üye
22 Aralık 2011
619
2
0
Balıkesir
geçen yıl bugün bu saatte ameliyathaneye alındım sen doğdun ama seni bana getirmediler kızım ertesi gün ben geldim sana seni kucağıma aldım öpmeye bile kıyamadım iyileşince doya doya öperdim sandım ama olmadı doya doya öpemedim 3 gün yaşadın o 3 gün meğer benim en güzel günümmüş o 3 gün benim en aciz olduğum günmüş dualara sığamadığım boş beşiğmize geleceğini söyledğim günmüş tam 365 gün oluo bugün yani sen sen tam 1 yaşındasın annecim kusuruma bakma mutsuzum senin bize geldiğin bu güzel günde mutsuzum aralık ayı hayatımın değiştiği ay diyordum çünkü babanla da aralık ayında tanışmıştık nerden bilebilirdim ki aslında hayatımın mahvolacağı bi ay oldğunu hep dua ettim allah ım en azında hamile olayım kızımın acısı belki bir nebze olsun geçer dedim ama olmadı geçen yıl aralık ayında seni kaybettim bu aralık ayında da düşük yaptım avunayım derken daha da kötü oldum ya bitanemmm bugün hiç bişi yapmak gelmiyor içimden sadece ağlayabildiğim kadar ağlamak istiyorum biliyorum tek ayrılan biz değiliz seninle ve son da biz olmayacağız orda abilerin ablaların var kardeşlerin var bizimle yaşayamadığın doğum gününü orda çok güzel bir şekilde yaşa duyamadğım kahkalarını orda at bize sarılamasan da ordaki diğer meleklere sarıl bi gün de elbet bi gün ben de sizlerde anne ve babamızla kutlayacağız doğum günümüzü de ve ne olurrrr yalvarıyorum bu gece rüyama gel bedenin 3 günlük hala ama sen büyüosun bugün kocaman abla oldun sen senin büyüdüğünü hayal etmeye çalışıyorum ama olmuyor belki diyorum yürümeye bile başlayacaktı ama bilmiyorum ki na zaman yüreyecektin neye gülecektin offfffffffffff annecim ben seni çok özledim çok kötüyüm ağlayıp seni üzmek istemiyorum ama şuan elimden bişi gelmiyor snsizlik canımı acıtıyor beni de alsana yanına burda sarılamıyorum orda sarılsam yaa sana bugünde kıyafetlerine bakıyorum o hiç giyemediğin kıyafetlerine bebek araban gözümün önünde her gece uyumadan önce ona bakıyorum herkes beni mutlu sanıyor toparlandı diyorlar ama ben hiç toparlanmadım sadece yapmacık oldum güçlüymüş gbi davrandım ama ben güçlü değilim annecim çokkkk yorgunum 3 gün sonra bizden gideli 1 yıl olacak yıkılışımızın 1. yılı kafam karmakarışık neyi düşüneceğimi bilemiyorum tekkk bildğim seni çok sewiyorum YAĞMUR BUĞLEM seni çok özledim annecim doğum günün kutlu olsun....

sizde benim gbi oldunuz mu sizde evlatlarınızın doğum gününde alev alev yandınız mı sizde benim gbi keşke dediniz mi:( ne hissettiniz acıdan başka mutsuzluktan özlemden başka ne yaptınız kendnizi avutmak için peki gerçekten avutabildiniz mi sabır diyeceksiniz ama artık gerçekten ağır gelmeye başladı:43: :43: :43:
 
canımbenimseniçok iyi anlıyorum. Bende iki yıldır kasıma
ayından özellikle 24 kasımlardan nefret ediyorum.ik iyıldır öğretmen günlerim acılı geçiyor. Bir 24 kasımda düşük yaptım bu kasımda da 22 haftalık gebeliğimi avsd tanısıyla sonlandırmak zorunda kaldım. ne acılar yaşadım Allahıma sığındım ama yine de umudumu kaybetmedim hala sağlıklı bir bebeğimin olacağına inanıyorum. Sende arkadaşım Allaha sığın ve uumudunu kaybetme sakın. Elbet vakti zamanı gelince olacaktır. Allah hayırlı zamanlarada hayırlı evlatlar nasip etsin..
 
