canımbenimseniçok iyi anlıyorum. Bende iki yıldır kasıma
ayından özellikle 24 kasımlardan nefret ediyorum.ik iyıldır öğretmen günlerim acılı geçiyor. Bir 24 kasımda düşük yaptım bu kasımda da 22 haftalık gebeliğimi avsd tanısıyla sonlandırmak zorunda kaldım. ne acılar yaşadım Allahıma sığındım ama yine de umudumu kaybetmedim hala sağlıklı bir bebeğimin olacağına inanıyorum. Sende arkadaşım Allaha sığın ve uumudunu kaybetme sakın. Elbet vakti zamanı gelince olacaktır. Allah hayırlı zamanlarada hayırlı evlatlar nasip etsin..
yazını üzülerek okudum ve de öyle cvp veriyorum biliyorum yalnız değilim bu dünyadaki tek melek annesi ben değilim meleklerimiz orda birbiryle arkadaşlar bizlerde annelri olarak burada arkadaşlık kuruyorz birbrmzi tanımadan acımıza ortak oluyorz farklı hayatlar ama acı hep aynı inan bana gece gözüme uyku girmedi sbah 05.05te sanki yine telefnmz çalacak bizi hastnye çağıracaklarmış gbi hissettim bugün yıkılışımızın 1. yıl dönümü ve bütün gün dışarı bile çıkmadım yalnz kalmanın daha doğru olacağnı düşündüm bi yanım bu gnü untmak istedi hiç bşi yokmuş gbi dawranmaya çalıştım ama diğer yanım da kocaman bi acı ve nefret hissettiğim rabbim verdi rabbim aldı ama beni bizi yakanı da sen yak allah ım dedim bizi ayıranları da sen ayır rabbim dedim evet biliyorum beddua etmemem gerek ama aklıma geldikçe çıldrıorum 3 gün önce hastneye gttim bebeğim hareket etmiyor die hemşire nst bile çekmedi kalp atışına baktı bişi yoktur yeri dar geldiği için kımıldayamıyordur dedi yaaaa dr 1 ay öncesinden bebeğin gelişimi yawaşladı dedi ama bunun bi hastalık oldğnu söylemedi bi önlemini almadı delirmek üzereyim bu kadar basit miydi bi bebeğin hayatı bu kadar vicdansız mıydı güvendiğim insanlar beni nasıl yaktılar ve ben hiç bşi yapmadım sadece dr a ondan nefret ettiğim söylemek haricinde bugün benim için çok zor bi gündü evet haklısın bebeğimi gördüm onu emzirdim onu izledim birkaç fotoğrafı var bende ama bunlar yetmiyor bebeğini hiç görmeyen annelerde var senin gbi sakın bana kızmayın bencilsin diye biz görmedik diyebilirsiniz belki ama sanki görüpte kaybetmek kucağına alıpta onu toprağa bırakmak daha zorMerhaba,
KK'daki ilk mesajım bu ve belki de yazacağım en kayda değer şeyler. Çünkü acını bir nebze olsun hafifletmek amacındayım, acizane elimden geldiğince...
3 Ekim günü, 37 haftalık hamile iken İpeğimi kaybettim ben de.. Ultrasonda bebeğimi son kez görmeden önce doktorumla sezeryan gününü konuşuyorduk ve 1 dakika sonrasında bebeğimin kalp atışının olmadığını söylemişti. Hamileliğim süresinde bu forumda bir okuyucu olarak aynen senin gibi çok fazla vakit geçirdim. Bebek eşyalarından, doğum yöntemlerine aklına gelen her konuda ilk adresim burasıydı. Hayatımı mahveden bu olaydan sonra da buraya baktım ama benim gibi 37. haftada bebeğini kaybeden birinin yazısını okumadım.
Nedeni nedir diye soracaksın, bilmiyorum. Nedenini öğrenmek ve belki de bir sonraki gebelik için faydası olur diye bebeğimize içim yana yana otopsi yaptırmayı kabul ettik. Genetik testlerde hiçbir şey çıkmadı, otopsi sonucu da hala gelmedi. Ve ben minik meleğimi bu yüzden hala defnedemedim.