canımbenimseniçok iyi anlıyorum. Bende iki yıldır kasıma
ayından özellikle 24 kasımlardan nefret ediyorum.ik iyıldır öğretmen günlerim acılı geçiyor. Bir 24 kasımda düşük yaptım bu kasımda da 22 haftalık gebeliğimi avsd tanısıyla sonlandırmak zorunda kaldım. ne acılar yaşadım Allahıma sığındım ama yine de umudumu kaybetmedim hala sağlıklı bir bebeğimin olacağına inanıyorum. Sende arkadaşım Allaha sığın ve uumudunu kaybetme sakın. Elbet vakti zamanı gelince olacaktır. Allah hayırlı zamanlarada hayırlı evlatlar nasip etsin..

umuttt???? kalmadı artık tükendim ne umudum kaldı ne hayalim şuan doğum günü hazırlıkları yapabilirdim ama oturup ağlamaktan bşka yaptğım bşi yok çnkü kızım yok o yok ilk doğum günümüz ve o yok Yağmur um yok:43:
 
Allah sabir versin canim...
Bende Ocak ve Subat aylarindan nefret ediyorum ogullarimi bu aylarda kaybettim cünkü...
Rabbim hepimizin yüzünü güldürsün tekrar evlat acisi yasatmasin bizlere...
 
anne degılım.. henuz degılım.. ama gercekten cok ıstıyorum.. cok ısteyen bırı olarak bu yasadıklarınızı okumak bıle suan benı hungur hungur aglatmya yetıyor.. ama onlar melekk.. bır gun ublusacagınız meleklerınız.. bu dunyanın pıslıgıne bulasmadan tertemız kalan melekler onlar.. alllahım sıze peygamber sabrı versın.. yerı dolmıcaktır belkı melegınızın... ama onların acısını hafıfletcek bebekler versın.. kucaklarınız bos kalmasın ınsallahh... uzulmeyın.. aglamayın..bı yerlerden sızı ızleddıgını unutmayın... allaha emanet olun...
 
inan arkadaşım sadece inacını yitirme..Bende 3 sene önce kaybetmiştim.kaybettikten 6 ay sonra hamile kaldım..şimdi 2 yaşında bir oğlum var..ilkini unuttun mu diye sorun..asla..onun yeri apayrı..sadece alıştım diyelim..zaman ver kendine..zaman herşeyin ilacı..ben ne zamanki psikolojik olarak rahatladım işte o zaman oğluma hamile kaldım..doyamadığımız meleklerimiz bizim şefahatçilerimizmiş..annem öyle demişti bana..cennette seni bekler ve korur, annem babam benim onlar der, demişti.Allah'ım sabır versin ve tez zamanda sen ve senin gibi yüreği dağlananlara evlat sahibi olmayı nasip etsin inşallah..amin...
 
Merhaba,

KK'daki ilk mesajım bu ve belki de yazacağım en kayda değer şeyler. Çünkü acını bir nebze olsun hafifletmek amacındayım, acizane elimden geldiğince...
3 Ekim günü, 37 haftalık hamile iken İpeğimi kaybettim ben de.. Ultrasonda bebeğimi son kez görmeden önce doktorumla sezeryan gününü konuşuyorduk ve 1 dakika sonrasında bebeğimin kalp atışının olmadığını söylemişti. Hamileliğim süresinde bu forumda bir okuyucu olarak aynen senin gibi çok fazla vakit geçirdim. Bebek eşyalarından, doğum yöntemlerine aklına gelen her konuda ilk adresim burasıydı. Hayatımı mahveden bu olaydan sonra da buraya baktım ama benim gibi 37. haftada bebeğini kaybeden birinin yazısını okumadım.

Nedeni nedir diye soracaksın, bilmiyorum. Nedenini öğrenmek ve belki de bir sonraki gebelik için faydası olur diye bebeğimize içim yana yana otopsi yaptırmayı kabul ettik. Genetik testlerde hiçbir şey çıkmadı, otopsi sonucu da hala gelmedi. Ve ben minik meleğimi bu yüzden hala defnedemedim.

Ne yediğim bir lokmanın tadı var ne de hayatın. Etrafımdaki herkes ya kucağına alıp kaybetseydin buna da şükür diyorlar ama benim kalbim bambaşka şeyler söylüyor. 37 hafta boyunca merakla beklediğim bebeğimin yüzünü göremedim, bir kerecik olsun kucağıma alamadım. Eşime söz verdirdim defnetmeden önce kucağıma alacağım. Şu an hayattan tek beklentim bu.

Ben de aynen senin gibi bebeğimin eşyalarına bakıyorum her gün. Onun bir kıyafetiyle yatıyorum her gece. Kokusunu hissetmeye çalışıyorum, rüyalarıma çağırıyorum onu ve bazen geliyor. Hatta dün gece rüyamda onu yıkadım, sallayarak uyuttum ve biberonuyla su içirdim. Diğer sabahlardan farklı olarak bu sabah gülümseyerek yataktan kalktım.

İnsanlar hep sana sabır ya da şükür kelimesini içeren cümleler kuracaktır. Hiç kimse çektiğin acıyı, boğazına düğümlenen hayalleri tahmin bile edemez. Eşin bile belki anlayamaz seni. Bu süreçte benim sana tavsiye edeceğim hiçbir şey maalesef yok. Sana dersem ki ben kendimi iyi hissetmek için şunu yapıyorum, yalan söylemiş olurum.

Sadece belki buradaki herkese saçma gelecek ama bebeğinin yüzünü gördüğün, kokusunu duyduğun için ne kadar şanslı olduğunu söylemek istedim. Acını paylaşıyorum ve yazdığın her satırı gözyaşları içinde okudum. Yaşadıklarımız benzer çünkü ben de bir silik çizginin peşinden bu siteye gelmiştim.

Hayata tutunmaya çalış, ben böyle yapıyorum. Bir gün bebeğimle karşılaşacağım günü beklediğim için ömrümü dolu geçirmeye çalışıyorum. Çektiğimiz acının tarifi yok ancak bir gün bebeğimizi gördüğümüzde yaşayacağımız mutluluğu hayal edebiliyor musun?

Yalnız değilsin, asla kendini çaresi hissetme. Ben inanıyorum, meleklerimizi Allah'ım bizden daha çok sevdi ve dünyadaki kötülüklerden, nazarlardan uzak tutmak için onları yanına aldı. Bir gün biz de onların elinden tutacağız... Hiç merak etme....
 
Merhaba,

KK'daki ilk mesajım bu ve belki de yazacağım en kayda değer şeyler. Çünkü acını bir nebze olsun hafifletmek amacındayım, acizane elimden geldiğince...
3 Ekim günü, 37 haftalık hamile iken İpeğimi kaybettim ben de.. Ultrasonda bebeğimi son kez görmeden önce doktorumla sezeryan gününü konuşuyorduk ve 1 dakika sonrasında bebeğimin kalp atışının olmadığını söylemişti. Hamileliğim süresinde bu forumda bir okuyucu olarak aynen senin gibi çok fazla vakit geçirdim. Bebek eşyalarından, doğum yöntemlerine aklına gelen her konuda ilk adresim burasıydı. Hayatımı mahveden bu olaydan sonra da buraya baktım ama benim gibi 37. haftada bebeğini kaybeden birinin yazısını okumadım.

Nedeni nedir diye soracaksın, bilmiyorum. Nedenini öğrenmek ve belki de bir sonraki gebelik için faydası olur diye bebeğimize içim yana yana otopsi yaptırmayı kabul ettik. Genetik testlerde hiçbir şey çıkmadı, otopsi sonucu da hala gelmedi. Ve ben minik meleğimi bu yüzden hala defnedemedim.

Ne yediğim bir lokmanın tadı var ne de hayatın. Etrafımdaki herkes ya kucağına alıp kaybetseydin buna da şükür diyorlar ama benim kalbim bambaşka şeyler söylüyor. 37 hafta boyunca merakla beklediğim bebeğimin yüzünü göremedim, bir kerecik olsun kucağıma alamadım. Eşime söz verdirdim defnetmeden önce kucağıma alacağım. Şu an hayattan tek beklentim bu.

Ben de aynen senin gibi bebeğimin eşyalarına bakıyorum her gün. Onun bir kıyafetiyle yatıyorum her gece. Kokusunu hissetmeye çalışıyorum, rüyalarıma çağırıyorum onu ve bazen geliyor. Hatta dün gece rüyamda onu yıkadım, sallayarak uyuttum ve biberonuyla su içirdim. Diğer sabahlardan farklı olarak bu sabah gülümseyerek yataktan kalktım.

İnsanlar hep sana sabır ya da şükür kelimesini içeren cümleler kuracaktır. Hiç kimse çektiğin acıyı, boğazına düğümlenen hayalleri tahmin bile edemez. Eşin bile belki anlayamaz seni. Bu süreçte benim sana tavsiye edeceğim hiçbir şey maalesef yok. Sana dersem ki ben kendimi iyi hissetmek için şunu yapıyorum, yalan söylemiş olurum.