Ne yediğim bir lokmanın tadı var ne de hayatın. Etrafımdaki herkes ya kucağına alıp kaybetseydin buna da şükür diyorlar ama benim kalbim bambaşka şeyler söylüyor. 37 hafta boyunca merakla beklediğim bebeğimin yüzünü göremedim, bir kerecik olsun kucağıma alamadım. Eşime söz verdirdim defnetmeden önce kucağıma alacağım. Şu an hayattan tek beklentim bu.
Ben de aynen senin gibi bebeğimin eşyalarına bakıyorum her gün. Onun bir kıyafetiyle yatıyorum her gece. Kokusunu hissetmeye çalışıyorum, rüyalarıma çağırıyorum onu ve bazen geliyor. Hatta dün gece rüyamda onu yıkadım, sallayarak uyuttum ve biberonuyla su içirdim. Diğer sabahlardan farklı olarak bu sabah gülümseyerek yataktan kalktım.
İnsanlar hep sana sabır ya da şükür kelimesini içeren cümleler kuracaktır. Hiç kimse çektiğin acıyı, boğazına düğümlenen hayalleri tahmin bile edemez. Eşin bile belki anlayamaz seni. Bu süreçte benim sana tavsiye edeceğim hiçbir şey maalesef yok. Sana dersem ki ben kendimi iyi hissetmek için şunu yapıyorum, yalan söylemiş olurum.
Sadece belki buradaki herkese saçma gelecek ama bebeğinin yüzünü gördüğün, kokusunu duyduğun için ne kadar şanslı olduğunu söylemek istedim. Acını paylaşıyorum ve yazdığın her satırı gözyaşları içinde okudum. Yaşadıklarımız benzer çünkü ben de bir silik çizginin peşinden bu siteye gelmiştim.
Hayata tutunmaya çalış, ben böyle yapıyorum. Bir gün bebeğimle karşılaşacağım günü beklediğim için ömrümü dolu geçirmeye çalışıyorum. Çektiğimiz acının tarifi yok ancak bir gün bebeğimizi gördüğümüzde yaşayacağımız mutluluğu hayal edebiliyor musun?
Yalnız değilsin, asla kendini çaresi hissetme. Ben inanıyorum, meleklerimizi Allah'ım bizden daha çok sevdi ve dünyadaki kötülüklerden, nazarlardan uzak tutmak için onları yanına aldı. Bir gün biz de onların elinden tutacağız... Hiç merak etme....
Bu acının her türlüsü zor, ister kucağına al ister alma. Bana göre sen daha şanslısın, sana göre de ben... Tek ortak noktamız bebeğimizi kaybetmiş olmamız. Asla bencillik olarak düşünmüyorum, ama ben isterdim bebeğimle paylaştığım birkaç anım olsun, onu emzirebileyim. Hastanede yattığım süre içerisinde en çok canımı yakan sütüm kesilsin diye verilen ilaçlar ve göğüslerime sardıkları bandaj olmuştu. İçimden hep dedim ki anne olmama müsaade etmediler. Hep kin kustum etrafımdaki insanlara ve doktorumu geçenlerde aradığımda otopsi sonucunu öğrenmek için, henüz bir şey çıkmadı ama ben de özellikle sormadım dedi. Nasıl sormaz hala aklım almıyor. Hadi sormadın, ben gözü yaşlı aramışım seni bir anneye bu lafı nasıl söylersin. Ameliyat süresince bana desteği oldu asla hakkını yiyemem ama bu konuşmadan sonra o doktora bir daha adım atmayacağım. Doğumdan sonraki kontrollerim için bile gitmedim kimseye. Sana da tavsiyem asla eski doktoruna gitmemen olur. Hatta mümkünse farklı bir hastane... Çünkü yaşanan her şey aklına gelecek her kontrolünde hatta hep bir endişen olacak yine kaybeder miyim bebeğimi diye.
Eğer sen de riskli gebelik sınıfına giriyorsan ben internette çok araştırdım 3 doktor ismi buldum. Bunlardan biri benim ileri düzey ultrasonumu yapmıştı. Biri de doktor olan akrabamla aynı hastane ve daha önce doğumuna girdiği başka bir tanıdığım var. Sana yardımcı olmak isterim eğer kabul edersen.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?