Sadece belki buradaki herkese saçma gelecek ama bebeğinin yüzünü gördüğün, kokusunu duyduğun için ne kadar şanslı olduğunu söylemek istedim. Acını paylaşıyorum ve yazdığın her satırı gözyaşları içinde okudum. Yaşadıklarımız benzer çünkü ben de bir silik çizginin peşinden bu siteye gelmiştim.

Hayata tutunmaya çalış, ben böyle yapıyorum. Bir gün bebeğimle karşılaşacağım günü beklediğim için ömrümü dolu geçirmeye çalışıyorum. Çektiğimiz acının tarifi yok ancak bir gün bebeğimizi gördüğümüzde yaşayacağımız mutluluğu hayal edebiliyor musun?

Yalnız değilsin, asla kendini çaresi hissetme. Ben inanıyorum, meleklerimizi Allah'ım bizden daha çok sevdi ve dünyadaki kötülüklerden, nazarlardan uzak tutmak için onları yanına aldı. Bir gün biz de onların elinden tutacağız... Hiç merak etme....
yazını üzülerek okudum ve de öyle cvp veriyorum biliyorum yalnız değilim bu dünyadaki tek melek annesi ben değilim meleklerimiz orda birbiryle arkadaşlar bizlerde annelri olarak burada arkadaşlık kuruyorz birbrmzi tanımadan acımıza ortak oluyorz farklı hayatlar ama acı hep aynı inan bana gece gözüme uyku girmedi sbah 05.05te sanki yine telefnmz çalacak bizi hastnye çağıracaklarmış gbi hissettim bugün yıkılışımızın 1. yıl dönümü ve bütün gün dışarı bile çıkmadım yalnz kalmanın daha doğru olacağnı düşündüm bi yanım bu gnü untmak istedi hiç bşi yokmuş gbi dawranmaya çalıştım ama diğer yanım da kocaman bi acı ve nefret hissettiğim rabbim verdi rabbim aldı ama beni bizi yakanı da sen yak allah ım dedim bizi ayıranları da sen ayır rabbim dedim evet biliyorum beddua etmemem gerek ama aklıma geldikçe çıldrıorum 3 gün önce hastneye gttim bebeğim hareket etmiyor die hemşire nst bile çekmedi kalp atışına baktı bişi yoktur yeri dar geldiği için kımıldayamıyordur dedi yaaaa dr 1 ay öncesinden bebeğin gelişimi yawaşladı dedi ama bunun bi hastalık oldğnu söylemedi bi önlemini almadı delirmek üzereyim bu kadar basit miydi bi bebeğin hayatı bu kadar vicdansız mıydı güvendiğim insanlar beni nasıl yaktılar ve ben hiç bşi yapmadım sadece dr a ondan nefret ettiğim söylemek haricinde bugün benim için çok zor bi gündü evet haklısın bebeğimi gördüm onu emzirdim onu izledim birkaç fotoğrafı var bende ama bunlar yetmiyor bebeğini hiç görmeyen annelerde var senin gbi sakın bana kızmayın bencilsin diye biz görmedik diyebilirsiniz belki ama sanki görüpte kaybetmek kucağına alıpta onu toprağa bırakmak daha zor:43: :43: :43:
 
Bu acının her türlüsü zor, ister kucağına al ister alma. Bana göre sen daha şanslısın, sana göre de ben... Tek ortak noktamız bebeğimizi kaybetmiş olmamız. Asla bencillik olarak düşünmüyorum, ama ben isterdim bebeğimle paylaştığım birkaç anım olsun, onu emzirebileyim. Hastanede yattığım süre içerisinde en çok canımı yakan sütüm kesilsin diye verilen ilaçlar ve göğüslerime sardıkları bandaj olmuştu. İçimden hep dedim ki anne olmama müsaade etmediler. Hep kin kustum etrafımdaki insanlara ve doktorumu geçenlerde aradığımda otopsi sonucunu öğrenmek için, henüz bir şey çıkmadı ama ben de özellikle sormadım dedi. Nasıl sormaz hala aklım almıyor. Hadi sormadın, ben gözü yaşlı aramışım seni bir anneye bu lafı nasıl söylersin. Ameliyat süresince bana desteği oldu asla hakkını yiyemem ama bu konuşmadan sonra o doktora bir daha adım atmayacağım. Doğumdan sonraki kontrollerim için bile gitmedim kimseye. Sana da tavsiyem asla eski doktoruna gitmemen olur. Hatta mümkünse farklı bir hastane... Çünkü yaşanan her şey aklına gelecek her kontrolünde hatta hep bir endişen olacak yine kaybeder miyim bebeğimi diye.
Eğer sen de riskli gebelik sınıfına giriyorsan ben internette çok araştırdım 3 doktor ismi buldum. Bunlardan biri benim ileri düzey ultrasonumu yapmıştı. Biri de doktor olan akrabamla aynı hastane ve daha önce doğumuna girdiği başka bir tanıdığım var. Sana yardımcı olmak isterim eğer kabul edersen.
 
Bu acının her türlüsü zor, ister kucağına al ister alma. Bana göre sen daha şanslısın, sana göre de ben... Tek ortak noktamız bebeğimizi kaybetmiş olmamız. Asla bencillik olarak düşünmüyorum, ama ben isterdim bebeğimle paylaştığım birkaç anım olsun, onu emzirebileyim. Hastanede yattığım süre içerisinde en çok canımı yakan sütüm kesilsin diye verilen ilaçlar ve göğüslerime sardıkları bandaj olmuştu. İçimden hep dedim ki anne olmama müsaade etmediler. Hep kin kustum etrafımdaki insanlara ve doktorumu geçenlerde aradığımda otopsi sonucunu öğrenmek için, henüz bir şey çıkmadı ama ben de özellikle sormadım dedi. Nasıl sormaz hala aklım almıyor. Hadi sormadın, ben gözü yaşlı aramışım seni bir anneye bu lafı nasıl söylersin. Ameliyat süresince bana desteği oldu asla hakkını yiyemem ama bu konuşmadan sonra o doktora bir daha adım atmayacağım. Doğumdan sonraki kontrollerim için bile gitmedim kimseye. Sana da tavsiyem asla eski doktoruna gitmemen olur. Hatta mümkünse farklı bir hastane... Çünkü yaşanan her şey aklına gelecek her kontrolünde hatta hep bir endişen olacak yine kaybeder miyim bebeğimi diye.
Eğer sen de riskli gebelik sınıfına giriyorsan ben internette çok araştırdım 3 doktor ismi buldum. Bunlardan biri benim ileri düzey ultrasonumu yapmıştı. Biri de doktor olan akrabamla aynı hastane ve daha önce doğumuna girdiği başka bir tanıdığım var. Sana yardımcı olmak isterim eğer kabul edersen.

dr lar için normal nede olsa hergün birileri doğuruyor ister yaşasın ister yaşamasın benim dr um da sen kendini hamilelk süresi boyunca üzdün bakmadın o yüzden oldu dedi kendi hatasını örtmek içn bni suçlayarak konuştu hemde bebeğimi kaybettikten 3-4 gün sonra ve ben aylarca kendmi suçladım kanımda pıhtılaşma çıktı evet benim yüzümden ben besleyememişim ama bunu bana bu şeklde söylemesne gerek yoktu nerdesin ve dedğin dr lar nerede bilmek isterim cnım yardımcı olman da beni memnun eder dr umu değiştirdim bana pgt öneriyorlar riskli gruba girdiğim için ama bilmiyorum eğer o da tutmassa daha da yıkılırım sanki hiç çocuğum olmayacakmş gbi geliyor bazen oturup düşünüyorum ben anneyim diye bazen de diyorum anneysen hani evladın nerde karmakarışık duygular işte:(((
 
Üzülerek söylüyorum ancak o doktora bırak doktor demeyi insan bile dememek lazım. Acın bu kadar tazeyken nasıl o cümleleri kurdu, başına gelmeyince anlamaz tabi insan. Yine de Allah düşmanımın bile başına vermesin ama o doktorda bir gün bu laflarının acısını çeker elbet. Allah'ın adaleti asla geç kalmaz çünkü. Benim test sonuçlarım hala netleşmedi ama büyük ihtimal bende de pıhtılaşma problemi var. Asla kendini suçlama bence senin yüzünden olmadı hiçbir şey, sen kanını bile bile pıhtılaştırmadın ya..Doktorun bununla ilgili testleri önceden yapıp uyarması lazımdı, asıl suçlu o. Aynen benim doktor gibi. İnsan önce kendinde arıyor suçu, bir neden bulmak istiyor ama nedeni biz bilemeyiz. İnşallah bundan sonraki evlatlarımızın uzun, sağlıklı ve hayırlı ömürlerini görebiliriz.

Sana şöyle söliyim, hamileliğimin 4.ayında babamda beyin tümörü olduğunu öğrendim %2 yaşama şansı ile ameliyata girdi ve çok şükür sağ salim çıktı. Sonra sol tarafı tamamen felç kaldı ve 3 hafta boyunca eşim ve ben baktık ona (annem boşandıkları için gelmedi bizim eve) sonra aslında babamın akciğer kanseri olduğunu bunun beyine sıçradığını öğrendik. Şu an 3 evre kanser. Bu da yetmedi annemde daha önce TR'de hiç görülmemiş bir meme kanseri tümörü olduğunu öğrendim bunda da 7,5 aylık hamileydim. O da ameliyat oldu göğsü ve lenf bezleri alındı, sağ dolunun dirsekten yukarısını oynatamıyor ve fizik tedavi görüyor. Bu da yetmedi 37 haftalık hamileyken bebeğimi kaybettim. Sence ben kendimi ne kadar üzmüşümdür, tahmin edebiliyor musun??

Şu anki psikolojim allak bullak, neyse ki doğum iznim geçerliymiş de evde vakit geçiriyorum. bir de bu şekilde iştekilere dert anlatamayacaktım. Demek istediğim şu ki ben kendimi tahmin edemeyeceğin kadar çok üzdüm, bazen kendi ailem olduğunu, hamileliğimi unuttum annem ve babama yandım. Ama sonra en çok benim canım yandı. Asla kendini suçlama bunu ben de çok yaptım. ama o canı veren de Allah alan da. Yaşayacak bebek her şeye rağmen yaşıyor. Neler görüyoruz hayatta..

Ben istanbulda yaşıyorum. Kliniğin linkini verebiliyor muyum forumda bilmiyorum ama femical ismi internetten araştırabilirsin. Doktorun adı da Arda Lembet. Henüz kendisine gitmedim, testlerim sonuçlandığında gitmeyi planlıyorum. Ama araştırırsan ne kdar bilgili ve ilgili bir doktor olduğunu görebilirsin. Ataşehir memorial hastanesinde çalışıyor. Ben yine bu hastanede başka bir doktora gidiyordum ameliyatı da burda oldum ama herşeye rağmen yeniden gitmek niyetindeyim.

İnanır mısın sıklıkla bende seninle aynı şeyleri düşünüyorum, bebeğim varmış da saatlerce ilgilenmemişim gibi geliyor. Hala internette bebek odalarına, eşyalarına bakıyorum. Bu acı nası geçer bilmiyorum ama sanırım yeniden anne olduğumuzda geçmese de hafifler diye ümit ediyorum.
 
Mesaj hakkım yokmus bende senın sayende öğrenmiş oldum. Evet tanımadıgın bırıyle konusmak hele kı aynı acıyı yasayan bırıyle konusmak bana da ıyı geldı. Esime de bahsettim o da baska ınsanlarla konusmanın bana ıyı gelecegını soyledi çünkü neredeyse ekimden beri her gun evdeyım. geceleri 4te yatıp oglen 2 de kalkıyorum. Esım dısında bır tek sana acabıldım içimi. Cevremdekı herkes uzman bırıne basvurmanın ıyı gelecegını soyluyor ama benım cevabım gayet net gideni geri getirmedikten sonra bana ne faydası olur ki... Senınle dertlesmek de gıdenı getırmez ama aynı derdı yasayan anlar benı bı tek. hayatlarımız farklı yerde ama ınsan hayatı işte enınde sonunda aynı, yasananlar ne kadar benzer.

ben de hep içimden dıyorum keske kendımı bu kdr yıpratmsaydım herkese yetısmeye calısmasaydım cunku su anda eşimden baska kımsem yok. herkes kendı canının derdınde. herkes acısını yaşadı ve bıttı. eşim ve benden başka yas tutan kalmadı. Ben de o yuzden aıleme cok kızıyorum. Bebegımın 40'ını bıle hatırlayan olmadı hatta o gun kardesım arayıp telekomda bı ıs varmıs onu yapmamı istedi, ne tuhaf dımı. o gun anladım kı benım tek aılem eşimmiş. allah onu basımdan eksık etmesın. Senın için de öyle...

Istanbulda olmaman kotu olmus ama en azından bır gun yolun duserse en azından fıkır almak ıcın arda bey ile konus derım. Anne karnındakı bebegı bıle amelıyat etmıs degısık bı adam, ınternette bununla ılgılı yazılar vardı.

Bırbırımıze destek oldugumuz ıcın cok memnun oldum. Dıledıgın zaman sen de bana yazabılırsın.
 
slm canım.nasılsın.ekle benı bu yenı adresım.ben suuucum hatırladın mı.ben senı ekleyemedım sen ekle.
 
Back
X